Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 28

«Αλήθεια, Μαρία, αναρωτιόμουν…», λέει η Θάλεια διστακτικά, «…πώς σε βρήκαν οι επαναστάτες και σου μίλησαν για τον καταυλισμό;».

Είναι ένα δροσερό βράδυ και γευματίζουμε στο συνηθισμένο μας τραπέζι στην Τραπεζαρία φλυαρώντας ακατάπαυστα για τα γεγονότα της ημέρας. Εγώ μασουλάω ανόρεχτα λίγο από το φαγητό μου γεμάτη κακή διάθεση, αλλά ευτυχώς κανένας δε φαίνεται να το παρατηρεί εκτός από τον Αχιλλέα, που έχει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Τη στιγμή που η Θάλεια ξεστομίζει την ερώτηση, τα βλέμματα όλων στρέφονται αυτόματα στη Μαρία με προσμονή. Εκείνη ξεροκαταπίνει κι έπειτα λέει με χαμηλή φωνή:

«Βασικά, πριν τρεις μήνες μου έκαναν κάποιες εξετάσεις. Ξέρετε, οι ετήσιες εξετάσεις υγείας που κάνουν σε όλους μας. Τα αποτελέσματα των δικών μου εξετάσεων ήταν θετικά σε αντισώματα. Μερικές μέρες μετά ήρθαν κάποια κυβερνητικά στελέχη στο σπίτι μου και ζητούσαν να μιλήσουν με τους γονείς μου. Τότε δεν είχα ιδέα για τα αποτελέσματα. Μέχρι που μίλησαν για… εεε για την ιδιαιτερότητα μου στους γονείς μου. Φυσικά δεν τους αποκάλυψαν την αλήθεια, είπαν μόνο ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο κι ότι η κυβέρνηση συνεργάζεται με άτομα σαν κι εμένα. Τους μίλησαν για μία Κυβερνητική Ακαδημία, όπου φοιτούν οι ‘Ειδικές Περιπτώσεις’ όπως τις αποκάλεσε. Εκεί, είπαν, αξιοποιεί η κυβέρνηση τις μοναδικές ικανότητες μας. Κι εκεί θα έπρεπε να ζω από ‘δω και πέρα. Το παρουσίασαν σαν οικοτροφείο, διαβεβαίωσαν τους γονείς μου ότι θα επικοινωνούσα συχνά μαζί τους και κανόνισαν να περάσουν τη μεθεπόμενη μέρα για να με μεταφέρουν στην Κυβερνητική Ακαδημία», η Μαρία σιωπά κι ένας αναστεναγμός συνοδεύει την τελευταία της πρόταση. Όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη της, προσπαθώντας να συλλάβουμε τις νέες πληροφορίες. Άραγε τι κρύβεται στ’ αλήθεια πίσω από την Κυβερνητική Ακαδημία;

«Αλλά εγώ ήξερα πως όσοι πάνε εκεί δεν ξαναγυρίζουν», συνεχίζει τόσο σιγανά που ο ήχος ίσα που φτάνει στ’ αυτιά μου. Στα γαλάζια μάτια της τρεμοπαίζει μια φλόγα γεμάτη ένταση. Παρατηρώ ότι όλο της το σώμα είναι σφιγμένο. «Η καλύτερή μου φίλη είχε κι αυτή αντισώματα. Την πήραν στην Κυβερνητική Ακαδημία πριν από δύο χρόνια και από τότε δεν έχει επικοινωνήσει με κανέναν, δεν έχει επιστρέψει ξανά στην πόλη».

Η σιωπή που ακολουθεί τη δήλωσή της είναι αδιαπέραστη. Σχεδόν μπορώ να ακούσω τα γρανάζια στο μυαλό όλων μας να υπερλειτουργούν προσπαθώντας να δώσουν μια λογική εξήγηση στην αφήγηση της Μαρίας. Εκείνη συνεχίζει έπειτα από λίγο: