The End Of The World

Hoofdstuk 8

Pov Megan

"Slaap lekker, Angel", fluisterde ik en ik liep weer verder. Mijn hoofd tolde een beetje en ik voelde me duizelig.

Toen ik thuis kwam was Zen er. Ik glimlachte.

"Hi babe", fluisterde hij en hij duwde me tegen de muur aan. Ik glimlachte.

"Het was saai zonder jou." Ik grinnikte en hij keek naar me.

"Misschien moet ik dan vaker weg gaan. Heb je iets om naar te verlangen", fluisterde hij en alweer voelde ik zijn zachte lippen op de mijne. Ik slaakte een zucht van genot en sloeg mijn armen om zijn nek heem, terwijl ik mee ging in de zoen. Gelijk bevonden zijn handen zich onder mijn shirt. Ik rolde lachend mijn ogen.

"Wat?"

"Mmmm."

Ik grinnikte en streelde zijn sixpack, terwijl hij mijn shirt uit trok. Hij keek naar me.
"Pretty", fluisterde hij hees.

"Niet", giechelde ik.

"Oh echt wel", fluisterde hij en hij kuste mijn nek. Genietend sloot ik mijn ogen en beet op mijn lip om een zachte kreun te onderdrukken.

"Justin zal zien dat je van mij bent", zei hij en hij drukte een grote, zichtbare zuigzoen in mijn nek. Ik rolde mijn ogen.

"Nou. Je speelt een vies spelletje meneer."

"HA."

"Sorry maar ik ben van niemand. Ik ben alleen van mezelf", grijnsde ik.

"Na-Ah. Dat betwijfel ik babe."

Ik giechelde en trok ook zijn shirt uit. Damnn.

"Kan je het zien?" Hij grijnsde en keek naar me.

"Laat me kijken, anders sla ik die grijns van je gezicht af." Ik grinnikte.

"Rustig maar Megan", grinnikte hij, "we hebben alle tijd." Daarna kuste hij mijn gevoelige plekje en liet ik een kleine kreun achter, hoewel ik die zoals altijd probeerde te onderdrukken.

"Ontspan je nou."

"Mmm."

"Megan je moet je echt ontspannen."

"Vind ik lastig Zen", fluisterde ik en hij keek naar me.
"Lastig?! Ontspannen is één van de makkelijkste dingen!" Zei hij vol ongeloof.

"Mijn hoofd zit vol", jammerde ik.

"Goed. Megan, we gaan ontspannen." Hij pakte mijn hand en gebaarde dat ik op de bank moest gaan liggen. Hij ging achter mijn zitten en begon me te masseren.

Hij kon het echt goed.

Genietend sloot ik mijn ogen.

"We gaan je hoofd leeg maken", vertelde hij me. "En zorgen dat je je ontspant."

"Mmm." Ik glimlachte en sloot mijn ogen.

"Dus... Megan. Is er iets wat je kwijt wil? Wat je  nog nooit aan iemand hebt verteld? Iets wat je niet durft te vertellen?"

Er was zoveel. Maar waar moest ik beginnen? Ik weet niet of ik het wel kon vertellen.

Ik reageerde niet op hem en zweeg.

"Megan", probeerde hij, "ik wil graag weten wat er in jouw hoofd omgaat."

"Ik weet het, ik weet het", fluisterde ik.
"Maar ik vind het gewoon lastig."

"Begin bij het makkelijkste dan."

Ik fronste diep. Misschien moest ik vragen of hij mij een slechte leider vond.

Of misschien moest ik vragen of Justin het ooit over mij heeft.

Of misschien moest ik vragen wat ik hier deed.

Ik sloot mijn ogen weer en zuchtte geïrriteerd. Mijn hoofd zat zo vol dat ik niet eens kon bedenken wat ik moest zeggen. Het is niet
Dat ik niet mijn best deed, dat deed ik wel - anders vond ik het lullig tegenover Zen.

"Ik weet niet...", fluisterde ik. Geen idee waarom ik fluisterde. Misschien was ik bang dat Justin elk moment binnenkwam.

"Vinden mensen me geen goede leider?" Een tijdje was het stil. Zie je wel, het was helemaal niet makkelijk. Niet voor mij om de vragen te stellen, en niet voor hem om te antwoorden. Moest hij nu voor iedereen gaan praten? Ik had geen flauw idee wat hij ging zeggen. Ergens hoopte ik dat hij niet eerlijk zou zijn. Dan zou ik horen dat ik geen slechte leider was. Maar dat is ook weer oneerlijk tegen de rest, dan hoef ik me niet meer te verbeteren... En ik weet dat ik fout zit.

"Zen, zeg iets", ik smeekte het bijna. En toen kwam hij met het meest logische antwoord ooit.

"Ik weet het niet", zei hij zacht. "Sorry Megan maar ik weet het niet, ik weet pas twee dagen dat je nog leeft." Ik slikte en draaide me om, zodat ik naar hem kon kijken.

"Dachten jullie dat ik nog dood was?"

"Dat dachten we over iedereen. We dachten dat Zij de strijd gewonnen hadden. Dat we de laatste mensen op aarde waren, maar jullie waren er ook nog. We dachten dat je dood was. Justin was zo in shock dat je zomaar ineens weg was. Je was weg en we dachten dat we je nooit meer terug zouden vinden. Het deed veel met me, Megan. Je was de eerste die ik echt leuk vond. Ik maakte mij zo zorgen om je.
Toen ben ik je proberen te vergeten. Ik was je helemaal vergeten, tot twee dagen terug. Toen was je er weer en besefte ik hoeveel ik om je gaf. Op dat moment wist ik dat ik je niet had mogen vergeten; alleen maar omdat bij bijna iedereen het zelfde gebeurde in de strijd - dat je dood ging. Daarom nam ik ook aan dat je dood was. Het was een soort autisme.
Maar die dagen Megan, die weken, die maanden, die jaren, waren de ergste in mijn leven. Het was één groot zwart gat. Ik had moeten weten dat je nog leefde, dan had ik aan je kunnen denken. Dat miste ik. Maar ik dacht dat het een verspilling was om aan je te denken. Omdat je toch dood was. Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden zien, en nooit meer dan vrienden zouden zijn.
Maar ik vond mezelf echt laf. Ik vond het laf van mezelf dat ik zomaar aan nam dat je dood was. Ik dacht dat je wel was zoals iedereen. Maar ik wist dat ik verliefd was geworden op een speciaal persoon. Het spijt me Megan, dat ik je vergeten was. Sorry", zei hij en een tijdje was het stil.

"Zen, je hoeft geen sorry te zeggen, oké? Geloof me. Het is menselijk dat je me probeerde te vergeten. Dat doet iedereen." Ik pakte zijn hand en gaf daar een kus van. "Ik hou van je, Zen. En wij gaan de verloren tijd inhalen. Beloofd."

Later had ik best graag willen weten wat Zen dacht bij het woord menselijk.