Przeklęta, czyli nocne rozmowy ze Śmiercią

Rozbita

Znów czuję jak pęka cienkie szkło
Z którego utkałam swoje życie.
Mrok ponownie mnie pochłonął
Zło wylewa się z zalanych łzami oczu.
Moja dusza nie chce tu być
Bo nie pasuję do tego świata.

Uśmiech, kolory, ludzie...
To wszystko opuściło mą duszę.
Izolacja, samotność, pustka
Oto co zostało w mej głowie.
Cicho za zamkniętymi drzwiami...
Nie! Nie mogę tej cząstki ujawnić.

Kolejny raz słońce zachodzi
I jedna myśl ciągle krąży.
Nie warto poświęcać siebie dla ludzi
Więc spalam maskę normalnej osoby
Bo oto "wampir" wychodzi na łowy.