Damn teacher

17.

POV Julia

Vrijdag...

Deze week is heel snel gegaan en eigenlijk is er vrij weinig gebeurt, buiten het feit dat mijn moeder nog een dag is komen kijken. Ze kwam dinsdag en was niet bepaalt in een goed humeur. Ze miste mijn vader. Wat ik aan de ene kant kan begrijpen, maar aan de andere kant weet ik dat ze mijn vader niet mist. Ze mist alleen het klagen tegen hem.

's Avonds ging ze weer naar huis en hebben Niek en ik een filmavondje gehouden. Een kleine, omdat het een doordeweekse dag was. Maar we hadden het gewoon even nodig, aangezien we altijd zo moe worden van de aanwezigheid van mijn moeder.

Verder is deze week vol geweest met school en werk, maar dat was ook niet superbijzonder. Jeroen en ik hebben wat contact gehad, maar vooralsnog vrijwel alleen oogcontact. Aan de ene kant fijn, want in zijn ogen kijken geeft me het gevoel dat er iemand in mijn ogen kijkt met het gevoel dat ik er doe toe. Dat ik bijzonder ben. Bijzonder voor hem. En ik denk dat bijzonder zijn voor Jeroen op dit moment wel een bucketlistdingetje is. Maar aan de andere kant is het jammer, want ik wil niet alleen oogcontact. Ik wil praten, lachen, genieten.

Ik heb hem dus ook nog niet gebeld. Een beetje eigen schuld dat we dan geen ander soort contact hebben dan oogcontact, en geloof me, ik ben me er van bewust. Het punt is alleen dat ik bang ben dat wanneer ik wel contact ga maken, en we misschien wel iets gaan doen met elkaar, mijn gevoel gaat veranderen. Nou ja, mijn gevoel. Ik ben bang dat zíjn gevoel over mij gaat veranderen. Bang dat wanneer hij me echt leert kennen, ik niet leuk genoeg ben. Niet mooi genoeg. Niet grappig genoeg. Of dat er gewoon geen echte klik is. Dat ik dacht dat er een klik was, maar dat het maar een verbeelding was. Een Fata morgana.

Oogcontact is tot nu toe dus goed genoeg.

Vandaag hebben we geen geschiedenis, en het is het laatste uur dus hierna ben ik uit. Nog 5 minuten en dan ben ik uit.

Ik heb Jeroen het begin van deze week beloofd dat ik hem nog zou bellen, maar ik heb dat dus nog niet gedaan. Toch wil ik mijn belofte wel nakomen. Maar deze week duurt nog 35 uur, inclusief morgen, dus tijd zat. De bel gaat. Weekend.

Toch voelt het niet alsof ik nu vrijheid heb, ik heb het gevoel dat ik eerst nog iets moet doen. En ik weet precies wat dat is. Jeroen bellen. Contact met Jeroen is geweldig, dus misschien is het verwarrend waarom ik tegen het telefoontje op zie.

Ik weet niet waarom, maar ik loop op een andere manier naar mijn kluisje. Misschien is het omdat ik weet dat Jeroen daar staat. Misschien is het omdat ik Jeroen zie. Misschien is het omdat Jeroen naar me kijkt, en ik naar hem. Hij is als een cowboy en zijn ogen zijn zijn lasso. Hij trekt me naar hem toe en ik kan niet anders dan gehoorzamen.

Ik blijf voor hem stil staan en zie dat ik vrijwel de enige ben die deze weg heeft genomen. Ik zie ook dat Jeroen de enige docent is in deze hal en we dus de enige mensen zijn in deze hal. Wij samen. Alleen.

'Hee' zegt Jeroen.

Ik zeg hetzelfde en weet niet of ik me nu zenuwachtig, opgelaten of enthousiast moet voelen. Dus voel ik het allemaal.

'Ben je nog van plan te bellen?' lacht hij, maar ik weet dat hij het een beetje serieus bedoelt.

Ik voel me schuldig.

Hij ziet het.

'Hee niet erg hoor, er zit nog ruim 30 uur in deze week'

35.

34 en 56 minuten om precies te zijn.

34 en 56 minuten en 34 seconden om exacter te zijn.

32 seconden.

Ik merk dat ik misschien iets moet zeggen.

'Ik was nog wel van plan te bellen hoor', begin ik, 'maar ik heb geen idee wat ik dan moet zeggen'

Dat had je niet per se hoeven te zeggen, maar iets is beter dan niets.

'Bel me eens?'

Ik kijk hem vragend aan.

'Wat? Hoe bedoel je?'

Hij grijnst. 'Bel me eens. Nu.'

Ik kijk verbaasd maar pak toch mijn telefoon uit mijn kontzak en begin hem op te zoeken en te bellen. Dat opzoeken duurt niet lang, dat heb ik al zo'n 1000 keer gedaan deze week. Op dat telefoontje drukken zodat ik echt ga bellen, doe ik nu echter voor het eerst.

Ik hoor gelijk dat tegenover me een deuntje afgaat. Het is een standaard deuntje. Een ringel-dingel-deuntje, als je begrijpt wat ik bedoel.

Hij neemt op.

'Ja, sorry. Ik ben even iets belangrijks aan het doen, ik bel je vanavond terug' en hij hangt op.

Ik glimlach maar kijk nog verbaasder dan ik al deed.

Hij glimlacht.

'Nu is het mijn beurt. Jij hebt gebeld. Ik nam op en zei dat ik je vanavond wel zal bellen. Dus tot vanavond.'

Hij knipoogt.

En loopt weg.

Dus tot vanavond.