The End Of The World

Hoofdstuk 6

Pov Megan

Het was mijn redding.
Ik kon hier mee weg komen, seconden, minuten, uren, dagen, weken, maanden. Ik kon er non stop mee door gaan zonder dat ik me er slecht bij voelde.

Ik richtte me op het bord dat 10 meter bij me vandaan hing en richtte met mijn pistool er op. Ik haalde diep adem en begon te schieten, 1 keer, 2 keer, 5 keer, 1o keer. Zonder ook maar één moment te stoppen totdat mijn kogels op waren. Ik voelde de kramp die ik had in mijn vingers niet.

Ik zweeg een tijdje en staarde naar het bord, waar een stuk of honderd - minstens - kogels opzaten, die ik allemaal vandaag heb opgemaakt. Het zou vast zonde zijn, stel dat ik een Other tegen kwam, en dat mijn kogels dan op waren. Maar het maakte me niet zoveel uit, eigenlijk. Hiermee kon ik ontsnappen en ik had dat echt nodig.

Ik moest nadenken. Ik moest nadenken van mezelf en alles op een rijtje zetten. Voelde ik echt iets voor Zen? Was het waar wat hij zei? Wilde ik hiermee verder?  Of Gebruikte ik hem alleen maar voor Justin? Zou het zo voor altijd zijn? Hebben we nu überhaupt iets? Was gister avond wel echt gebeurd?

Weer hoorde je de kogelschoten van mijn geweer nadat ik mijn pistool weer had opgeladen. Niet één keer, maar vaker. Ik zuchtte en beet hard op mijn lip.

Gisteravond was echt. Gisteravond was de beste avond die ik ooit heb beleefd. Gisteravond was speciaal. Gisteravond was voor altijd.

Ik liet mijn pistool zakken en mijn hoofd duizelde, dus ik besloot naar buiten te lopen. Ik slikte en stopte mijn pistool in mijn kontzak. Ik klom in mijn favoriete boom - die stond links van mijn huis en had uitzicht op het kamp van de jongens - waar ik altijd in zat. Ik leunde tegen een dikke tak aan en zuchtte, terwijl ik terug dacht aan gisteravond met Zen.

Gisteravond was magisch.

Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Mijn benen deden pijn en ik had kramp in mijn handen. Ik vond het vreselijk en beet hard op mijn lip. Maar het zou wel snel weer over zijn.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek goed rond, terwijl ik mijn verre kijker pakte. In de verte zag ik een hert staan, die vredig stond te grazen, zonder zorgen. Of misschien had hij die wel, maar had hij ze diep, diep weggestopt in het hart, omdat hij niet wilde toegeven dat die problemen er waren.

Ik kon nu twee dingen doen. Veel eten had ik niet, dus ik kon hem dood schieten. Ik wist dat ik toch niet mis zou schieten en we zouden er wel veel aan hebben. Maar ik kon hem ook verder laten leven, en ik koos voor het tweede.

Ik sprong uit de boom en keek rond. Er was niet veel te doen. Zen was weg en geen idee of Justin thuis was, maar met hem had ik sowieso niks te zoeken. Ik wist wel wat er zou gebeuren als we elkaar tegen kwamen. Best oneerlijk, eigenlijk, want ik werdt gedwongen om het uit te maken en nu haatte die me.

Ik moest toch ergens een manier vinden om hem dat duidelijk te maken, maar hoe?

Ik ging bij het meer zitten en gooide steentjes in het water. Ik mompelde wat in mezelf. Het was saai om niemand te hebben.

Opeens hoorde ik vaag geluid achter me en draaide me razend snel om.

Een wolf.

Ik schrok en draaide me snel om, waardoor ik in het water viel. De wolf had me opgegeten als ik niet werd gered door de persoon die later een goede vriend van me werd.

Hij schoot hem dood, zonder enige moeite.

Ik keek naar hem en glimlachte dankbaar. Ik snapten niet hoe hij dat kon. Zomaar dieren dood schieten. Dan was hij vast ook een harteloos persoon.

"Bedankt", fluisterde ik en ik keek naar hem, terwijl hij zwakjes glimlachte.

"Geen dank, Megan."

"Hoe weet je mijn na-.... Oké nee het is logisch dat je die weet", zuchtte ik en hij trok me overeind, want ik lag nog steeds in het water. Ik was kletsnat en zuchtte. Andere kleding had ik niet.

"Ik ben Adam."

"Vriend van Justin?"

"A little. We hebben wat meningsverschillen."

Ik knikte en beet hard op mijn lip. Terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde stapte ik het meer uit.

"Je bent leider, hé?" Ik knikte en keek vragend naar hem. "Hoe oud ben je?"

"16." Ik beet hard op mijn lip.

"Ik vind dat persoonlijk een beetje jong voor een leider", verduidelijkte hij me. "Ik bedoel, we zouden meer hebben aan een twintig jarige of zo. Niet dat ik je niet goed vind!" Voegde hij er snel aan toe. "Maar ik snap dat je eerder bezig bent met andere dingen of zo."

Ik schudde mijn hoofd. "Nee... Niet echt."

"Waarom hebben ze jou gekozen?" Ik schudde mijn hoofd.

"Ze hebben mij niet gekozen", verduidelijkte ik hem.

"Hoezo hebben ze je niet gekozen dan? Hoe ben je dan leider geworden?"

Dat waren ongelooflijk veel vragen.

"Kijk", zei ik. "Mijn ouders waren allebei leider, daarom werdt ik automatisch ook leider. Ik heb ook niet echt een keuze gehad daarin of zo, en ik heb het nooit echt gewild, maar ik wilde ze niet teleurstellen. Daarom ben ik toch leider geworden. Maar ik dacht dat ik pas rond mijn 20e leider zou worden, maar mijn ouders gingen wat vervroegd dood", zei ik en ik beet op mijn lip. "Naja, lang verhaal dat laatste."

"Het spijt me", fluisterde hij. Ik glimlachte.

"Hmmmm." Hij krabde aan zijn achterhoofd en ik keek naar hem.
"Ik verveel me. Zen is er niet op dit moment en ik kan Lilly niet vinden." Lilly was ik eigenlijk helemaal vergeten.

"Hmmm... volgens mij is Lilly mijn kamer binnen geweest", zei hij en ik fronste.

"Lilly? In jouw kamer?"

"Ja, ze sliep in mijn bed."

"Oh." Ik grinnikte en keek naar hem.

Een tijdje was het stil en ik mompelde wat in me zelf. Ik keek naar hem en hij glimlachte terug.

"Ben je gespannen?"

"Wat?"

"Ben je gespannen op dit moment?" Vroeg hij.

"Een beetje", zei ik en ik beet op mijn lip

"Misschien is het dan tijd voor een film", zei hij en hij grijnsde kort. Ik glimlachte.

"Goed idee. Een film heb ik in geen tijden al meer gezien."

Hij lachte, porde mij in mijn zij en samen liepen we naar zijn kamer.