Fairy Tale°JJK

Tale'7

Asansörde kalmak fazla klişe değil miydi?

Burada aşk romanı falan mı çeviriyoruz, niye sürekli böyle tahlilsizlikler bizim başımıza geliyor!

Ben korkuyla bir köşede tuşlara basıp dururken Jungkook'tan ses yoktu.

"Jungkook.. Napacağız şimdi?"

Karanlığın arkasından konuştu. Ona bakmaya çalışsam da göremedim.

"Telefonunu aç ve yardım çağır bu sefer de unutmuş olamazsın?"

Bir dakika laf niye çarptı bu şimdi? O geceyi mi söylüyordu? Bir saniye ortad bilerek yaptığım birşey yoktu ki.

"Bir dakika az önce o geceye gönderme mi yaptın sen?"

Sadece vücudunun şeklini görebiliyordum, omuz silkmişti. Sanırım..

Ellerimi belime koyup konuştum.

"Ben o gün telefonumu bilerek unutmadım bir kere! Ayrıca otobüsü de kaçırdım çünkü ilki dolmuşt-"

"Cidden şu an bunun kavgasını yapacak durumda olduğumuzu düşünmüyorum."

Haklıydı. Oflayarak elimi cebime attım ve telefonumu yokladım. Fakat bir dakika ne? Az önce cebimdeydi.
Düşmüş müydü? Kahretsin!

Konuştu.

"Dediğim doğru çıktı sanırım?"

Dudağımı dişledim. Buna açıklama yaparak zamanımı boşuna harcayamazdım.

"Laf yetiştireceğine sen aç telefonunu."

Hareket etmiyor gibi gözüküyordu. Bomboş zifiri bir karanlığa bakıyordum resmen.

"Yanımda değil."

Gözlerim korkuyla büyüdüğü sırada hareket ettiğini fark ettim. Birşey çıkarmıştı. Ve bunu ışığı görünce telefonunun olduğunu fark ettim. Aniden yüzüme doğru gelen ışığa karşılık gözümü kıstım. Daha fazla tuttu.

Elimle yüzümü kapattım ve telefonu aşağıya indirirken konuştu.

"Ben senin kadar unutkan değilim merak etme."

Göz devirdim. Ardından tekrar konuştu.

"Ayrıca ikimizin bir yerlerde kalıp durması çok sık olmaya başladı, şüphelenmeli miyim?"

Bundan kastettiği benim bir şeyleri bilerek yaptığımı söylemesi miydi?

Hayır, ne yapacaktım? Asansörde bilerek kalmamızı mı sağlayacaktım yada o gece yolda kalmamız için otobüse erken gitmesi için para falan mı verecektim?

Bunu yapsaydım fazla şizofrence kaçardı zaten.

"Bak Jungkook. Ben de sürekli seninle böyle durumlara düşmekten mutlu değilim şimdi kapa çeneni ve birilerine haber ver."

Aniden ağzımdan çıkan sözleri tekrar düşündüm. Fazla sert konuşmuştum. Fazla.

Bu benim hiç yapmayacağım bir şeydi.

Yüzüne gelen ışıkla surat ifadesine baktım. Normaldi. Hatta hiç etkilenmemişe benziyordu.

Genelde en sinirlenmesini beklediğim zamanlarda sinirlenmiyor en olanaksız zamanlarda gözlerinden ateş çıkıyordu.

Telefonunla uğraşmaya başladı.

Şarjına baktığımda az olduğunu görüp konuştum.

"Sen hiç telefonunu şarj etmez misin?"