Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 1

Περπατούσα με γρήγορο ρυθμό ανάμεσα στις ρίζες των πανύψηλων δέντρων που με τις φυλλωσιές τους έκρυβαν κάθε ίχνος του ήλιου. Μόνο μερικές θαρραλέες ηλιαχτίδες είχαν καταφέρει να τρυπώσουν ανάμεσα από τα μπλεγμένα κλαδιά προσδίδοντας στο ξέφωτο έναν αλλόκοτο φωτισμό, γεμάτο σκιές που σάλευαν με κάθε μου βήμα. Όπως πάντα προχωρούσα σταθερά κι αποφασιστικά προς μία κατεύθυνση, με προορισμό μία πηγή από την οποία ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό. Ένιωθα το αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο και να πλέκει τα μαλλιά μου σε περίτεχνα σχέδια.

Μετά από πεζοπορία απροσδιόριστου χρόνου αντίκρισα το μικρό ξέφωτο όπου βρισκόταν η κρυστάλλινη πηγή με το δροσερό νερό. Στη βάση της σχηματιζόταν ένα ρυάκι που κατέληγε λίγα μέτρα πιο πέρα στο ξέφωτο, το οποίο πλαισιωνόταν από γέρικα δέντρα με ροζιασμένους κορμούς. Παρά το περίεργο προαίσθημα που είχα, δεν μπόρεσα να αντισταθώ μπροστά στο θαυμαστό σκηνικό της γαλάζιας λωρίδας του ρυακιού με το διαυγές νερό και τις πολύχρωμες πέτρες στον πυθμένα. Αισθανόμουν πως κάθε πέτρα έκρυβε μέσα της ένα μυστήριο, μια κρυφή αλήθεια προστατευμένη για αιώνες.

Στάθηκα πάνω από το πεντακάθαρο νερό και διέκρινα αμυδρά την αντανάκλασή μου. Μακριά καστανά μαλλιά με μπούκλες πλαισίωναν ένα οβάλ πρόσωπο με δυο τεράστια γκριζοπράσινα μάτια που έλαμπαν.

Και τότε τον είδα... Είδα την αντανάκλασή του στο νερό, τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Για άλλη μια φορά ένιωσα ένα τσίμπημα φόβου μα η περιέργεια υπερίσχυσε. Είχα πλέον συνηθίσει την απρόσμενη εμφάνιση του. Κατέπνιξα την παρόρμηση να γυρίσω πίσω και να κοιτάξω, αφού ήξερα πως δεν θα αντίκριζα κανέναν. Διάβασα στα μάτια του τη νοσταλγία, τον πόνο, το φόβο. Τα ίδια μάτια με εμένα- μεγάλα, ολοστρόγγυλα και φυσικά σε έναν περίεργο συνδυασμό γκρίζων και πράσινων αποχρώσεων.

Η φωνή του μπλέχτηκε με τα κελαηδήματα των πουλιών, το κελάρυσμα από το ρυάκι και το θρόισμα των φύλλων από το απαλό αεράκι. Ζεστή και βαθιά φωνή. Το ίδιο μήνυμα. «Ακολούθησέ με. Έλα να με βρεις». Κι ύστερα εξαφανιζόταν όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί. Κι ενώ αναζητούσα απεγνωσμένα την εικόνα του στην επιφάνεια του νερού, όλα σκοτείνιαζαν κι όταν το φως επανερχόταν στα μάτια μου βρισκόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Ένα ακόμη όνειρο. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη.

Δεν ξέρω τι είναι πιο αλλόκοτο- το γεγονός ότι βλέπω κάθε νύχτα για έξι εβδομάδες το ίδιο όνειρο ή το ότι πρωταγωνιστής του είναι ο δίδυμος αδερφός μου που εξαφανίστηκε πριν δύο μήνες;