Damn teacher

7.

POV Julia

Uit! Eindelijk! Ik fiets samen met Anouk naar huis. Daar aangekomen zie ik Nieks auto al staan. En nog een andere auto. Ik zucht. Het is mijn moeders auto.

Ik merk dat ik opeens trager ga fietsen. Ik zet langzaam mijn fiets op slot en doe langzaam de sleutel in de deur. 

'Hallo? Julia, ben jij dat?' 

Ik hoor in haar stem dat ze vandaag niet vrolijk is. Ik heb hier totaal niet zin in. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn moeder. Maar doordat ik gisteren te laat was, heb ik straf verdient. En dat weet ik. En dat begrijp ik ook. Maar ik heb er nu gewoon even geen zin in.

'Ja, mama. Ik ben thuis.'

'Kom maar even naar de kamer, we moeten praten.'

Oh jee. Dat klinkt serieus.   

Ik loop naar de woonkamer en ga zitten op een stoel. Mama zit op de bank. Ze ziet wit. Lijkbleek eigenlijk. 

'Wat is er aan de hand?'

'Je vader en ik, we, nou ja, hij, heeft besloten om onze relatie op stop te zetten. Wij gaan even uit elkaar.'

Oh.

'De komende paar maanden zal ik niet thuis komen...'

Wat een verandering.

'...omdat ik nu wat meer moet gaan werken.'

Nog meer.

'Ga nu maar naar je kamer en doe je huiswerk.'

Oke dan. 

Mijn moeder heeft twee kanten. Soms kan ze zo ontzettend lief zijn en dan gaan we naar de stad of kijken we leuke films samen. En soms kan ze zo kil zijn. Dan kijkt ze me niet aan en is het net of ik er niet ben. 

En dat laatste is ze nu.

Het is niet dat het me niet uitmaakt, want ik geef om haar, maar we hebben nogal een gekke relatie. Ik ben niet opgegroeid met een papa en een mama die van elkaar houden en die mij het gevoel geven dat ze ook van mij houden. Mijn ouders zijn heel praktisch. Er moet gewerkt worden en geld verdiend worden. Maar als ik een probleem heb, dan kan ik er niet met ze over praten. En aan de ene kant is dat lastig, maar aan de andere kant is het helemaal prima, omdat ik er aan gewend ben.

Mijn vader heb ik nu al een paar jaar niet gezien, dus voor mijn gevoel waren mijn ouders al uit elkaar. 

*

's Avonds na het eten pak ik mijn spullen. Ik moet namelijk weer werken in 't Kuken. Ik werk er op maandag, dinsdag, donderdag en zaterdag. Best veel, ik weet het, maar ik vind het ook leuk om te doen. Plus het verdient lekker.

Nadat ik al mijn spullen heb gepakt, loop ik naar beneden via de trap. Ik voel dat ik niet op een treden sta, maar op iets glads. Oh god, daar ga ik. Ik val. Hard. 

'Ahh' kreun ik. 

Ik ben gevallen op mijn pols. Kutzooi. 

'Wat is dat voor een kabaal?' hoor ik mijn moeder roepen. 'Julia Braafhorst, wat heb JIJ gedaan?'

Huh? Wat heb ik gedaan? Gewoon, gevallen.

'Weet jij wel niet hoe duur dit was? Volgens mij zit er een steekje bij jou los jongedame!'

Vraag me niet hoe, maar ik sta op. Ik kijk naar het gouden apparaat wat in mijn moeders handen ligt. Haar telefoon. Daar ben ik over gevallen. En er zit een pittig mooie kras door het beeldscherm. Oeps.

Terwijl ik voel dat mijn pols klopt en dat het gewoon veel pijn doet, probeer ik een excuus te verzinnen.

'Sorry mama, ik had hem niet gezien.'

Klap.

Au.

Ik grijp met mijn gezonde pols mijn wang vast, die is rood vanavond.

'Je had hem niet gezien? Je had hem niet gezien? Je. Had. Hem. Niet. Gezien. Heb je nu een bril nodig of zo?'

Ik heb al lenzen, toch bedankt. 

'Sorry mama'

'Ik hoef jou even niet te zien.'

'Ik ga werken vanavond, dus je zal me ook niet zien.'

'FIJN! Ik ga vanavond op zakenreis, dus je zal mij ook niet meer zien.'

Ze draait zich om en loopt naar de kamer.

Ik loop naar de keuken op zoek naar iets wat steunt voor mijn pols. Ik zie dat we nog een zwachtel hebben en doe dit bij mezelf om. Hij zit alles behalve mooi of strak, maar het lijkt me nu niet handig om aan mama te vragen of ze me wil helpen.

Ik doe mijn jas aan en pak mijn spullen en fiets naar 't Kuken. Ik moet er over 15 minuten zijn en het is 30 minuten fietsen. Challenge accepted. Uiteindelijk kom ik 5 minuutjes later aan dan ik moest beginnen, keurig al zeg ik het zelf. Ik stop mijn jas en tas in mijn kluisje en snelwandel naar het zaaltjes waar we altijd vergaderen en zo. Nu zijn ze dus aan het kijken wie welke tafel doet en zo. 

'...ja. Dus als jij Daniël vanavond wil helpen, zou dat... Ah kijk wie we daar hebben! Jij dacht, laat ik toch nog maar even kijken of ik nodig ben vandaag.'

'Sorry Fred, maar ik had wat vertraging.' zeg ik tegen mijn baas.

Hij knikt. 'Dan mag jij Daniël helpen, jullie doen het café'

In gedachte rol ik mijn ogen. 't Kuken heeft twee grote zalen, de een is een club en de ander een rustig café. Fred weet dat ik de club het leukst vind om te serveren en doordat ik vanavond 5 minuten te laat was mag ik de oudjes gaan serveren. 

Nadat alles is besproken lopen Daniël en ik richting het café. In de gang houdt hij me tegen. Ik kijk hem vragend aan.

'Die zwachtel kan echt niet Julia, laat mij hem over doen.'

Ik knik.

Ik merk dat hij het heel behendig doet. En dat hij warme handen heeft. Ik glimlach naar hem.

'Vind je het heel erg dat je met mij moet serveren?'

Ik kijk hem vragend aan.

'Je keek nogal chagrijnig toen je het hoorde.'

Oh ja.

'Oh, sorry Daniël, dat was niet om jou. Ik irriteerde me gewoon even aan Fred.'

Hij zucht. 'Gelukkig, ik dacht heel even dat je een hekel aan me had.' 

Hij knipoogt. 

Schattig.

'Nee joh, ik heb geen hekel aan je! En bedankt voor de zwachtel he! Ik denk dat de klanten ook blij zullen zijn als ze geen halve zwachtel in hun koffie hebben.'

'Haha, graag gedaan'

We lopen het café binnen om te kijken of er iemand iets wil bestellen.

'Oke Julia, doe jij links? Dan doe ik rechts.'

Ik knik.

Ik loop naar de linkerkant van het café en zie een man met zijn rug naar me toe zitten. Zonder koffie of iets. Ik loop er naar toe.

'Goedenavond, wilt u wat bestel... oh hallo meneer van Dijk.'