İki dünya'nın birleşmesini sağlayacak bir kız ve herkesten gizlenen kendi dünyasını kurtarmaya çalışan bir grup.
.
.
.
Baekhyun : "Sen onun karanlık olduğunu biliyorsun değil mi?"
Chen : "Hayır. Bilmiyor."
Baekhyun : "Ben Kris'e sorduğumu hatırlıyor...
Kraliyet arabasına ilk kez bindiğim için heyecanlıydım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşımda tüm ihtişamı ile dışarı izleyen babama baktım. Gerçekten ona hayrandım; tüm davranışlarını dikkatle izlerdim her zaman. Yanımda oturan, bana göz kulak olmak için gelmiş görevlinin yanından kalkıp onun yanına geçerken düşmemem için kolumdan tuttu. Annem Aydınlık Dünya'yı ziyarete gitmiş birkaç gün orada kalacaktı. Babamın yanına geçtiğimde ona döndüm.
-Baba?
Bana döndü. Annem ve bana karşı her zaman yumuşak çıkan sesine kıkırdadım.
-Evet?
-Ben ne zaman insanlara konuşma yapacağım?
-Biraz vakit var ona. Hem konuşma yapmadan önce bir şey yapmalısın.
-Nasıl yani? Ne yapmam gerekiyor?
-Halkımıza konuşma yapmadan önce onların isteklerini ve şikayetlerini dinleyeceğim. Sen de büyüdüğünde böyle yapsan daha iyi olur.
-Ben de yanında olabilir miyim baba?
Yavaşça başımı okşadı.
-Bu konu da anlaştığımızı sanıyordum Aura. Arabada kalacaksın.
Kafamı cama çevirdim ve yolculuk boyunca konuşmadım. Ona küsmüştüm. Onun yanında olmak ve yüz ifadelerini incelemek istiyordum. Ama izin vermiyordu. Hala konuşmamasından küstüğümün etki etmediğini anladım. Yine de araba durana kadar konuşmadım. Tam arabadan inecekken ona seslendim. Hızla sarılıp ayrıldım ve küs halime geri döndüm. Arabanın kapısı kapandığında karşımdaki görevliye baktım. Yüzümü buruşturup babamı dinlemeye başladım. Onu sevmemiştim. Zaten saraya da ne zaman geldiğini anlamamıştım. Birkaç gündür görüyordum.
Birkaç dakika sonra arabanın hareketlenmesi ile ayağa kalktım.
-Babam daha gelmedi ne yapıyorsunuz? Durdurun şunu, size emrediyorum! Durdurun!
Bağırarak konuşurken boğazım acımasına rağmen arabayı çeken atın üstündeki kişi beni hiç duymamış gibi daha da hızlanmıştık. Arabanın içinde yalnız kadığım çirkin kadına döndüm. Çaresizce konuştum. Çünkü ciddiye alınmıyordum.
-Bir şey yap. Babam gelmedi daha.
Kolumu tutup hızla yanına çektiğinde canım yanmıştı ana korkum daha ağır basıyordu.
-Efendim, korkmanıza gerek yok. Babanızın emri bu.
Yalan söylediğini anlamıştım. Kolumu ondan çektiğimde göz devirip önüne döndü. Birkaç saniye sonra kapıyı açıp toprak yola atladım. Ama kalkıp duran arabadan inen kadından ve attan atlayıp kadınla birlikte bana doğru yürüyen kalıplı adamdan kaçacak gücüm yoktu. Canım çok yanıyordu. Gördüğüm kadarı ile kolumda derin bir yara oluşmuştu.
