Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 2

 Ο αδερφός μου δεν κράτησε την υπόσχεσή του.

Εκείνο το βράδυ, αφού με άφησε στο χορό εξαφανίστηκε. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία στην απουσία του πιστεύοντας πως είχε χαθεί κάπου ανάμεσα στο πλήθος των παιδιών που κατέκλυζαν την πίστα του χορού. Αλλά καθώς η ώρα περνούσε και δεν μπορούσα να τον εντοπίσω πουθενά έχοντας ρωτήσει σχεδόν τους πάντες γι’ αυτόν, τηλεφώνησα ανήσυχη στους γονείς μου, οι οποίοι κατέφτασαν αμέσως. Ξεκινήσαμε μαζί την αναζήτηση του Ιάσονα, κάτι που τελικά αποδείχτηκε μάταιο. Ήταν λες κι είχε ανοίξει η γη και τον είχε καταπιεί.

Μετά από μια εφιαλτική νύχτα γεμάτη αγωνία, κατά τη διάρκεια της οποίας παρά την υπέρμετρη προσπάθειά μας να τον βρούμε, ο αδερφός μου δεν είχε δώσει κανένα σημάδι ζωής, οι γονείς μου αποφάσισαν να καλέσουν την αστυνομία. Θυμάμαι ακόμη πόσο απειλητικοί μου φάνηκαν οι αστυνόμοι με τις επίσημες στολές τους και το ψυχρό επαγγελματικό τους ύφος.

Θυμάμαι ακόμη τις κραυγές μου, καθώς οι γονείς μου με έσερναν σπίτι για να ηρεμήσω κι εγώ τους ικέτευα με αναφιλητά να με αφήσουν να συνεχίσω το ψάξιμο για τον αδερφό μου. Τον δίδυμο αδερφό μου, το αίμα μου, το νόημα στη ζωή μου. Θυμάμαι σαν σε όνειρο έναν απαλό νανουριστικό ήχο από την πλευρά του φράχτη στον κήπο μας, ο οποίος με βοήθησε να ηρεμήσω και να χαλαρώσω το σώμα μου ξαπλώνοντας διστακτικά στο κρεβάτι μου αν και δεν κατάφερα να κλείσω μάτι.

Τώρα ξέρω τι ήταν εκείνος ο ήχος: ο βόμβος του ηλεκτρικού φράκτη που για πρώτη φορά στη ζωή μου έσπαζε τη σιγαλιά της νύχτας.

Και πλέον αναγνωρίζω το συναίσθημα που έδενε κόμπο το στομάχι μου εκείνη τη νύχτα και με άφησε άγρυπνη για αμέτρητες άλλες: ενοχές. Ο αδερφός μου είχε αποφασίσει καιρό πριν να φύγει. Γι’ αυτό και μου μίλησε τόσο τρυφερά την τελευταία φορά που τον είδα. Ήθελε να με αποχαιρετήσει. Κι εγώ αγνόησα παντελώς τα σημάδια. Δεν υπάκουσα στο προαίσθημά μου. Δεν τον εμπόδισα. Έφυγε. Και φταίω εγώ γι’ αυτό.

____________________________________________________________

Ο αδερφός μου φερόταν αλλόκοτα πριν εξαφανιστεί. Όλα κυλούσαν ομαλά στη ζωή του μέχρι που ξεκίνησε να κάνει παρέα με τα πιο περίεργα κι απρόσμενα άτομα. Μέχρι τότε είχε εκλεγεί πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου, αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας του Λυκείου και συγκαταλεγόταν στα πιο δημοφιλή άτομα του σχολείου. Είχε αμέτρητους φίλους και τα κορίτσια έκαναν ουρά για το ποια θα τον πρωτοκατακτήσει. Επιπλέον, όλοι οι καθηγητές του συμφωνούσαν πως με τη φοβερή εξυπνάδα του θα προόδευε στη μελλοντική του ζωή αποκτώντας λαμπρή επαγγελματική καριέρα.