The End Of The World

Hoofdstuk 15

Pov Sam

"Adam, ik ben verliefd op je", zeg ik en bangig kijk ik hem aan. Ik was echt bang voor zijn reactie - al hoewel ik wist wat hij ging zeggen. Hij had Lilly net zijn meisje genoemd, dus hij viel niet op me. Dat had ik al verwacht. Maar ik vond dat hij het moest weten omdat hij het verdiende. Ik kon niet alsmaar tegen hem liegen.

Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar ik schudde mijn hoofd.

"Nee, Adam, zeg niks", mompelde ik. "Ik weet al wat je gaat zeggen. Je gaat me toch pijn doen en ik ga weg, ik beloof het je. Ik ga weg, zo ver weg dat je nooit meer last van me zult hebben."

Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haar, waarna hij ook nog op zijn lip beet. Ik deed mijn best om me in te houden, maar het was moeilijk.
Heel moeilijk. Onmogelijk.

"Sam..."

"Ja?" Peinsde ik.

"Misschien moet je iemand anders vinden. Waar je van kan gaan houden en iemand die ook van jou houd", ik keek naar hem en zag dat Lilly in slaap was gevallen.

"Maar waar moet ik diegene vinden dan?"

"Weet ik veel", mompelde hij wat geïrriteerd. "Er zijn niet zoveel mensen meer op aarde. Maar zolang het de juiste persoon is, denk ik niet dat je lang moet zoeken", zei hij en hij klopte op mijn schouder.

Adam was de juiste persoon. Dat wist ik. Logisch dat ik niet ver hoefde te zoeken want hij stond recht voor me.

"Dan was dit het, denk ik." Adam zuchtte. Al sinds ik hier was waren we goede vrienden. Ik wist al heel lang dat er een kans was dat ik gay was. Niet dat ik dat wilde, ik vond het lastig. Ik heb jarenlang geprobeerd gevoelens voor Megan of Elysah te krijgen, maar dat lukte niet en ze kregen iemand anders. Voordat ik in het kamp kwam had ik een relatie met een meisje, maar dat werkte niet en toen heb ik het uiteindelijk uitgemaakt, want ik wilde niet tegen haar liegen. Ik heb de reden waarom ik het uitmaakte alleen nooit verteld. Dat kon ik niet, ik was te bang voor haar reactie.

"Well... I guess you're right. Goodbye, my friend", mompelde Adam. Ik hield van zijn Engelse accent. Ik zuchtte en Adam trok me in een snelle, onhandige en gehaaste knuffel die hooguit drie seconden duurden, maar van mij mocht het wel voor altijd duren. Toen hij me los liet wist ik dat het tijd was om te gaan.

"Sorry", fluisterde ik gemeend nog snel in Lilly's oor.

Na die woorden draaide ik me om en liep in een stevig tempo terug naar het kamp. Binnen no time was ik er en gelijk voelde het anders. Het voelde niet meer als mijn huis.

Ik zuchtte en liep mijn kamer binnen, nadat ik vijf minuten stil stond voor de kamer van Adam. Adam en ik waren gelijk beste vrienden, sinds dag één - waardoor mijn gevoelens voor hem ook steeds erger en meer werden.

Ik stopte alles wat ik nog had in mijn tas. Het was niet veel.
Één extra setje kleding, een tandenborstel (en de tandpasta moest ik maar even ergens proberen te fixen), en een foto van Adam. Ik zuchtte en ritste de tas dicht, rende de trap af en verliet het kamp - dat jaren mijn huis was geweest.

"Hé! Hey Sam, wat doe je?!" Schreeuwde Justin en hij rende op me af. Geschrokken draaide ik me om en keek Justin recht in zijn ogen aan, terwijl er een traan over mijn wang rolde.

"Ik ga, Justin. Leuk je gekend te hebben", probeerde ik zo ongemeend mogelijk te zeggen. Justin fronste.

"Waarom opeens zo'n haast?!" Riep hij verslagen. Ik beet op mijn lip.

"Dat kan ik niet zeggen. Vraag het aan Adam. Hij is de juiste persoon om het te vertellen", zei ik en ik liep in een hard tempo weg.

Misschien dacht Justin op dat moment dat ik niet om zijn kamp gaf. Maar natuurlijk wel.

Soms is het beter om zomaar weg te gaan.

Ik keek naar de lucht, die al aardig donker begon te worden. Ik wist al waar ik heen zou gaan, naar mijn beste schoolvriend Quinn. Als het goed is woonde hij maar 79 kilometer hier vandaan, in een klein, oud huisje midden in het bos. Als ik snel doorliep zou ik er denk ik over drie dagen al kunnen zijn.

Het was koud en toen de zon echt verdween en ten onderging, zocht ik een goede boom waar ik tegen aan kon slapen.

Ik zuchtte. Ik hield van Adam. En ik zou nooit van iemand anders houden.

Vermoeid zakten mijn ogen dicht en voor ik het wist was ik onderweg naar dromenland.

Ik stond tegen de muur aan en Lilly keek naar me. Ze leek kwaad, al wist ik niet waarom. Waarschijnlijk omdat ik haar bijna verkracht had. Ik wist dat het fout was, maar ik wilde zo graag iets voor een meisje voelen.
"Bedankt, hé!" Riep ze kwaad. "Door jouw aanwezigheid heeft Adam het uitgemaakt. Je had weg moeten zijn!" Ze spuugde op de grond, vlak voor mijn voeten.
"Wat?" Vroeg ik verbaasd. "Heeft Adam het uitgemaakt?"
"Ja! Hij zei dat hij iemand anders leuk vond! Jou natuurlijk, want hij mompelde je naam!"
"Maar Lilly, Sam vind mij helemaal niet leuk. Dat kan niet. Hij heeft je een paar weken geleden zelfs nog zijn meisje genoemd. En toen ik zei dat ik hem leuk vind ben ik per direct weg gegaan, want ik wist al dat hij niet verliefd was op mij. Maar nu ben ik terug, omdat ik geen eten meer had. Maar hoezo heeft Adam het uitgemaakt dan? Dat is niets voor hem."
"Wat denk jezelf? Hij wil jou neuken natuurlijk. Hij noemde je naam toen hij het uitmaakte! Echt, maar zolang je het maar niet waagt om aan mij te komen!"
"Nee, natuurlijk niet", zei ik en ik liep weg. Adam had het uitgemaakt? Dat kon niet. Hij viel niet op me. Adam vond haar gewoon niet meer leuk. Dat was de waarheid; de harde, harde waarheid. Ik zuchtte en gefrustreerd draaide ik me om, toen ik tegen Adam opbotste. Ik slikte.
"Heb je het uitgemaakt met Lilly?"
"Ja."
"Waarom?" Vroeg ik verbaasd. "Omdat", glimlachte hij tevreden, "Ik nu besef dat je altijd al gelijk heb gehad. Ik ben dom geweest. Het spijt me, Sam. Ik hou van je." Na zijn woorden drukte ik hem tegen de muur aan, drukte mijn lippen op die van hem. Hij glimlachte tegen mijn lippen aan. "Je hebt zachte lippen", grinnikte Adam.
"Al vaker gehoord." Mijn glimlach werdt nog breder. En wat ik op dat moment voelde, was onbeschrijfelijk.

Toen ik mijn ogen opende, en voelde dat ik tegen een boom aan lag, besefte ik dat het maar een droom was. Toen besefte ik dat het geluk niet voor mijn voeten lag - want tja, dromen zijn bedrog, en dat weet je.