The End Of The World

Hoofdstuk 22

Pov Lilly

Ik wilde Sam nooit meer zien. Ik hoopte dat hij van de aardbol verdween, dat hij verdronk, dat hij levend verbrand werd of weet ik veel. In ieder geval een pijnlijke dood. Dat zou hem goed doen. Mij ook.

Voor de zoveelste keer vandaag stapte ik in de douche. Ik hield de tel niet meer bij, want dan zou mijn hoofd ontploffen. Ik voelde me vies door hem. Gebruikt. En dat was ik ook.

Ik douchte lang, ongeveer een half uur. Nadat ik me had afgedroogd deed ik mijn pyjama aan, die ik gekocht had toen ik ooit naar Londen ging. Ik zuchtte, en liep naar beneden.

Tevreden maakte ik een kopje thee klaar en ging op de bank zitten, waarna ik langzaam mijn thee op dronk. De thee was heet. Hopelijk heet genoeg om Sam levend te kunnen verbranden. Waar was Sam eigenlijk?

Ah, het maakt ook niet uit. Zolang Sam duizenden kilometers van mij verwijderd is, heb ik er misschien vrede mee, dat hij nog leeft. Zo'n pijnlijke dood wil niemand. Ik zuchtte en keek rond. Zolang hij maar niet hier was, vond ik het prima. Zolang hij me maar niet meer aanraakte, vond ik het best.

Al zuchtend pakte ik mijn dagboek. Nooit gedacht dat er zoiets in mijn dagboek zou komen te staan. Eigenlijk heb ik altijd een heel normaal leven geleid, totdat De Anderen kwamen. Volgens mij zijn De Anderen goed in het verpesten van levens. Daar krijgen ze van mij een 10 voor.

Verveeld rekte ik mij uit en begon te schrijven, woord na woord. Gewoon wat ik deze dag had gedaan, alsof verkracht worden heel normaal was. Het was niet moeilijk om op te schrijven. De woorden vlogen door mijn hoofd heen. Het waren er gewoon teveel.

Bladzijdes kwamen vol te staan. Eerst één, toen twee, en het eindige op de vijfde bladzijde. Ik zuchtte toen ik het las, en kreeg de neiging om weer te gaan douchen. Snel verstopte ik mijn dagboek weer en stond op. Niks doen was saai.

Verveeld zocht ik iets om te doen. Niemand was thuis, tenminste, voor zover ik wist. Ik had geen zin in Megan, Justin of Elysah. Adam was aan het jagen. Ik zuchtte. Ik had toch mee moeten gaan.

Na een uur of drie besloot ik naar buiten te gaan. Toen ik bij het meertje kwam zag ik Megan daar zitten.

"Hey Megan!" Glimlachte ik. Met haar voeten zat ze in het water en dat besloot ik om ook te doen. Zo zaten we een tijdje naast elkaar, zwijgend. Onze vriendschap was sinds de laatste paar dagen veel minder hecht geworden. Ik miste het.

"Hi", mompelde ze kort. Ik zuchtte diep.
"Weet jij waar Zen is?" Vroeg ze en ze beet op haar lip. Ik schudde mijn hoofd.

"Nee, sorry", zei ik. "Hoezo?" Ze zuchtte.

"Toen ik vanochtend wakker werd, was Zen er niet meer", verduidelijkte ze me. "Ik heb hem overal gezocht. Ik denk dat ik straks even langs Justin ga om te vragen... al wil hij niet met me praten", al mompelend krabde ze aan haar achterhoofd. "Maar hij is nergens te bekennen. Hij heeft ook niks achtergelaten zoals briefjes of zo."

"Misschien moest hij ergens heen" fluisterde ik. "Maar hij komt echt wel terug. Beloofd."

"Beloofd?"

"Ja." Ik glimlachte en stak mijn armen uit, en ik trok haar in een lange, stevige knuffels. Ik heb haar knuffels echt gemist.

"Wat is er eigenlijk gebeurd?" Vroeg ze na een tijdje. "Adam zou het me vertellen, maar hij is het vast vergeten."

"Hmm Sam..." Ik zuchtte en beet hard op mijn lip. Ze keek naar me. "Je kan me alles vertellen", glimlachte ze.

"Sam probeerde me te verkrachten" zei ik en ik peinsde mijn lippen op elkaar, terwijl ze geschrokken naar me keek.

"Wat?! Waarom?! Heh?! Sam?!" Ze was net zo verbaasd als ik. Ik zuchtte.

"Ja geen idee... hij heeft het wel aan Adam verteld volgens mij maar ik heb daar niks aan mee gekregen."

"Het spijt me voor je."

Ik glimlachte en veranderde snel van onderwerp.

"Zullen we wat gaan doen? Het is saai hier."

"Hmm... Ik verveel me ook", lachte ze zacht. "Maar ik weet niet wat we kunnen doen hier." Ik beet hard op mijn lip, toen ik vanuit de verte Adam weer zag.

"En?" Vroeg ik.

"Niks gevangen", mompelde hij.

"Oh." Hij stapte van zijn paard af en zette hem op stal, waarna hij me dicht tegen zich aan trok. "Alles goed met je, Lilly? Je ruikt lekker", grinnikte hij en hij drukte en kus op mijn voorhoofd. Ik glimlachte en sloot mijn ogen.

"Goed", loog ik.

"Zeker weten?"

"Ja", loog ik weer. Ik ben een slecht mens. Ik zuchtte.

"Zullen we naar binnen gaan?" Ik knikte en hij pakte mijn hand vast, waarna hij me mee naar binnen trok. Ik grinnikte.

Toen we binnen waren zette hij me op het aanrecht neer en keek met een serieuze blik naar me. Ik glimlachte en haalde een hand door zijn haar.

"Niemand op deze wereld kan ooit knapper zijn dan jij. Onmogelijk", fluisterde hij en ik giechelde.
"Ik hou van je, Lilly, en ik ben bereid voor je te sterven" al snel voelde ik zijn lippen op die van mij en ik ging mee in die zoen. Hij glimlachte tegen mijn lippen aan.

"Sorry ik ben echt een klootzak geweest." Zei hij en hij trok zich terug. Ik schudde mijn hoofd. "Echt niet. De enige klootzak hier is Sam." Hij knikte, pakte mijn hand en ik sprong van het aanrecht af, terwijl ik met hem naar boven liep.

Eenmaal daar gooide hij me meteen op het bed neer en ging hij boven mij hangen. Terwijl ik mijn lippen op die van hem drukte bevonden mijn handen zich onder zijn shirt en streelde voorzichtig zijn sixpack. Langzaam gleed zijn tong naar binnen en ik glimlachte weer tegen zijn lippen aan.

Na een tijdje viel mijn shirt op de grond, waarna mijn bh volgde. "Zeg me als ik te snel ga, oké?" Ik knikte en trok ook zijn shirt uit. Eventjes keek ik er naar, terwijl Adam kusjes in mijn nek plaatste. Genietend sloot ik mijn ogen en begon zijn broek los te maken.

"Het spijt me!" Riep hij en de deur vloog open.