The End Of The World

Hoofdstuk 10

"Megan...", fluisterde hij. "We horen bij de andere."

Met grote ogen keek ik naar hem. Het was alsof de hele wereld draaide en ik zo naar beneden viel. Ik voelde me zo, zo ontzettend dom.

Megan, we horen bij de anderen.
Megan, we horen bij de anderen.
Megan, we horen bij de anderen.
Megan, we horen bij de anderen.

Ik kon wel schreeuwen. En dat deed ik ook. Ik schreeuwde hard, terwijl er tranen over mijn wangen liepen.

Megan, we horen bij de anderen.
Megan, we horen bij de anderen.

Zo bleef het maar door mijn hoofd spoken. Die ene zin, met weinig woorden, maar met een grote betekenis. Ik kon het niet uitleggen wat ik op dat moment voelde. Ik zakte door mijn knieën en werdt opgevangen door Zen.

"Megan!"

"Raak me niet aan!" Schreeuwde ik wanhopig. "Raak me niet aan, jij vieze, vuile, lul!" Die woorden moeten hem gekwetst hebben, want hij liet me los nadat ik het gezegd had. Ik keek kwaad naar hem.

"Jullie spelen allemaal een vies spelletje met ons! Jullie zijn allemaal vieze vuile leugenaars!" Ik spuugde op Zen's shirt.

Zen zuchtte, Evan grinnikte.

"Drama Queen Aka Megan", lachte hij. Ik wist niet hoe snel ik hem een klap in zijn gezicht moest verkopen, maar dat heb ik ook gedaan. En nog één. Een harde, waar Evan een bloedneus aan overhield.

Het boeide me allemaal helemaal niks. Ze mochten dood neervallen.

"Hoeveel mensen hebben jullie vermoord?" Ik keek strak naar Zen, maar zoals verwacht bleef het stil.

Ik gaf hem een klap.

"Hoeveel mensen hebben jullie vermoord?!" Zei ik, ik schreeuwde bijna. Ik zag Zen slikken. Blijkbaar had ik het er moeilijk mee, maar ik gaf er helemaal niks om.

"HOEVEEL MENSEN HEBBEN JULLIE VERMOORD!? ZEN, VERTEL ME HOEVEEL MENSEN JULLIE ME HEBBEN VERMOORD!" Ik wist niet dat ik zo hard kon schreeuwen. Ik wist ook niet dat ik zo hard kon slaan. Zou ik onthouden.

Na een tijdje gaf hij me eindelijk antwoord.

"30..." En daarmee ontving hij nog een harde, gevoelloze klap. Daarmee had ik zijn oog blauw geslagen. Ik glimlachte in mezelf.

"Denk maar niet dat je nog kans bij mij maakt", zei ik en ik keek naar Zen. Hoe heeft hij dit kunnen doen? Misschien heeft hij mijn beste vriendin wel vermoord, of mijn vader.

"Ik wil je nooit meer zien. Nooit meer. Nooit meer verdomme!"

Bij die woorden draaide ik me om, want ik wist niet hoe snel ik hier weg moest gaan. Het was walgelijk en ik moest er van kokhalzen, misschien zelfs wel kotsen. Ik had het kunnen weten. Ik had het kunnen weten dat hij een other was. Ik had het kunnen weten! Woedend baalde ik mijn handen tot vuisten, rende hard weg en liet Elysah bij hen achter.

Oké nee Megan, je weet dat je het nooit had kunnen weten. Je had niet kunnen weten dat Zen bij de andere hoorde.

Klootzak! Ugh, kloot, klootzak!

Ik struikelde toen ik hard de bocht om rende en viel met mijn gezicht in de modder, maar het boeide me niet. In ieder geval niet op dat moment. Er waren belangrijkere dingen die ik toen aan mijn hoofd had.

Zen, Zen.

Zen, Zen, Zen.

Hij bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik wist niet waarom. Ik haatte hem maar toch dacht ik aan hem. Misschien was dat omdat ik van hem hield. Maar ik kon niet samen zijn met een other. Echt niet. Niet met iemand die misschien mijn beste vriendin heeft vermoord.

Toch?

Ik stond op en probeerde de modder van mijn gezicht af te vegen, maar het werd alleen maar erger. Ik zuchtte. Alles wat ik deed werd alleen maar erger.

Snel rende ik weer weg. Geen idee waar ik naar toe rende, maar het boeide me niet of ik terug kwam of niet. Waarschijnlijk niet. Zo goed kende ik het bos niet uit mijn hoofd, maar zoals ik al zei, het maakte me niet uit.

Weer viel ik. Ik kon echt niet normaal lopen. Geen idee waarom. Ik moest altijd vallen. Zo zijn Justin en ik elkaar ook tegen gekomen. Ik viel en botste tegen hem op. Ik zuchtte.

Was Justin ook één van de anderen?

Mijn voet deed pijn en ik strompelde nog verder weg. Tranen bleven over mijn wangen stromen alsof er geen einde aan vast zat. Ik beet hard op mijn lip, waarna ik al snel een bloedsmaak proefde.

Ik haatte mezelf. Ik haatte me domme kop. Ik haatte mezelf omdat ik aan Zen's liefde toegegeven had.

Ik kon mezelf wel wurgen. Ik kon Zen wel wurgen. Ik kon de hele wereld wel wurgen.

Ik zuchtte en voelde me wel schuldig over het feit dat ik Elysah bij hen achterliet. Moest ik terug gaan? Uiteindelijk heb ik besloten dat niet te doen, Justin zou haar vast wel komen redden of zo. Niemand zou er toch zijn voor mij.

Vermoeid strompelde ik het lange bospad af en sloeg daarna af naar rechts, of het was links - geen idee. Nu begon ook mijn knie te bloedden. Het brandde en het deed pijn, maar op dit moment kon ik er niet veel aan doen.

Ik nam even een pauze en haalde diep adem. Geen idee hoeveel tijd er versteken was sinds Zen het verteld had. Geen idee hoelang ik al aan het rennen was.

Maar ik wist bijna niks meer.

Ik wist niet wat ik moest doen. Of ik terug wilde gaan naar het kamp, of niet. Of ik Zen moest gaan vertrouwen of niet. Of ik nog verder wilde leven of niet. Ik zuchtte.

Mijn leven was een warboel. Het frustreerde me. Was die van de andere ook zo? Was mijn kop de enige die altijd op hol sloeg? Of waren er meerdere die met hun kop vol zaten?

Ik wist het niet. Ik wist het niet.

Wat wist ik eigenlijk wel?

Helemaal niks. Ik dacht altijd dat ik alles wist. Hoe het leven werkte. Ik dacht dat ik alles uitgestippeld had en alles wist. Nooit maakte ik me zorgen over het feit dat het wel eens fout kon zijn. Daar dacht ik gewoon niet aan. Ik deed altijd als eerste wat er in mij op kwam. Ik had Zen en Evan niet moeten slaan. Misschien had ik met ze moeten praten. Misschien had ik naar ze moeten luisteren. Misschien had ik me niet zo aan moeten stellen.

En dat, Megan, dát maakt jou een slechte leider.