The End Of The World

Hoofdstuk 1

Pov Megan

Ik zocht mijn beste vriendin Lilly op toen we elkaar al een tijdje niet hadden gezien. We moesten nog steeds bespreken hoe we bij dat andere kamp zouden komen.

"Lilly?" Geen antwoord en ik zuchtte.
"Lil-ly?!" Waar was die meid nou weer?
"LILLY!" Ik rolde geërgerd met mijn ogen.

"Hier ben ik" zei ze en ze keek op waardoor ze haar hoofd stootte. Ik grinnikte zacht.

"Wat ben je aan het doen?" Een frons op mijn gezicht kwam te voorschrijn.
"Niks"

"Jawel, laat zien."

"Ik zei toch dat ik niks aan t doen was?"

"Jawel, wat heb je in je handen?"

"Helemaal niks Megan!" Ik rolde mijn ogen en lachte zacht.

"Lilly, jij eigenwijs, zeg me wat je in je handen hebt."

"Jij bent de koppigste hier hoor Megan."

"Pfft... Waarom zo'n geheim?"

"Naja ik wilde later vertellen wat ik van plan was, maar ik weet zeker dat je me niet alleen naar het kamp laat gaan want er heerst al tijden ruzie."
Ik grinnikte. "Zeg op."

"Ik wilde dit hier neer leggen, gewoon een random boek met wat foto's, van ons, en onze beste vriendinnen van school, onze ouders, iedereen die ons dierbaar is... vriendjes misschien?" Ze keek naar me. "Maar als je nog foto's hebt kan je die er straks inplakken. En dan verstoppen we die bij de jongens, om het over een paar jaar terug te vinden."

Ik knikte en grinnikte zacht. "Wie verstopt het?"
"Jij, jou kunnen ze niet gevangen nemen als leider." Ik knikte en nam het boek van haar aan.

"Dus nu moet ik er foto's in plakken?"
Lilly knikte en ik beet op mijn lip. Ik rende naar boven en trok mijn la open met foto's van vroeger.

Mijn beste vriendin Amber. Dood.
Mijn moeder. Dood.
Mijn broers Sam en Finn, dood.
Mijn half broer Evan... geen idee of hij nog leeft maar de kans is klein.
Mijn eerste vriendje Max. Dood.
Justin... Ik weet niet of hij nog leeft. Ergens hoop ik van wel want ik mis hem. Maar toch skipte ik zijn hoofdstuk in mijn leven maar eventjes.
De directrice van de school. Dood. Ik mocht haar.
Mijn buren. Dood.

Het leek wel of iedereen dood was behalve ik.
Maar dat is niet zo. Ik had Lilly nog. En ik weet niet hoeveel mensen er nog leefden in dat kamp van de jongens.
Maar dat boeide me niet. Het boeide me helemaal niks. Ze mochten allemaal dood vallen.
Justin... Ik beet op mijn lip en staarde naar een foto van hem. Ik hield van hem. Ik wilde met hem oud worden. Ik hou nog steeds van hem. Maar dat weet hij niet.

Wanhopig scheurde ik de foto in duizend stukken.

Ik moest hem vergeten. Ik moest hem vergeten ook al lukte dat niet. Ik mocht niet van hen houden maar toch was dat zo.
Wat als hij mij al lang vergeten was?

Ik zuchtte en maakte me klaar voor de avond.

-

"Klaar?" Fluisterde Lilly en ik knikte. Zenuwachtig pakte ik dr hand en sloop richting de jongens. Ik slikte en begon heviger te trillen naarmate we dichterbij kwamen.
Als hij maar nog leefde.
Als hij mij maar nog niet vergeten was.

Geregeerd drukte ik doe gedachten weg. Ik probeerde aan iets anders te denken maar het lukte niet.

Ik had niet gezien dat Lilly gestopt was waardoor ik tegen haar aanbotste en op de grond viel. "Shit" ik grinnikte zacht en ze hielp me overeind.

We liepen verder tot we plots stemmen hoorden. We keken elkaar aan en beseften dat ze steeds dichterbij kwamen. Snel sprongen we de bosjes in en ik trilde.
"Mij kunnen ze niet gevangen nemen... jou wel", fluisterde ik. Ze knikte. "Het komt goed, oké?"
"Als het niet zo is geloof ik je nooit meer als je zo iets zegt." Ze grijnsde.

Toen de stemmen weer verder weg waren haalde ik opgelucht adem. Ik stond op wat ik beter niet had kunnen doen.

Hij had me gezien.
Justin.

Nee, dat kon hem niet zijn. Maar Hij leek er op.
Het brak mijn hart, toen hij niet eens naar me glimlachte. Hij leek eerder boos.
Hij leek wel ontploft.

"Hij heeft me gezien", fluisterde ik.
"Wie?"
"Hij..." zei ik en ik wees naar de plek waar ik hem net gezien had, maar daar was hij niet meer.
"Shit".
"Je ziet spoken Megan", lachte Lilly en ze prikte in mijn zij. Ik rolde mijn ogen. "Hij was er echt!"
"Zal best."

We liepen naar de deur en deden die voorzichtig open. Stevig klemde ik mijn handen om het boek heen. Als Justin nog leefde was het maar goed ook dat ik hem er niet in had geplakt, stel dat hij het zou vinden.

"Oké, als ik go zeg, ren je naar boven oké?" Ik knikte en wachtte haar signaal af.

"1.2.3. Go!" Ik rende rustig naar boven en zocht een goede verstop plek.
De zolder.
Ik rende nog een trap op en kwam in een kleinere ruimte terecht waar allemaal rotzooi was. Er lagen veel papieren en dat soort rotzooi, maar ik had geen interesse daarin. Ik legde mijn boek ergens onder een stapeltje papier en maakte dat ik weg kwam.

Bijna dacht ik dat ik er was, dat ik ongezien weg was gekomen. Maar nee, blijkbaar had iemand mij gezien en ik kon wel janken.
"Wat moet je?!" Ik draaide me om en mijn momd viel open. Ik jankte. Deels van geluk. Ik was blij hem weer te zien. Hij leefde nog.
Ik glimlachte automatisch.

"Wat doe jij hier?!" Herhaalde hij kwaad. Ik deinsde achteruit. Hij schreeuwde hard.

"Justin ik..."

"Megan ga weg. Ik wil je niet zien." Ik moest alweer bijna janken. Ik beet hard op mijn lip.

"Ik dacht dat..."

Ik dacht dat ik hem terug had gevonden. Ik dacht dat alles op dat moment weer goed zou komen. Ik dacht dat we samen oud konden worden zonder dat mijn vader er tussen zat.
Maar hij haatte me. Hij haatte me zo erg. Hij haatte me zo erg dat het pijn deed.

En ergens begreep ik dat ook wel.