The End Of The World

Hoofdstuk 5

POV Lilly

Waarom laat ze me altijd in de steek?

Zenuwachtig tikte ik met mijn voet op de grond. Ik wist niet of er wat was gebeurd of waar ze was. Het verontruste me en ik was bang dat ze pijn had.

Ik pakte de fles wijn die ik van hun had gestolen. Het merk kende ik niet, maar dat maakte me niet uit. Op dit moment voelde ik me alleen en dit was mijn beste maatje.

De dop trok ik er af en zette mijn lippen om de fles heen, waarna ik hem bijna in één keer leeg dronk. Ik zuchtte en zette de fles weg toen hij nog maar een klein bodempje had.

Ik had iemand nodig. Megan had altijd iemand. Het maakte niet uit wie maar dat was gewoon zo. Misschien kwam dat omdat ze leider was. Tegenover haar was ik niks, gewoon een klein hoopje rotzooi. Daarom was ik vast altijd zo alleen.

Ik zuchtte en zat tegen de muur aan. Al mompelend keek ik naar buiten, hoe de zon langzaam weer onderging. Ik staarde voor me uit terwijl er langzaam een traan over me wangen gleed. Ruw veegde ik die weg en ik zuchtte diep.

De klok gaf 20:10 aan en Megan was al sinds gister avond weg. Waar was ze toch? Was ze bij de jongens gebleven? Waarom had ze dat niet gezegd? Ik was echt boos op haar.

De fles wijn gooide ik kapot tegen de muur aan en alle glasscherven zwierven in het rond, maar het boeide me niet. Ik keek er naar en glimlachte.

Ik haatte Megan.

Ze liet me gewoon in de steek.

Alweer.

Ik stond op en liep half wankelend naar het kamp van de jongens. Niet dat het zo'n goed idee was maar dat besef had ik nu nog niet.

Volgens mij ben ik niet helemaal goed gelopen naar dat kamp. Het duurde lang, langer dan dat het de vorige keer duurde, voor mijn gevoel.
Maar het maakte me niet uit.

Ik had iemand nodig.
Al was het Pinokkio.

"Hallo?" Fluisterde ik toen ik bij het kamp van de jongens aan kwam. Ik weet niet waarom ik fluisterde. Ik kon best wat harder praten, vond ik zelf.

"Hallo?!" Geen antwoord was mij gegund. Blijkbaar was er niemand thuis, wat eigenlijk wel goed uitkwam. Ik sloop naar binnen en deed de deur achter me dicht, die kraakte en piepte. Ik heb dat altijd al een vreselijk geluid gevonden en het deed pijn in mijn oren.

Na een tijdje had ik de trap gevonden. Die bevond zich helemaal achter in de kamer nadat je naar links was gegaan. Het huis was groot, groter dan dat van Megan. Ik grinnikte. Zou ik tegen haar zeggen.

De trap kraakte toen ik mijn voet op de eerste trede zette. Het was het meest akeligste geluid wat ik ooit gehoord heb. Had ik al gezegd, volgens mij.

Ik liep naar beneden en ging meteen de eerste gang in naar rechts. Ik keek rond, ik had dit nog nooit gezien. Mooi vond ik het wel. Er waren verschillende kamers, waarschijnlijk waren die van de jongens.

Bruce,
Justin,
Sam,
Max,
Pablo,
Adam.

Ik stopte bij de kamer van Adam en grinnikte. Op de een of andere manier moest ik denken aan Adam en Eva. Ik vond het jammer dat ik geen Eva heette. Misschien had ik dan op zijn minst nog iemand gehad.