Dark Secret (on-going)

D/S 6: FALLS and STONE

“Napakaganda talaga ng lugar na ito,” aniyang nilalanghap ang malamig na simoy ng hangin. Nakapikit pa siyang dinadama ito na animo’y nasa isang pelikula lang.

     Sa lugar din nilang ito matatagpuan ang natatagong lugar na kung tawagin ay Ilog Minanga. Pinaniniwalaan din kasing ibiniyaya ito ni Bathala; ayon na rin sa mga kanayon nila. Kaya naman dahil sa angking ganda at kakaiba maraming mga mandarayo ang nahuhumaling mamasyal na siyang pinapayagan naman ng kanilang pamunuan.

      At dahil nga sa naging pasyalan na’ng lugar, tinawag itong Angelic falls alinsunod sa pagiging misteryoso. Hindi kasi ito gaya ng ilog na makikita sa kasalukuyan dahil mula sa kinatatayuan makikita ang malaking agos ng tubig na nagmumula sa itaas paibaba.

     May makukulay rin itong berdeng mga puno, dahon, at damo na nahugis sa isang burol, maging ang lupang kinatitirikan nito’y ganoon din na parang pinutol ng pantay-pantay. May malinis din na tubig na lubhang napakapresko sa pakiramdam habang tanaw na tanaw ang kulay berdeng nasa ilalim.

      Pagdating naman sa gitnang bahagi ng ilog paibaba matatagpuan ang hindi gumagalaw na agos ng tubig, kung saan puwedeng pagliguan ng mandarayo o mga kabaryo nila. Samantalang sa tabing bahagi naman ng ilog matatanaw ang kulay kalimbahing bulaklak na nakapagpadagdag sa angking ganda at kaakit-akit nito.

     Gayon din, nasa dulong bahagi naman; sa pinakaibaba makikita ang katamtamang laki ng agos tubig kung saan puwedeng maglaba alinsabay sa katamtamang daloy nito. At lahat lang ng mga ito’y matatagpuan sa kaliwang bahagi ng kakahuyan sa bayan din nila.

     Higit sa lahat, may kalayuan din ang lugar na ito sa kubo nila kaya naman tanging ang mga naglalakihang sanga ng puno at nagtatandaang mga ito lang ang makikita kapag gumagawi rito. Puno rin ito ng katahimikang nakagiliwan na niya simula noon. Gayon din habang papasok sa dakong ito madaraanan mo ang malalagong sanga ng puno na hitik sa dahon na minsan lang magbunga sa loob ng isang taon.

      Kung tumubo naman ay puno ng bulaklak at kulay pulang hugis mangga na parang inilagay bilang desenyo para sa isang selebrasyon, pero ang higit na matindi pang kakaiba rito, hindi ito maaring kainin, kung kaya’t ginagamit na lang itong palamuti o alay sa mga namatay nilang kaanakan upang hindi na maulit ng may sumubok na kumain nito at sa huli’y binawian din ng sariling buhay.

      “Talagang hindi nakakasawa ang lugar na ito. Gustong-gusto ko ang katahimikang ito,” anang isip habang nakapikit na nakangiti. Patuloy dinadama ang malamig na simoy ng hangin na dumadampi sa buong katawan.

      “Sorry, Mamang,” aniya sabay dilat at nagtungo na sa pakay pero agad din siyang napahinto sa paglalakad nang umihip ang malamig na simoy ng hangin na sadyang nagpalinga sa kaniya kaliwa’t kanan.

     “Walang multo rito!” aniyang nagtatakbo ngunit makalipas ang ilang minuto nasa dako na siya ng ilog.

     “Hindi ako takot! Akala nila ah,” bulong pa rin niya bago ibinaba ang hawak na palanggana.

Pinaghiwalay niya ang puti sa de-kulay bago nagsimula.

     Gusto pa rin kasi niyang mamalagi rito habang hinihintay matuyo ang mga damit dahil tiyak na pagagalitan na naman siya kapag nalaman ng mga ito ang balak niyang gawin.

     Ayaw ng mga itong nakikita siyang naliligo rito dahil hindi raw magandang gawin iyon lalo’t babae siya at nag-iisa. Kaya mahigpit na paalala ng mga itong makinig sa sinasabi. Mabuti na lang daw sana kung malapit lang ito sa kanilang tahanan ngunit sa kasawiang palad malayo ito at baka raw mapano siya kapag katigasan ng ulo ang pinairal.

     “Nga pala, totoo kaya ang balita noon?” turan niya nang may maalala.

“ISME! ISME! Nabalitaan mo ba?” dinig niyang sigaw ng matandang may puting buhok. Nilagpasan siya nito at nagtatakbo sa likuran niyang ikinalingon din niya.