《 İYİ OKUMALAR 》
~
Montumu hızla giyerken göz yaşlarıma hakim olmaya çalıştım . Abimi düşündüm , Yamanı düşündüm, Gizemi düşündüm, Ateş onu kaçırırken yüz ifadesini düşündüm, koca bir boşluğu andıran gözlerini düşündüm ,Gizemin o anki korkusunu düşündüm , Ateşin gizemi öldürürken hiç titremeyen ellerini düşündüm ,Yamanın gözyaşlarını düşündüm ve sonra Gizemin geri gelemeyeceği gerçeğini düşündüm.
Hızlı adımlarla hastane merdivenlerinden dışarı çıktım .Taksi çağırmıştım onu beklerken Gizem ile ilgili yaşadıklarım geldi aklıma içimi bir suçluluk duygusu kapladı onun hiç bir suçu yoktu
Hepsi benim suçumdu !
Ateşi başlarına ben bela etmiştim .Ateş uyarmıştı hemde kaç kez onu dinlemeyip Yamana daha çok yaklaştım eğer yaklaşmasaydım belki Gizem burda , Yamanın yanında olurdu .
" Arabaya binecek misiniz ? " kafamı gelen sesin yönüne doğru çevirdim , Taksideki adam bana bakıyordu ne ara gelmişti ki .
Birşey söylemeden arabanın kapısına açıp bindim . Nereye gidicektim ki onu bile bilmiyorum .
" Çok dalgın gözüküyorsunuz " Duyduğum sesle odaklandığım yerden gözlerimi çektim . Kafamı sallamakla yetindim. Nereye gideceğim hakkında hiç bir bilgim yoktu abimi aramak iyi olabilirdi , burağın telefonunu cebimden çıkardım abim kayıtlıydı açmasını beklerken taksiciye beklemesini arabayı çalıştırmamasını söyledim . O sırada telefon açıldı .
" Alo " abim alo derken sesi o kadar güçsüz çıkmıştıki içim bir garip oldu .
" Abi benim Aslı " ağlamamak için kendimi zor tutarken abimin küfür ettiğini duydum .
" Aslı nerdesin "
" Beni boşver abi sen nerdesin , nerdesiniz yanınıza gelmek istiyorum "
" Gelme Aslı ... gelmene gerek yok " Gelmemi istemiyordu nasıl bir ruh halinde olduğumu biliyordu çünkü .
" Abi lütfen " dedim sesim ne kadar ağlamaklı çıksa bilene ağlamamam lazımdı .
" bulunduğun hastaneden sonra ki en yakın hastanedeyiz " Yaman da ordaydı . Telefonu kapattım
" Buraya en yakın hastaneye gidelim " Adam motoru çalıştırırken Yamana nasıl bakacağımı düşündüm sonuçta benim yüzümden ölmüştü Gizem . inanmak zor geliyordu kafamı cama yaslayıp durdum öylece . Gözlerim puslandı gözümü kırpar kırpmaz bir gözyaşı intihar etti kirpiklerimden . Durduk gelmiştik işte adama cebimden para çıkarıp verdim . Arabadan indim muhtemelen morgtalardı, oraya doğru ilerlerken sesler duymaya başladım biraz daha yaklaşınca sesler tanıdık geldi .
Abim , Yamanı omuzlarından tutmuş duvara sertçe vuruyordu . Abimin sırtı bana dönük olsada Yamanı görebiliyordum o an çöl kumları kar tanelerini karıştı . Rüzgarın ağına takılarak sürüklenen yapraklara yağmur çarptı .
O kadar boş o kadar ifadesiz bakıyordu ki gözleri kızarmıştı çok yorgun düşmüştü . Yanlarına doğru yaklaşırken beni fark etmediler bile .
" Yaman , Abi ! " gözyaşlarıma yağmur damlalarına karıştı . Abim bana dönerken Yaman bana öyle bir baktı ki yıkıldım dizlerim pürüzlü asfalt ile buluşurken saçlarımın birkaç tutamı önüme düştü. Ağlamamak için dudaklarımı ısırdım kanatırcasına .
Abim beni yerden kaldırmaya çalışırken Yaman ifadesiz bakıyordu sadece gözlerine baktım öfke doluydu bu öfkesi kimeydi bana mı ? Ateşe mi ? Yada Ateşi bunca zaman bulamayan Abime mi ? Yoksa onun öfkesi kendine miydi ? Anlamak zor .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruh Hastası !
Ficción GeneralBir psikolog düşünün, Ve birde kardeşini iyileştirmek için o psikoloğu kaçıran bir mafya. Peki bu iki zıt kişilik beraber olursa ne olur? Bence çok düşünme ve eğlenceli ve bir o kadar da karanlık satırlar arasına dal.
