Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 27

Θα έπρεπε να αδιαφορώ. Θα έπρεπε να μην νοιάζομαι ούτε στο ελάχιστο για την παρουσία του εδώ. Αυτά τα κατάμαυρα μάτια δεν θα έπρεπε να με συγκινούν, η καρδιά μου δεν θα έπρεπε να επιταχύνει τους χτύπους της, τα πόδια μου δεν θα έπρεπε να τρέμουν. Και κυρίως δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι ζήλεια για το νέο κορίτσι που περνάει άπειρες ώρες μαζί του. Ένα βουνό από «έπρεπε» έχει προσγειωθεί στο στήθος μου, αλλά εγώ το αγνοώ. Αφήνω μόνο το δηλητήριο της ζήλειας να διαποτίσει το είναι μου.

Γιατί; Γιατί να νοιάζομαι τόσο για εκείνον; Γιατί να με κατακλύζουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, όταν τον αντικρίζω; Η ανύπαρκτη περιπέτεια μαζί του πέρασε. Μου άφησε περιθώρια επιλογής κι εγώ τον απέρριψα. Άλλωστε ποτέ δεν συνέβη κάτι ουσιαστικό μεταξύ μας. Δυο φορές συναντηθήκαμε κι ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες. Δεν ξέρω γιατί έχω εμμονή μαζί του. Μάλλον είμαι παρανοϊκή.  

Οι μέρες από την επιστροφή του στο δάσος αυξάνονται όλο και περισσότερο σε αριθμό. Έχει περάσει κιόλας μια εβδομάδα και δεν μου έχει ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Προσπαθώ να καταπνίξω τον πόνο της απόρριψης, να θάψω βαθιά την πληγωμένη μου υπερηφάνεια και να αγνοήσω τις ψευδαισθήσεις που ξεφυτρώνουν στο μυαλό μου. Μα ταυτόχρονα η καρδιά μου ζητάει περισσότερα. Αποζητά τη φλογερή του ματιά με τις κατάμαυρες λαμπερές πέτρες που κοσμούν το πρόσωπό του. Λαχταράει να ακούσει την βροντερή φωνή του, σημάδι της ισχυρής του προσωπικότητας, επιβλητική σαν την παρουσία του. Μα πάνω απ’ όλα διψάει. Διψάει για τη γεύση των χειλιών του, για ένα φιλί. Κάθε φορά που η σκέψη τρυπώνει στο μυαλό μου, κοκκινίζω ασυναίσθητα, γιατί δεν έχει καμία λογική. Πρέπει να διαγράψω κάθε εικόνα μαζί του, πραγματική ή φανταστική, πρέπει να τον ξεχάσω. Όταν ξεχνάς, δεν πονάει τόσο, μου είχε πει ο αδερφός μου. Και οφείλω να το κάνω. Δεν υπάρχει λόγος να βυθίζομαι στην θλίψη, να γίνομαι ευάλωτη, για εκείνον. Αν κάποιος έχει τόση δύναμη πάνω μου χωρίς να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, τότε αποτελεί απειλή και πρέπει να τον ξεχάσω.

Η Μαρία, όπως είναι το όνομα του καινούριου κοριτσιού, μένει πλέον μαζί μας, στο σπίτι της οικογένειας του Αχιλλέα. Κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με τη Μαριλένα, σε εκείνο το ξύλινο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο όπου πέρασα τριάντα νύχτες πριν έρθει εκείνη. Και η αλήθεια είναι πως η Μαριλένα το διασκεδάζει πιο πολύ από ποτέ, καθώς έχουν δημιουργήσει μία ιδιαίτερα στενή σχέση. Μερικές φορές τα βράδια ακούω τα πνιχτά χαχανητά τους από το κάτω πάτωμα. Όταν η Μαριλένα μιλάει για την Μαρία, τα λόγια της στάζουν τρυφερότητα και αγάπη και φυσικά συμβαίνει και το αντίστροφο. Τα πρωινά βοηθάνε μαζί στις κουζίνες και στις δουλειές του σπιτιού. Δεν μπορώ να αποφύγω το επίπονο τσίμπημα ζήλειας, όταν το πρόσωπο της μικρής φωτίζεται από χαρά κι ενθουσιασμό δίπλα στην Μαρία. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση της. Να λέω αστείες ιστορίες τα βράδια στη Μαριλένα, να πηγαίνουμε μαζί περιπάτους και να τη φροντίζω σαν την μεγάλη της αδερφή. Και πάνω απ’ όλα να με γεμίζει ζεστασιά ο τρόπος που θα με θαύμαζε. Αλλά πλέον δεν είμαι τίποτε άλλο από ένα κορίτσι που φιλοξενεί στο σπίτι της. Ασήμαντη και απρόσιτη.