The End Of The World

Hoofdtuk 7

Pov Megan

Voor de eerste keer in duizend jaar voelde ik me niet zo alleen. Nu pas besefte ik dat er mensen om mij heen waren die om me gaven. Nu pas besefte ik dat er meer mensen waren dan ik zelf.

Ik nestelde me tegen Adam aan terwijl hij de film aan zette. Met mijn hand pakte ik mijn glas gevuld met water en dronk die in één keer op.

"Welke film is het?"

"Zie je vanzelf wel", grinnikte hij en hij sloeg een arm om mij heen. Ik rolde met mijn ogen.

"Ja maar... Zolang het maar geen horror is!"
Hij grijnsde kort.

"Mmmm?"

"Het is toch geen horror, hé?" Kreunde ik zachtjes. Hij lachte.

"Rustig maar Megan, het is het einde van de wereld niet."

Toepasselijk.

"Fine." Ik keek naar de televisie. Het was een vreselijke film.

"Adam, wat doe je me aan", zuchtte ik.
"Ik kan niet tegen bloed."

"Aha, dit is nog maar het begin dan", grinnikte hij. Ik keek naar hem.

"Vergeten dat ik je gevangen kan nemen?"

"Nou zeg!" Lachend rolde hij met zijn ogen. "Niet zo je macht misbruiken, jonge dame", waarschuwde hij me en ik giechelde.

"Ik misbruik mijn macht niet", verduidelijkte ik hem. "Ik maak er gebruik van."

"Jaja." Hij grijnsde. Ik zette de televisie uit en keek naar hem.

"Ik heb geen zin meer in horror", zei ik en ik prikte hem in zijn zij. Hij rolde zijn ogen.

"Persoonlijk vind dat je als een leider wel tegen bloed moet kunnen hoor."

"Jij hebt persoonlijk wel veel eisen hoor!" Lachte ik, terwijl ik een kussen in zijn gezicht gooide.

"Ja maar een leider moet ook een echte leider kunnen zijn als het moeilijk is", zei hij en hij fronste diep. Ik zuchtte, en ik wist dat hij gelijk had. Ik was geen goede leider. Ik was verre weg dan dat. Wat deed ik voor iedereen? Niks. Zolang ik mijn eigen problemen had opgelost, was alles goed. Dan kon ik rusten, volgens mij zelf. Had ik ooit gevraagd wat mensen in mijn kamp nodig hadden? Nee. Nooit. Misschien één keertje.

Maar dat was geen goede leider. Als leider moet je je openstellen voor alles en iedereen, en je zelf het minst belangrijk vinden. Als leider moet je het geen doen wat het beste is voor je kamp, volk of bedrijf. Als je dat niet doet loopt het in de soep - en dat is dus niet handig.

Ik beet hard op mijn lip. Ik weet niet wat mensen er van vonden van het feit dat ik leider was geworden. Vonden ze me te jong, net zoals Adam? Vonden ze dat ik minder aan me zelf moest denken? Ik zou er eigenlijk eens naar moeten vragen. Heb er eigenlijk nooit over na gedacht ook; ik dacht dat het wel oké was omdat het zo moest zijn.

Als mijn ouders geen leiders waren geweest was ik nooit, nóóit leider geworden.

"Aarde aan Megan?" Zei hij en hij fronste.

"Sorry", mompelde ik, nog wat afwezig. Hij keek vragend nar me.

"Is er iets?"

"Nee..."

"Niet liegen, Megan." Ik zuchtte en beet hard ol mijn lip waardoor hij bloedde.

"En niet je lip stuk bijten."

"Vinden mensen me een slechte leider?" Ik baalde van mezelf dat ik het vroeg, maar het floepte er zo uit.

"Wat?"

"Vinden mensen me een slechte leider?"

"Waarom vraag je dat?"

"Dat denk ik..." Ik beet weer op mijn lip en zuchtte, terwijl ik naar Adam's voeten staarde.
"Megan, waarom denk je dat? Dat moet je niet denken."

"Omdat ik alleen maar aan mezelf denk."

"Dat is niet waar."

"Hoe kan jij dat nou weten? Ik bedoel, ik vraag nooit aan mensen hoe het met hen is. Hoe hey met hen gaat, of ze wat nodig hebben, of of alles goed met hen gaat. Nooit. Misschien dat ik het één keer heb gevraagd maar dat lijkt me sterk, want ik kan het mezelf niet meer herinneren", fluisterde ik, te bang om hem aan te kijken.

"Megan, dat moet je niet zeggen. Dat je niks vraagt aan andere maakt je nog niet een slechte leider", verzekerde hij me.

"Maar ik denk alleen maar aan mezelf Adam."

"Megan..." Hij zuchtte en ik wist dat ik gelijk had. Ik was een slechte leider. Ik was niet zoals mijn ouders. Ik walgde ervan.

"Sorry, maar ik moet gaan."

"Waarheen, Megan?"

"Gaat je niks aan", mompelde ik kwaad. Hij zuchtte.

"Zie ik je straks?"

"Misschien", mompelde ik. "Misschien."

Ik liep de kamer uit en liet hem alleen. Wees geen slechte leider, Megan.

Maar hoe kan ik geen slechte leider zijn als ik ook geen goede leider kan zijn?

Ik zuchtte en staarde voor me uit. Heel lang dacht ik dat ik het me verbeelde maar er was echt een welp. Een mooie, witte welp. Mijn reddende Angel, misschien wel.

Ik beet op mijn lip en liep er langzaam naartoe.

"Ssst... rustig maar kleine", fluisterde ik en ik stak mijn hand uit naar hem. Toen pas zag ik dat ze gewond was.

"Oh nee... wat is er gebeurd?" Misschien had Adam haar moeder wel dood geschoten.

"Wacht hier!" Riep ik, alsof ik met dieren kon praten. Ik rende naar mijn huis en zocht spul waarmee ik haar wond kon verzorgen. Ik wist dat het ergens moest liggen. Mijn vader gebruikte dat ook altijd, we hadden wel vaker gewonden wolven geholpen. Ik wist niet hoe het moest, ik heb altijd alleen maar toe gekeken. Maar ik kon het op zijn minst nog proberen.

Misschien zou dat me al een betere leider maken.
Natuurlijk maak ik daarmee niet alles goed, maar wel een deel, denk ik. Zo kan ik misschien ook oefenen en leren hoe ik een betere leider kon worden.

Ik was opgelucht toen ik zacht dat het welpje er nog steeds stond, maar hij was inmiddels vermoeid ingestort op de grond. Ik denk dat als hij weg was gelopen dat hij morgen niet overleefd had.

"Ssst... ik doe je niks, lieverd", fluisterde ik en ik begon met het verzorgen van de wond. Slordig ging het wel, maar ik deed alles wat ik kon doen.

Ik keek er naar, hoe vredig ze daar lag toen ik eenmaal klaar was. Ik heb de wond schoon gemaakt en daarna heb ik er spul opgedaan. Ik aaide voorzichtig haar hoofd en zuchtte.

"Ik moet een naam voor je verzinnen", fluisterde ik. "Een naam. Maar ik ben slecht in namen. Ik kan geen namen bedenken, maar ik kan het ook nooit onthouden. Lilly's naam wist ik pas echt na een jaar. Zielig, he? Dat maakt mij ook een slechte leider", ik zuchtte.

"Maar ik weet hoe ik je ga noemen, kleine. Ik ga je Angel noemen. Angel. Misschien ben je wel mijn reddende engel, Angel", zei ik zachtjes.