Loving a 'G'

CHAPTER 31: Mom

CHAPTER 31: Mom

PATRICE'S POV

 November 07. Thursay. 7 PM.

It's been exactly a week after Tyrone revealed everything to me... and the pain is still here. It never vanished. I can still feel it aching intensely on my chest. Kumuha ako ng tissue mula dun sa box at pinunasan na naman yung luha ko na ayaw magpa-pigil sa pagtulo dahil lang naiisip ko na naman ang break-up namin.

"Stupid tears! Can't you just stop on flowing!!" sigaw ko sa sarili ko. Suminga ako sa tissue at tinapon yun sa may gilid ng kama. Nakita ko yung trash bin ko na punong- puno ng mga used tissue papers... What do you think happened to me this whole week? Nothing much. Literal lang na bumaha ng luha dito sa kwarto ko. T____T

Charisse calling...

Tiningnan ko lang yung phone ko. Haaayy, natawag na naman si Cha. Pinabayaan ko na yung tawag. Every hour yata natawag silang dalawa ni Aira para siguraduhing buhay pa ako. Of course they know what I'm going through these days. I appreciate their concerns. REALLY. It's just that... even if they tell me everything to make me feel better, I will not be okay. No one can make me feel better... maybe Tyrone. But he's not going to be here for me, the same way I'm not going to be there for him.

Tyrone and I.... we're done. We're over. ;"(

"What did you do, Patrice...?" I asked to myself at nahiga na ng tuluyan sa kama. Hinila ko yung makapal kong kumot hanggang sa may ulo ko. Buong linggo nandito lang ako sa loob ng kwarto ko, nakahiga sa kama but never akong nakatulog nang maayos. It's either I'm crying my eyes out or blaming myself for loving a guy like him.

Naiinis na nga ako sa sarili ko eh. I've been crying for what feels like forever but the pain won't go away. Lalo pa nga yatang nadadagdagan eh. Nagsi-sink in na kasi sa akin kung ano yung nawala ko. Ganito ko pala ka-mahal si Tyrone? Para na talaga akong masisiraan ng ulo dahil sa kanya. ;(

"Waaaaaa!!~" napabangon ako sa pagkakahiga ko at napasabunot sa sarili. Yeah, I know. I look like crazy. And yes, I admit, I'm really going crazy. Ilang araw na akong walang suklay. Ang huling matinong ligo ko yata ay noong isang araw pa at nakasuot pa rin ako ng pantulog na suot ko kagabi. Walang matinong maka-kausap sa akin. It feels like I have my own world secluded here in the four corners of my room with only my aircon on and lampshade to give me a dim lighting.

"Pwede ba, stop thinking!! Ughhh! I hate my brain!! Why do you keep on thinking?!!! Arghhh!" sabunot ko ang sarili ko. Naranasan niyo na ba 'toh? Yung bang gusto niyo ng tumigil sa pag-iisip pero yung utak niyo ayaw tumigil! Nakakaasar! Please brain, just stop flying my thoughts to Tyrone! Nakakainis talaga! Paano ako makaka-move on sa kanya kung lagi ko na lang sya naiisip!

"Huhuhuhu. Kasi naman, wag mo na isipin si Tyrone. Please. Wag na si Tyrone. Mag-isip ka ng ibang bagay wag lang sya. Huhuhu." this time umiiyak na ako. Naisubsob ko yung mukha ko sa kama. Ayoko ng isipin si Tyrone, promise. Nahihirapan na ako. Leaving him was not easy for me... lalo na at nagmakaawa pa syang huwag ko syang iwan. Alam niyo ba yung ganung feeling? Masakit! </3