Een nieuw begin {VOLTOOID}

Is dit het einde?

MEDEDELING!

Dit word een XXL hoofdstuk, dus lekker lang!

en dit is weer een klein stukje vanaf de moeder van Saar.

Gelukkig! Ik hoor haar ademhaling nog. Ik schud haar nog eens door elkaar. Geen reactie. Ik bel 112 'kunnen jullie naar De Rodelaan komen, mijn dochter ligt hier,en ze reageert niet op mij.' Zeg ik tegen de ambulance. 'We komen er zo spoedig aan.' En daarna hangen ze op. 'Ach meisje, het komt wel goed' Zeg ik verdrietig tegen mijn half dode dochter. De ambulance was er binnen een kwartier en Saar werd op de brancard gelegd. 'Mevrouw mag ik u vragen wie u bent' Vraagt een van het personeel. 'Ik Marleen Van Veer, ik ben de moeder van Saar.' Zeg ik rustig. 'U mag mee in de ambulance.' En ik achtervolgd hem naar de ambulance. 'Ga daar maar zitten,naast uw dochter zitten.' Zegt hij en hij brengt wat slangen vast aan Saar. Ik ga naast mijn dochter zitten en pak haar hand vast 'hou vol lieverd.' 'Mevrouw, slikt Saar pillen?' Vraagt hij bezorgd. 'Nee, niet dat ik weet' Zeg ik vragend. 'Saar heeft een over dosis aan pillen geslikt waardoor ze nu buitenwesten is. We moeten het er zo snel mogelijk uithalen anders overleefd ze het niet. Ik schrik 'ook Saar wat doe je je zelf toch allemaal aan' huil ik. In het ziekenhuis wordt ze gelijk naar de operatie kamer gebracht en zuigen ze de over dosis pillen eruit, hopelijk zijn ze op tijd.

Saar:

Ik word wakker in een witte kamer. 'Lieverd!' Hoor ik iemand huilend zeggen. Ik draai mijn hoofd 'mam?' 'Lieverd je leeft nog, ooh schat weet je hoe erg je mij hebt laten schrikken!' Zegt ze huilend. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik vermoeid. 'je hebt een over dosis pillen in een keer naar binnen gewerkt, en je lichaam kon dat niet verwerken, dus als de doktoren er niet op tijd bij waren was je nu dood geweest.' ratelt mama. 'Ga ik dood?' vraag ik met tranen in mijn ogen. 'Nee schatje, maar je ging wel bijna dood.' Er komt een dokter binnen lopen. 'Hallo Saar, hoe voel je je?' 'Ik heb erge buikpijn.' antwoord ik. 'Dat komt omdat we jou maag leeg moesten maken, je mag over 1 uur wat eten. Mevrouw, zou ik u even op de gang kunnen spreken?' vraagt hij aan mama. 'Maar natuurlijk ik loop mee' en toen was mama weg, ik lag alleen in deze kamer. Wat zouden ze aan het bespreken zijn? Na eindelijk een half uur wachten komt mama weer binnen, maar huilend. 'Mam wat is er?' vraag ik geschrokken. 'Dokter zeg het maar' huilt ze. 'Saar, toen we jou maag aan het leeg halen waren hebben we nog wat anders gezien. Je hebt nier kanker.' Ik kijk hem geschrokken aan: 'ik heb wat!' 'We gaan je op de lijst zetten voor een nieuwe nier. Ik kan je nu alvast zeggen, deze nier doet het nog maar 3 kwart jaar. Ik laat jullie nu even alleen.' en hij loopt de kamer uit. Ik blijf versteend achter. 'Mam, ik ga toch dood.' 'Nee schatje, je krijgt een nieuwe nier' huilt ze. 'Maar als ze niet op tijd zijn ga ik wel dood.' zeg ik nog steeds versteend. 'Ik ga papa bellen.' en ik pak mama's telefoon en typ ons huistelefoon nummer in.

papa: 'hallo met Sander Van Veer, met wie spreek ik?'

ik: 'hai pap, ik lig nu in het ziekenhuis.

papa: 'JE LIGT IN HET ZIEKENHUIS! Waarom zeg je dat niet eerder!

ik: 'Ik lag onder narcose en mama zat hier in angst. Ik had te veel pillen geslikt en mijn lichaam kon dat niet meer aan, dus het moest eruit gehaald worden. Maar ze hebben nog wat anders ontdekt.

papa: 'Wat?'

ik: 'Ik heb nier kanker...

papa: ....

ik: 'Ik heb nog maar 3 kwart jaar tijd om een nieuwe nier te vinden, anders overlijd ik.' huil ik nu.

papa: 'Ik kom nu meteen naar je toe! Welk ziekenhuis lig je?'

ik: 'Hospital Amsterdam'

En er word opgehangen. 'Mam, waarom heb ik altijd pech' vraag ik. 'Er komt een moment dat jij een geluk moment hebt. Alleen dat is op dit moment niet.' Eigenlijk heb ik niet meer zo'n zin in het leven, het zit nooit mee. De ene keer wordt ik verkracht en de andere keer heb ik nier kanker. Papa en Mac komen binnen stormen. Mac slaat gelijk zijn armen om mij heen. 'Ooh zusje, ik wil je niet kwijt.' huilt hij in mijn nek. 'het komt vast wel goed, mijn geluk periode komt eraan.' zeg ik om hem hoop te geven. Mac laat mij los, en papa geeft mij gelijk een dikke knuffel. 'Het komt goed meisje.' fluistert hij in mijn oor. Pap laat mij los en de dokter komt binnen lopen. Hij geeft papa en Mac een hand en zegt dan: 'je mag nu naar huis, we bellen als we nieuws voor je hebben.' Hij maakt al mijn slangen los en ik ga voorzichtig zitten. Mac tilt mij het ziekenhuis uit, omdat ik zelf niet echt bepaald om mijn benen kon staan. Eenmaal thuis brengt Mac mij naar boven omdat ik heb gezegd dat ik gelijk wil slapen. 'Saar, waarom heb je eigenlijk te veel pillen geslikt?' Ik kijk hem aan. 'Ik was in stres want niemand was thuis, zelfs Sunny niet. Ik had het hele huis doorgezocht naar Sunny maar ik kon haar nergens vinden, en uit stres heb ik pillen geslikt iets te veel. zeg ik zacht. 'Sunny was met mij mee naar de hondencursus.' zegt Mac verbaasd. Ik kijk hem aan. Heb ik dus niks voor niks al die pillen geslikt. Maar anders was er ook geen nier kanker ontdekt. 'Ik ga slapen Mac.' zeg ik maar. 'Welterusten zusje.' en hij loopt mijn kamer uit.