The End Of The World

Hoofdstuk 12

Pov Megan

Weer was ik op de schietbaan.

Voor uren. Ik wee niet hoelang maar het was lang genoeg om mijn dag door de komen.

Ik schoot. En nog een keer. En nog duizend keer.

Misschien verspilling van de kogels, maar het maakte me niet uit. Het hielp me om me beter te voelen.

Ik vloekte binnensmonds toen mijn pistool uit mijn handen op mijn tenen viel.

Ik had al maanden last van kramp maar vertelde het aan niemand, hoewel het best pijn deed.

Ik zuchtte en bukte om mijn pistool op te rapen. Ik voelde bijna niks meer in mijn armen.

"Megan?"

Geschrokken draaide ik me om. Terwijl ik keek wie het was glimlachte hij naar me.

"Adam", glimlachte ik terug.

"Alles goed?" Vroeg hij bezorgd.

"Yeah I'm fine."

"Oké. Wat ben je aan het doen?"

"Mijn hoofd aan het leeg maken", zuchtte ik zacht. Hij knikte.

"Adam?"

"Ja?"

"Wil je me leren hoe je een pistool af moet pakken?"

"Waarom vraag je dat?"

"Gewoon. Ik denk dat ik dat best goed kan gebruiken op dit moment", mompelde ik en ik keek naar hem.

"Oké dan", zei hij, en hij pakte mijn pistool af. Hij glimlachte. "Zo moet dat", zei hij terwijl hij een hand door zijn haar haalde.

"Hoe?" Fronste ik en ik zuchtte. Hij deed het nog een keer voor.

"En nu jij." Ik beet op mijn lip en probeerde het. Slechter kon niet en ik schaamde mijn dood.

Adam corrigeerde me bij een aantal dingen. Ik mompelde wat. Dit was moeilijker dan verwacht.

"Probeer het nog eens."

"Oké", zei ik en ik probeerde het nog een keer. Het lukte al beter, eigenlijk vond ik het wel goed gaan.

"Je leert snel", hij lachte zacht. Ik schudde mijn hoofd.

"Nee, niet bepaald."

"Hoezo niet?"

"Als ik snel leerde", mompelde ik, "zou ik moeten weten wie en wát De Anderen zijn."

"Maar Megan, dat weet niemand. Logisch dat jij het ook niet weet" probeerde hij mij te overtuigen maar ik schudde mijn hoofd terwijl Adam diep zuchtte.

"Megan..." mompelde hij kort.

"Ja?"

"Geef je zelf nou niet eens de schuld van alles".

Ik wilde mijn mond open doen om wat te zeggen, maar voor ik kon antwoorden vloog de deur open. Het was Lilly.

"Lilly!"

Ze reageerde niet op me en keek met grote ogen naar Adam. "En met haar wil je wel vrienden zijn?!" Wat bedoelde ze daar mee?

"Ik was haar dingen aan het leren, Lilly."

"Lilly? Waarom ben je zo boos?" Vroeg ik verbaasd. Lilly lachte zacht.

"Jullie zijn gewoon een stelletje oetlullen!" Riep ze boos en ik zuchtte.

"Zeg me waarom je boos bent", smeekte ik bijna. Ik wilde geen ruzie met Lilly. Niet met Lilly. Echt niet. Niet met haar.

"Alsof jou dat wat boeit. Je laat me toch alleen maar in de steek. Je denkt alleen aan jezelf, of aan de jongens. Ik heb er spijt van dat ik ooit met je naar dat kamp ben geweest, want sinds dien heb ik je niet meer gesproken! Je hebt me zomaar in de steek gelaten! Je had wel eventjes je gezicht kunnen laten zien want je wil niet weten hoe ongerust ik was! Ik haat je Megan! En ik wil je nooit meer zien!"

Het deed pijn om haar zo te horen schreeuwen. Ik beet op mijn lip en keek naar haar.

"Sorry", fluisterde ik.

"Sorry?" Ze lachte. "Is dat alles wat je kunt zeggen? "Sorry"? Kan je niks beters verzinnen? Niet eens het spijt me? Je weet dat je het 9/10 keer niet meent als je sorry zegt", ratelde ze. Ik zuchtte en wist dat ze gelijk had, al zou ik dat nooit toegeven.

Lilly was vrijwel nooit boos en dat raakte me.

"Lilly... het spijt me oké", fluisterde ik. "Het spijt me. Ik had dit niet moeten doen."

"Ik geloof niet dat je het meent."

"Lilly... Alsjeblieft. Ik wil jou niet ook kwijt." Ze zuchtte.
"Ik kan niet zonder onze gelach", glimlachte ik en ik keek naar haar. "Ik kan niet zonder de momenten dat ik samen met mijn beste vriendin samen ben. Het spijt me. Het fucking spijt me! Lilly geloof me alsjeblieft! Want ik weet echt niet wat ik zonder je moet!"

"Ik snap wel waarom mensen zeggen dat vergeven het allermoeilijkste is", zei ze en ze beet op haar lip. Ik mompelde wat en keek afwachtend naar haar. Ik slikte en een tijd bleef het stil.

"Well..." mompelde ze. Ik keek naar haar. "Fine. Maar als je dat nog één keer doet, ben je me kwijt!" Waarschuwde ze en ik trok haar in een knuffel.

Ik zuchtte tevreden.

"Sorry", mompelde ik.

"Het maakt niet uit." Ik hoorde dat ze loog. Ze kon niet goed liegen.

"Je liegt", zei ik tegen haar.

"Niet waar!"

"Lilly, niet liegen."

"Ik lieg niet", loog ze weer en ik keek naar haar.

"Je vind het wel erg en dat snap ik, Lilly. Ik zou het nooit meer doen. Dat beloof ik. Ik beloof het je. Ik zweet het, op mijn leven..."

"En anders?"

"En andere mag je me vermoorden", mijn gezicht betrok maar Lilly knikte tevreden.

"Oké dan." Ze draaide zich om en keek naar Adam.

"En jij. Jij wilde geen vrienden met me zijn vanwege deze stomme strijd. Dat begreep ik. Maar tussendoor maak je wel vrienden met haar terwijl ik degene ben die vrienden nodig had! Megan heeft er al genoeg en ik heb er geen!"

Ik slikte.

Adam zei niks en keek naar haar. Een tijdje was het stil.

"Lilly." Hij zuchtte.
"Toen ik je in mijn bed zag liggen... Je was zo kwetsbaar. Ik wilde je niet kapot maken. Ik wilde me niet aan iemand hechten omdat ik weet dat ik een slecht persoon ben. Toen ik je daar zag liggen wist ik meteen dat ik geen goed persoon voor je was. Ik wilde je niet breken, niet nu. En ik wist ook dat het mij kwetsbaar zou maken. Dus toen gebruikte ik dat als smoes om je uit mijn kamer te krijgen.

Ze reageerde er niet op, draaide zich om, liep richting de deur.

"Ik ben weg" fluisterde ze, en ze verdween, de diepe mist in.