Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 16

Επιστρέφουμε στον καταυλισμό ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι. Ξερά φύλλα σπάνε κάτω από το πάτημά μας και ο ήχος τους μπερδεύεται με το μακρινό κελάρυσμα από ένα ρυάκι. Ο Ιάσονας ακολουθεί πίσω μου στηριζόμενες στις αυτοσχέδιες πατερίτσες του. Τον κοιτάζω ευθεία στα μάτια κι ύστερα περιεργάζομαι το πρόσωπό του. Μου φαίνεται αλλιώτικος. Πιο… μεγαλωμένος. Σα να έχει ωριμάσει μέσα σε μόλις δύο μήνες. Δεν είναι ο Ιάσονας της πόλης, ο ανώριμος, απερίσκεπτος, ριψοκίνδυνος και εριστικός αδερφός μου. Το βλέμμα του αποκαλύπτει την τεράστια αλλαγή που έχει επέλθει πάνω του. Στα μάτια μου φαντάζει πιο σοβαρός, πιο ώριμος. Αλλά, βέβαια, τόσα πολλά του συνέβησαν μέσα σε μόλις μερικούς μήνες.

«Τι με κοιτάς έτσι;», ακούγεται ενοχλημένη η φωνή του, αλλά στο βάθος της διακρίνω την παιχνιδιάρικη διάθεση, κληροδότημα της παλιάς του ζωής.

«Έχεις αλλάξει», απαντώ χαμηλόφωνα ελπίζοντας στην πραγματικότητα να μην με άκουσε.

«Όλοι αλλάζουν εδώ», ψιθυρίζει με το βλέμμα καρφωμένο κάπου στο βάθος του ορίζοντα.

Δεν συνεχίζω την κουβέντα. Απλά προχωρώ στο μονοπάτι με τα ξερά φύλλα θαυμάζοντας για μια ακόμη φορά το μαγευτικό τοπίο της φύσης γύρω μου. Μα ύστερα από λίγο η φωνή του διακόπτει τις σκέψεις μου.

«Κι εσύ έχεις αλλάξει».

Το λέει σα να με κατηγορεί και βαθιά μέσα μου απορώ με τη διαπίστωσή του και τον τρόπο που την εκφράζει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι παραμένω το ίδιο φοβητσιάρικο κορίτσι, το οποίο πάντα ακολουθούσε το δίδυμο αδερφό του. Και τώρα το ίδιο δε συνέβη; Μπήκα στο δάσος απλά και μόνο ακολουθώντας ένα προαίσθημα, μια παρόρμηση που αποδείχτηκε σωστή. Τα αμέτρητα ερωτήματά μου για το μέλλον εξακολουθούν να στοιχειώνουν το μυαλό μου δημιουργώντας ένα πέπλο φόβου. Δεν έχω αλλάξει. Μπορεί το δάσος να με ανανέωσε και να με αναζωογόνησε διώχνοντας μακριά τα σκοτάδια της θλίψης, όμως η απαισιόδοξη και δειλή πλευρά μου συνεχίζουν να με τυραννούν.

«Δεν έχω αλλάξει», εκφράζω φωναχτά τις σκέψεις μου.

«Κι όμως, Νεφέλη, δεν είσαι η ίδια. Πίστεψέ με. Σε ξέρω καλά», λέει αυτός.

«Ναι, το είδαμε πόσο καλά με ξέρεις», λέω ειρωνικά. Ειρωνεία. Σαρκασμός. Τυπικά χαρακτηριστικά μου. Να κι άλλο ένα σημάδι ότι παραμένω ο εαυτός μου.

Μια σκιά πόνου περνάει από το πρόσωπο του αδερφού μου. Τα λόγια μου τον πλήγωσαν, όσο κι αν προσπαθεί να το κρύψει. Κοντοστέκεται για λίγο γέρνοντας στον κορμό ενός δέντρου.