Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 11

«Κοντεύουμε;», ρωτάω τον Αχιλλέα λαχανιασμένη.

Έχοντας συμπληρώσει ήδη εφτά ώρες πεζοπορίας μέσα στο δάσος αισθάνομαι τα πόδια μου βαριά από την κούραση, την καρδιά μου να πάλλεται σε ταχύτατους ρυθμούς και την αναπνοή μου να βγαίνει κοφτή. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να ξαπλώσω στο δροσερό γρασίδι κάτω από τη σκιά των θεόρατων δέντρων και να αποκοιμηθώ. Ωστόσο, συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι όσο πιο γρήγορα διανύσω την απόσταση που με χωρίζει από τον αδερφό μου, τόσο πιο σύντομα θα τον αντικρίσω. Και μόνο στη σκέψη του να πέσω στην αγκαλιά του και να ακούσω τη μεθυστική φωνή του, η ψυχή μου γεμίζει απεριόριστη δύναμη και κουράγιο κι έτσι συνεχίζω. Ο Αχιλλέας από την άλλη φαίνεται ακούραστος. Προπορεύεται χαλαρά, ενώ η άνεση είναι χαρακτηριστική στο περπάτημά του. Με οδηγεί στο εσωτερικό του απέραντου δάσους σα να γνωρίζει κάθε γωνιά του, κάθε απόκρυφο σημείο του.

«Εεεε, βασικά δεν έχουμε πολύ ποδαρόδρομο ακόμη», αποκρίνεται και στρίβει απότομα σε κάποιο άλλο μονοπάτι.

«Πάλι καλά», μουρμουρίζω ξέπνοα. Δεν είμαι σίγουρη πόσο ακόμη περπάτημα μπορούν να αντέξουν τα πόδια μου.

Ακολουθώ τον Αχιλλέα στο απότομο μονοπάτι, το οποίο φαίνεται να οδηγεί στην άλλη άκρη των λόφων που δεσπόζουν μπροστά μας. Μας παίρνει περίπου μισή ώρα να διασχίσουμε το απόκρημνο αυτό μονοπάτι κι ενώ είμαι σχεδόν βέβαιη πως σε λίγο θα λιποθυμήσω από την εξάντληση, το διακρίνω. Τρίβω τα μάτια μου από την έκπληξη, σίγουρη πως ο εγκέφαλός μου δημιουργεί ψευδαισθήσεις λόγω της κούρασης. Κοντοστέκομαι για λίγο και κοιτάω τον Αχιλλέα με έκδηλη απορία.

«Έχεις ανέβει ξανά σε ελικόπτερο ή πρώτη φορά;», ρωτάει με ένα πονηρό βλέμμα κι ένα στραβό χαμόγελο που εμφανίζεται ύστερα στο πρόσωπό του.

«Πρώτη φορά, θα έλεγα», απαντώ σαστισμένη.

«Έλα», μου λέει προτάσσοντας το χέρι του.

Πλησιάζουμε περισσότερο και διαπιστώνω ότι το μυαλό μου δεν έπαιζε παιχνίδια. Αυτό που αντικρίζω είναι στ’ αλήθεια ένα ελικόπτερο που στέκεται στη μέση ενός απέραντου λιβαδιού, πίσω ακριβώς από τους λόφους που διασχίσαμε νωρίτερα. Στο πιλοτήριο είναι καθισμένος ένας άνδρας με κράνος  και γυαλιά. Σα να αντιλήφθηκε μόλις τώρα την παρουσία μας, μας γνέφει για να βιαστούμε. Επιταχύνουμε το βήμα μας και σε λίγο φτάνουμε ακριβώς μπροστά από το ελικόπτερο. Ο Αχιλλέας με βοηθάει να σκαρφαλώσω στο εσωτερικό του και στη συνέχεια ανεβαίνει κι αυτός.