The End Of The World

Hoofdstuk 11

Pov Zenn

Wat een klootzak was ik, zeg. Een klootzak. Erger kon niet.

Ik had het haar niet moeten vertellen. Ik had wel verwacht dat ze heftig zou reageren maar zo heftig had ik niet verwacht. Ik beet op mijn lip en keek naar Evan, dan naar Elysah.

"Elysah, gaat het?" Vroeg ik bezorgd. Ze zag er bleek uit. Ik maakte mij zorgen om haar.

Bezorgd legde ik een hand op haar schouders. "Het gaat wel, Zen", zei ze, met een trillerige stem.

"Oké" Ik knikte, en beet op mijn lip.

Ik baalde echt van Megan's reactie. Natuurlijk begrijp ik dat ze boos is maar ik had verwacht dat ze het ergens wel zou begrijpen. En als ze wat rustiger aan had gedaan, had ik haar verteld dat ik niet meer bij de Anderen wilde horen.

Ik zuchtte en beet weer op mijn lip.

"Elysah, misschien moet je naar huis gaan", fluisterde ik en ik keek naar haar. Ze haalde haar schouders op.

"Misschien wel, ja."

"Ik zou met je mee lopen, oké?"

"Oké..." Zei ze een beetje wantrouwend en ik begon richting het huis te lopen. De schemering begon te komen en ik maakte mij zorgen om Megan. Ik hoopte dat ze vanavond wel terug zou komen.

"Wilde je echt geen other meer zijn?" Fluisterde ze en ik keek naar haar.

"Nee, echt niet", fluisterde ik terug. "Als ik zou moeten kiezen tussen een Other zijn en Megan, zou ik voor Megan kiezen." Zei ik vast besloten.

"Goed", antwoordde ze en ze ging naast mij lopen. Ik keek naar haar.

"Weetje, ik heb echt spijt van alle dingen die ik ooit heb gedaan", fluisterde ik. "Echt van alles. Van alle 30 mensen die ik heb vermoord. Van alle schuld die ik heb. Van alles toen ik tegen Megan heb gelogen."

"Dat geloof ik", ze glimlachte.
"Dank je. Ik wou dat Megan ook zo flexibel was."

"Ze draait wel bij, Zen." Dat wou ik maar al te graag geloven.

De rest van de wandeling was het stil. Toen we er waren zocht ze Justin op en ik vertrok naar mijn eigen kamer. Het begon donker te worden en ik maakte me zorgen. Maar ik wist dat Megan sterk was. Dat overleefde ze wel.

"Fuck fuck fuck", mompelde ik en ik haalde gefrustreerd een hand door mijn haar. Uren versteken en ik had nog steeds niets van Megan gezien, noch had ik iets van haar gehoord.

Ik liep de trap af en liep zo snel mogelijk naar Megans huis, waarna ik door liep naar haar kamer.

Ik slaakte een diepe zucht en zo bleef ik een tijdje naar haar kijken.

Ze was zo mooi. Hoe ze daar lag, vredig te slapen. Ik wilde haar voor altijd maar ik wist dat dat niet kon.

Ik haatte mezelf. Ik heb haar laten gaan.

Ik liep naar haar toe en ging naast haar liggen. In slaap vallen mocht ik niet. Als ze zou merken dat ik hier naast haar lag, zou ze kwaad worden. Ze zou me nooit meer vergeven.

Voorzichtig drukte ik een kus op haar lippen, al hoewel ik wist dat het fout was. Maar ik kon niet zonder haar, echt niet. Dat kon ik niet. Dat was onmogelijk. Haar zachte, volle lippen, ik wilde die op de mijne kunnen voelen wanneer ik maar wilde.

En hoewel mijn plan was om niet in slaap te vallen, trok ik haar tegen me aan, en viel in slaap.

-

Geloof me, het was geen pretje om zo wakker te worden. Het was het ergste hoe ik ooit wakker was geworden maar het was het zeker de moeite waard. Dat moment van gisteren had voor altijd mogen zijn.

"Raak me niet aan!" Schreeuwde ze weer wanhopig. "Raak me niet aan, klootzak!"

Het deed me zoveel pijn toen ze dat zei.

"Megan, laat het me uitleggen, oké? Daarna mag je beslissen wat je wilt. Maar laat me het uitleggen", smeekte ik en ik keek naar haar. Wanhopig staarde ze me een tijdje aan.
Wat zou er door haar hoofd heen gaan?

"Megan?"

"Ik weet het niet", ze begon te huilen. "Ik weet het niet, Zen. Ik weet niet wat ik verder moet." Ik trok haar tegen zich aan en tot mijn verbazing liet ze het toe. Haar tranen kuste ik langzaam weg.

"Megan, ik hou van je. En ik kan niet zonder je. Ik ben bereid daarvoor te veranderen." Een tijdje was het stil en ze keek naar me.

"Oké", ze glimlachte. Ik wilde haar bijna zoenen maar ik bedacht dat dat misschien nog te snel ging.

"Sorry", fluisterde ik. Ze schudde haar hoofd.

"Het spijt mij."

"Jij bent de laatste die sorry moet Zeggen, Megan", fluisterde ik en ik pakte haar handen vast terwijl ik er over heen wreef.

"Jawel. Ik ben een slechte leider. Ik overdreef. Ik had naar je moeten luisteren" peinsde ze.

"Megan..." Ik zuchtte. Op dat moment zag ze er heel kwetsbaar uit, maar ik wist hoe sterk ze was diep van binnen. Ik geloofde dat ze dat zelf niet eens wist.
Alle mensen die nu nog leefden, waren stuk voor stuk ijzersterk. Ze hadden nu al lang dood moeten zijn.

Ze antwoordde niet en staarde voor zich uit. Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde haar haren.

"Ik hou van je, Zen", kwam er twijfelend uit haar mond en ik zuchtte, waarna ik op mijn lip beet. Ik wilde niet dat ze zo twijfelde.

Ze legde mijn hoofd op mijn schouder en ik glimlachte. Ik wiegde haar een beetje heen en weer en streelde haar buik een beetje.

Ik voelde een aantal littekens zitten en zuchtte. Waar waren die van? Had ze slechte thuissituaties? Waarom had ze dat dan nooit verteld?

"Megan, ik hou van je", fluisterde ik. "Zolang je dat maar weet. Zolang je maar weet dat ik er voor je ben. Zolang je maar weet dat ik niet dat ik niet zonder je kan. Zolang je maar weet dat als jij weg bent, ik zelf ook verloren ben." Ik drukte een kus in haar nek.

Seconden werden minuten en minuten werden uren, maar het was het allemaal waard. Meer dan dat.