Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 35

«Έτοιμη;». Ο ψίθυρός του σπάει το τείχος της σιωπής και το εμπόδιο του σκοταδιού.

«Έτοιμη». Ακούγομαι αποφασισμένη. Θάβω τον φόβο μου και φορτώνομαι το σακίδιό μου με τα λιγοστά μου πράγματα. Τα χέρια μου είναι σφιγμένα σε γροθιές, η καρδιά μου ζωσμένη από αμφιβολίες. Με δυο βήματα φτάνω στην πόρτα. Πριν την κλείσω πίσω μου κοιτάζω για τελευταία φορά το σκοτεινό δωμάτιο. Για κάποιο λόγο είμαι βέβαιη πως δεν θα το ξαναδώ.

_______________________________________________

«Θα μου λείψεις. Να προσέχεις, αδερφούλα», η φωνή του ηχεί τρυφερή και στοργική, ένα γλυκό χάδι στα αυτιά μου. Χώνομαι στην αγκαλιά του, αφήνω για λίγα δευτερόλεπτα το αίσθημα της ασφάλειας να με συνεπάρει. Βλεφαρίζω μπροστά στην απειλή γυάλινων δακρύων. Δεν θέλω να με δει να κλαίω. Θέλω να είμαι δυνατή.

«Αντίο, Ιάσονα. Θα τα πούμε σύντομα», λέω προσπαθώντας να ακουστώ σίγουρη κι ευδιάθετη. Ύστερα αφήνω ένα φιλί στο μάγουλό του, πάνω στο απαλό του δέρμα. Χαμογελάει. Αυτό ήθελα. Ένα μονάχα χαμόγελό του να μου δώσει ώθηση να συνεχίσω.

«Να την προσέχεις», λέει ύστερα απευθυνόμενος στον Αχιλλέα.

«Μείνε ήσυχος. Εσύ, απλά, να μας καλύψεις», αποκρίνεται εκείνος σοβαρός.

«Νεφέλη», ακούγεται η φωνή του Ιάσονα, ένας ψίθυρος που σέρνει πόνο. Γυρίζω και στο βλέμμα του αντικρίζω θλίψη. Ο μαύρος δακτύλιος των ματιών του σχεδόν σκεπάζεται από το κύμα πράσινου χρώματος. «Όταν τη βρεις… πες της πως την… αγαπώ».

«Είμαι σίγουρη πως το ξέρει ήδη», αποκρίνομαι καθησυχαστικά, αλλά βλέποντας την ανησυχία στα χαρακτηριστικά του βιάζομαι να συμπληρώσω: «Αλλά θα της το πω».

Το χαμόγελό του είναι λυτρωτικό. Σα να φωτίζει το χώρο γύρω μας, σα να ανάβει την σπίθα της ελπίδας μέσα μου. Ακολουθώ τον Αχιλλέα στο μονοπάτι που μου υποδεικνύει, αλλά γυρίζω πίσω μου πριν χαθεί εντελώς από το οπτικό μου πεδίο. Και τον βλέπω να στέκεται στο ίδιο μέρος που μας άφησε πριν λίγα λεπτά, με τα χέρια απλωμένα σε έναν χαιρετισμό. Ορκίζομαι πως μπορώ να διακρίνω το θλιμμένο χαμόγελο που έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του ακόμη κι από αυτή την απόσταση.

Και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπω από τον αδερφό μου.

_________________________________________

«Είσαι σίγουρος πως αυτό είναι το σωστό μονοπάτι;», ρωτάω προσπαθώντας να αναγνωρίσω το μέρος γύρω μου, συνειδητοποιώντας ότι είναι ένα ανεξερεύνητο για μένα κομμάτι του δάσους. «Μήπως θα έπρεπε να ακολουθούμε άλλη κατεύθυνση;».