Dark Green

23

Skyler:
'Hersenvliesontsteking? Serieus?'
Tom kijkt me bezorgd aan. Ik knik.
'Ja, maar hij is op tijd naar het ziekenhuis gebracht. Dankzij Duncan'.
'Wow... Kunnen wij langs komen?'
Ik schud mijn hoofd.
'Vandaag heeft hij de operatie. Misschien morgen'.
Kim slaat een arm om me heen.
'Heftig zeg, ik hoop dat het goed komt'.
Ze kijkt me bezorgd aan, en ik glimlach warm naar haar.
'Komt goed. Hij is op tijd naar het ziekenhuis gebracht'.

'Ja, waarom eigenlijk dankzij Duncan?' vraagt Tom, en hij kijkt Duncan aan. Die laat zijn ogen kort naar hem schieten en kijkt dan weer snel weg. Ik vraag me echt af wat er nou met hem is, maar waarschijnlijk zijn het niet mijn zaken, dus ik begin maar gewoon te vertellen over hoe hij die foto stuurde en zo. Aan het einde kijken Tom en Kim onder de indruk naar Duncan, die een beetje ongemakkelijk glimlacht.
'Ik dacht, ik zeg het maar even. Ik ken haar wel goed genoeg om de weten dat zij haar huiswerk niet doet'.
Ik grinnik, en zucht.
'En nu geven ze Darwin dus antibiotica. Hij moet waarschijnlijk een week in het ziekenhuis blijven, en kan waarschijnlijk niet naar jullie feestje komen, sorry'.
Kim grinnikt. 'Onacceptabel. Darwin moet komen, ook al ligt hij nu met een dodelijke ziekte in het ziekenhuis en zo'.
Ik lach en sta op.
'Ja ja, alsnog jammer toch?'
'Ja, natuurlijk' zegt Tom. 'Maar ook handig, want nu hoeven we niet met twee auto's te gaan'. Hij draait zich naar Duncan. 'Er zijn maar vijf plaatsen in onze auto' legt hij uit, en Duncan knikt. De bel gaat, en we moeten naar natuurkunde.

Aan het eind van de schooldag loop ik naast Kim naar mijn fiets. We praten over van alles en nog wat. Ik blijf maar gewoon naar haar kijken terwijl ze door en door en doorpraat over hoeveel zin ze heeft in haar verjaardag. Af en toe gooi ik er een "aha" of een "hmmhmm" tussendoor, terwijl ik haar gedachteloos aanstaar. Ze is echt een van de knapste mensen op school. Serieus. Ugh, de liefde maakt me irritant. Ik bedoel, hoor mij nou eens. Alleen maar aan het denken aan hoe mooi en leuk ze wel niet is, blablabla. Ik weet het, ik weet het. Ik ben verliefd, dan mag dat, maar ik voel me gewoon zo... Inhoudsloos. Ik weet bijna zeker dat Duncan niet constant aan Tom aan het denken is. Misschien moet ik het vragen. Oh nee, waarschijnlijk is dat vreemd.

'Ga jij nog iets doen morgen?'
Verbaasd kijk ik op, en Kim kijkt me vrolijk aan.
'Ehm... Nee, volgens mij niet... Jij?'
Ze schudt haar hoofd.
'Ben gestopt met korfbal, en verder... Mijn verjaardagsfeestje plannen'.
Er komt een kleine glimlach op haar gezicht. Ik kijk haar verwachtingsvol aan.
'We gaan naar het strandhuis' floept ze er dan uit. Meteen slaat ze haar hand voor haar gezicht. Ik grinnik. 'Goed geheim gehouden man'. Ze zucht en rolt met haar ogen. Ik grinnik en schudt mijn hoofd.
'Idioot' mompel ik zacht. Ze stoot me aan.
'Jij bent een idioot' zegt ze nepboos.

Het is nu een paar dagen later. Over drie dagen is Kims verjaardag, en ik heb er echt zin in. Ik lig op mijn bed een boek te lezen.
Mijn telefoon zoemt, en ik pak hem op. Het is Kim.
'Heeeeeey Sky! Kan je me misschien even helpen met iets?'
Ik zucht. Eigenlijk moet ik mijn boek uitlezen, maar...
'Oké, waarmee?'
'Nou, kijk, ik ben dus mijn verjaardag aan het plannen met Tommy, maar ik weet niet wat voor eten ik moet kopen, ook voor Duncan. Weet jij misschien iets?'
Ik denk even na.
'Wat heb je al?'
Het is even stil. Na een tijdje noemt ze een kort lijstje op van verschillende soorten drinken, en naturel ribbelchips.
'Hmm. Chocola'.
'Oooh, ja, duhh. Natuurlijk moet ik nog chocola kopen. Melk toch?'
'Ja, en Duncans favoriet is puur'.
Het is even stil.
'Aha, oké. En je weet dat omdat...'
'Ik wilde hem chocola geven omdat hij Darwins leven had gered. Soort van. Nou ja, niet belangrijk. Maar inderdaad vergeet geen melkchocolade. En donuts'.
'Donuts! Ja natuurlijk. Fwoeh'.

We praten nog een beetje, en opeens is het al drie uur later. Oh shit, dat ging snel. Eigenlijk heeft ze vooral over haar verjaardag en daarna over waarom ze stopt met korfbal. Maar alsnog heb ik zelf niet gezegd dat ik op moest hangen, uiteindelijk moest zij weg. En nu heb ik nog minder tijd om dit boek uit te krijgen.

Met een zucht staar ik naar het plafond. Ik wilde niet ophangen, maar ik had het ook niet perse naar mijn zin. Om eerlijk te zijn was ik lichtelijk opgelucht toen ze moest gaan, maar ik wilde haar niet teleurstellen, of zoiets. Zou het echt dat zijn, haar teleurstellen? Want ik weet het niet, maar ergens ben ik bang dat zij boos wordt als ik weg moet om een boek te lezen, en dat wil ik niet. Ook al is dat heel dom om te denken. Dit is de kracht van de crush, dames en heren. Je gaat er dom van denken.

~ 09-03-2018 ~