Fairy Tale°JJK

Tale'14

01.03. 2018

Saat: 00.12

"Hayır, Taekwon. O kadını hala unutamadığına inanamıyorum."

Yerdeki adam karısının geldiğini görünce göz yaşlarını sildi ve hızlıca fotoğrafları kaldırdı.
Karısı sinirle konuştu.

"Nasıl hala onu sevebilirsin anlamıyorum!"

Gök gürüldüyordu ve dışarıda feci bir yağmur yağıyordu. Adam kararlıydı ceketini aldı ve giydi.

"Nereye gidiyorsun böyle?"

Karısının sorusunu duymazdan geldi. Botlarını hızlıca giymeye başladı. Burnunu çekip durması karısının sinirini daha çok bozuyordu. O uzun botlarını giyip kapıya doğru ilerledi.

Karısı hemen arkasından ilerledi.

"Nereye gidiyorsun dedim Taekwon! Sen delirdin mi!"

Adam son kez karısına bakıp konuştu.

"Kızıma onu çok sevdiğimi söyle."

Ve kapıyı çekip karısını orada bırakıp gitti.

Erkekler kafalarına göre her an her istediklerini yapıyordu. Ama bu da başlarına asıl belayı getiriyordu.

O geceden sonra karısı, Taekwon'u bir daha görmemişti.

Ta ki 3 ay sonra cesedi nehirde bulunana kadar..

Günümüz,

Okul kıyafetimi giymek sandığımdan da daha zordu. 1 hafta olmuştu. Hastaneden nihayet taburcu olmuş eve gelebilmiştim. Tek istediğim artık yataktan kalkıp okula gidebilmekti. Okula gitmek istememin nedeni her ne kadar dersler veya öğretmen sevgisinden olmasa da..

Kotpantolonumu zar zor giymişken yukarıya çekmek çok zordu. Eğilemiyordum. Her sabah olduğu gibi bugün de sırtım aşırı derecede sızlıyordu. Normalde okula gitmeyip dinlenmeliydim ama sıkılmıştım.

Kapının çalmasıyla durdum ve yatağa oturdum. Annem içeriye girdi.

"Yardım lazım mı?"

Ellerimle dizimde duran kotpantolonumu gösterdim. İçeriye girdi ve yardım etmek için yere oturdu. Pantolonumu yavaş ve acısız bir şekilde yukarıya çekti.

"Kilo vermişsin bu pantolonu giydiğinde zorlanıyordun."

Pantolonumun düğmesini ilikleyip annemin yardımıyla ayağa kalktım. Annem birkaç saniye vücuduma baktı ve yüzüme.

"Yüzünde çöktü, evde geçirdiğin süreçte fazla birşey de yemedin. Ne bu halin böyle?"

Günaydın anne :)

Gülümseyerek konuştum.

"Sınav haftası geldi anne, sadece yorgunum o kadar."

Annem birşey demedi ve saate baktı.

"Mark gelmiştir, hadi in."

Gözlerimi büyüterek konuştum.

"Anne şu çocuğu çağırmayı bırak artık bıktı bizden!"

Annem gülümseyerek konuştu.

"Bu daha başlangıç kızım."

Oflayarak çantamı da alıp odamdan çıktım. Ağır adımlarla yürüdüm. Kapıyı son bir nefes verip açtım. Veee yine aynı görüntü.