❝𝐊𝐘𝐎𝐄 𝐊𝐀 𝐋𝐀𝐘❞

ကြိုးက​လေး ၎

အပိုင်း ၄

မနက်​ခင်းရဲ့ လင်း​ရောင်​ခြည်​အောက်​မှာ​ရှိ​နေတဲ့ လမ်းသွယ်​သွယ်​လေး​ပေါ်မှာ စက်​ဘီး​လေးနှစ်​စင်း​ရွေ့လျားလျက်​ရှိသည်​။

စီးနင်းခြင်းမရှိတဲ့ ဘီး​လေးကိုတွန်းကာ ခပ်​မှန်​မှန်​လျှောက်​နေတဲ့​ခြေသံ​နောက်​တွင်​ အလားတူ​ခြေသံ​လေးကလည်းကပ်​ပါလျက်​။

ကျွန်​တော်​ငေး​မော​နေမိတယ်​။
ကျွန်​တော်​ဆိုတာလေ ထို​ကောင်​လေးရဲ့မျက်​နှာ​လေးကိုမမြင်​ရ​ပေပဲ့ အရိပ်​အ​ငွေ့​လေးမြင်​ရရင်​ကို စိတ်​ချမ်းသာ​နေတဲ့​ကောင်​တစ်​ကောင်​။

​အ​ရှေ့မှာတ​ရွေ့​ရွေ့သွား​နေတဲ့ ဘီးက​လေးနဲ့​ကောင်​လေးက ကျွန်​တော်​သူ့​နောက်​မှာပါလာတာကို သတိထားမိသွားပြီထင်​ပါရဲ့။ စက်​ဘီးက​လေး​ပေါ်တက်​ကာ ခြေနင်းကွင်း​ပေါ်က အရှိန်​တွေကိုမြှင့်​လိုက်​ပြီး​ လေအလျင်​လို​ပြေးထွက်​သွား​လေပြီ။

နင့်​ခနဲဖြစ်​သွားတဲ့ ခံစားချက်​နဲ့အတူ​ သူနဲ့​ဝေးရာကို​ပြေးထွက်​သွားတဲ့​ကောင်​လေးရဲ့​ကျောပြင်​ကို​ မျှော်​လင့်​ချက်​ရေး​ရေးသာရှိ​သော မျက်​ဝန်းအစုံနဲ့​ငေး​မော​နေမိပြန်​သည်​။

ကျွန်တော်တို့တွေ ဘာ​တွေများ ဆု​တောင်းမှားခဲ့လို့ပါလဲ။

"ဝင်​ခွင့်​ပြုပါ ဆရာ"

ဆရာ့ကိုခွင့်​တောင်းပြီး မိမိရဲ့ခုံ​လေးမှာဝင်​ထိုင်​လိုက်​တော့​ သူ့အားခပ်​စူးစူးကြည့်​နေတဲ့​လူတစ်​ယောက်​ရဲ့မျက်​ဝန်း​တွေ​ကြောင့်​ မျက်​ရည်​ကအလိုလိုဝဲတက်​လာရသည်​။

"ကဲ သင်​ခန်းစာစရ​အောင်​။ စာမျက်​နှာ၃၂ကိုလှန်​မယ်​"

သင်​ခန်းစာသင်​ယူမှုအ​ပေါ် အတတ်​နိုင်​ဆုံးအာရုံစိုက်​နေ​ပေမဲ့ စိတ်​အာရုံကပျံ့လွင့်​ကာ​နေတာ​ကြောင့်​ အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားပြီး အာရုံစုစည်းယူ​နေရ​လေသည်​။

"​ဖောက်​!"

​ခေါင်းကိုလာမှန်​တဲ့စက္ကူလုံး​ကြောင့်​ လူက​ကျော​လေးမတ်​သွားကာ ခုံ​ပေါ်ကျလာတဲ့စာလုံး​လေးကို ဆရာမမြင်​ခင် အလျင်​အမြန်​ကောက်သိမ်းလိုက်​သည်​။