Damn teacher

4.

POV Julia

'Het is hier geen breiclub! Ga die borden nou halen!' roept Fred.

Ik kijk naar Madelief en glimlach. Fred is superlief, echt waar. Alleen onder stress kan die wat bazig zijn. Dat is natuurlijk een best logisch, aangezien 't Kuken van hem is. Toch is het niet altijd leuk om te horen. 

Ik loop de keuken uit en loop naar een tafel om de borden op te halen. Ik hoor en zie meneer van Dijk zitten. Ik begrijp wel waarom Anouk zo hemels over hem deed. Hij is knap. Dat is duidelijk. Maar hij is niet alleen knap. Ik heb het gevoel alsof hij niet weet dat hij zo knap is. En dat maakt hem juist zo aantrekkelijk. 

UUgghh. Waarom draai ik nou weer door. Goed. Blijf gefocust Juul. Borden halen. Het enige wat je nu moet doen is borden halen. 

Als alle borden opgehaald zijn, starten we met het serveren van het dessert. Ik neem drie borden per keer mee. Geloof me, het is wel eens misgegaan. Maar afgelopen tijd gaat het steeds beter, het is gewoon een kwestie van oefenen.

Ik zie alleen dat Daniël nog een beetje  moeite heeft. 

'Anders begin je gewoon met 2 borden tegelijk. Dan is gemakkelijker' zeg ik tegen hem.

'Mag dat dan?'

'Natuurlijk. Je moet alleen wel sneller lopen.' glimlach ik naar hem.

'Haha dan komt het wel goed, bedankt!' glimlacht hij terug. 

Ik loop richting de tafel van meneer van Dijk, wiens voornaam ik nog steeds niet weet.

Ik leg het eerste bord met ijs voor de vrouw links van meneer van Dijk,  volgens mij de zus van hem. Ze kijkt me aan.

'Wat is het precies?'

'Het is een ijskrans omringd door fruit, bestrooid met kaneel, met aardbeiensaus'. 

Goddank dat ik dat net nog even heb geleerd. 

'Zou ik er misschien 1 mogen zonder aardbeiensaus?'

Ik zie in mijn ooghoek de ogen van meneer van Dijk rollen. Waarschijnlijk is dit voor hem een bekende situatie.

'Oh natuurlijk. Excuses.'

Uit automatisme pak ik het bord terug. Nog net zie ik dat meneer van Dijk hetzelfde van plan was. Onze handen raken elkaar. Oh god onze handen raken elkaar aan. En ik denk er over na. Een tril ging door mijn lijf. Een goede tril. Ik kijk hem even aan en glimlach.

Zijn mond gaat open.

'Ik was hetzelfde van plan, het geeft niet. Laat mij maar' zegt hij.

Niet wetend wat te moeten doen laat ik hem zijn gang gaan en loop ik verder naar de andere vrouw naast hem. 

Als mijn 3 borden verdeeld zijn loop ik weer terug naar de keuken. 

'Fred!'

'Ja?' hoor ik uit de andere hoek van de keuken.

'Ik heb een dessert nodig zonder aardbeiensaus'.

'Komt eraan!'

Ik loop nog een paar keer heen en weer voor de desserts.

'Juul! Je anti-aardbeiensaustoet is klaar!'

'Haha thanks!'

Ik pak het bord en loop naar de welbekende tafel. Ik zie de zus van meneer van Dijk gelukkig niet chagrijnig kijken. 

'Alstublieft mevrouw, hier is uw ijskrans omringd door fruit, bestrooid met kaneel en zónder aardbeiensaus. Hartelijk dank voor uw geduld.'

Ze glimlacht lief naar me.

'Wat ben je vreselijk beleefd. Maar heel erg bedankt'.

Terwijl ik me om draai om weg te lopen, kijk ik nog even in de ogen van meneer van Dijk. Heel even dacht ik dat hij glimlachte. Maar het zal vast een zenuwtrekje zijn of zoiets.

Nadat alle gasten zijn vertrokken en alles opgeruimd is, vertrek ik ook.

Na 30 vreselijk koude, hatelijke minuten kom ik eindelijk thuis aan. Ik haat de kou! Het is omdat mijn vrienden en familie hier wonen, anders was ik allang naar Spanje verhuist. Ik weet dat het daar ook heus wel eens koud is, maar daar is het vast lekker koud. In Nederland is het altijd vreselijk heet of vreselijk koud. 

Als ik thuis kom kijk ik nog even wat op instagram. Na een douche en nog een check op instagram ga ik dan eindelijk slapen. Morgen hebben we geschiedenis. Morgen zal ik meneer van Dijk zien. Morgen kom ik erachter hoe hij heet. Morgen is weer een nieuwe dag om lekker door te draaien. 

En met die gedachte val ik in slaap.