The End Of The World

Hoofdstuk 13

Pov Lilly

Het was donker maar dat maakte me niet uit. Er stonden nauwelijks sterren aan de hemel en het was koud. Ik sloeg mijn armen over elkaar en liep steeds verder.

Stiekem hoopte ik dat ze achter me aan kwamen.
Maar dat zou toch niet gebeuren.

Ik telde in mij zelf, omdat ik me verveelde maar ook omdat ik dan zou weten hoe lang ik liep. Ik telde de secondes, de minuten, de uren. Al snel waren er twee uur voorbij maar ik had het gevoel alsof ik nog twee uur langer kon lopen - minstens.

"Mij krijg je niet klein", fluisterde ik. "Nooit."

Ik mompelde wat, en ging tegen een boom aan zitten. De tijd ging langzaam. Waarschijnlijk waren ze me toch al vergeten.

"Lilly!" Riep opeens iemand en geschrokken keek ik op. "Lilly? Is alles oké?" Ik herkende niet wie het was.

"Hallo? Wie ben je?"

"Een vriend." Even was het stil.
"En nu ga je met mij mee."

"Oké?" Vroeg ik twijfelend. "Maar wie ben je?"

"Heb ik toch net gezegd. Een vriend. Wel luisteren", hij rolde met zijn ogen.

"Maar ik kan je niet zien."

"Dat hoeft ook niet. Ik zou je wel thuis brengen."

Mijn richtingsgevoel was zo slecht, dat ik niet door had dat we helemaal niet naar zijn huis gingen. Tegen de tijd dat we bij zijn huis aan kwamen begon de zon langzaam weer op te komen.

"Ik ken je niet", zei ik en ik keek naar hem. Ik had hem nog nooit gezien maar hij had echt de uitstraling van een fuckboy.

Ik zuchtte.

"Maar dat maakt niet uit. Ik ben je vriend."

"En dat bepaal jij?"

"Ja." Vol ongeloof staarde ik naar hem.

"Mag ik in ieder geval je naam weten?"

"Sam. Sam Smith."

"Oh Hi, Sam." Ik keek ongemakkelijk naar hem. Hij grinnikte.

"Ik weet niet waar je woont. Je blijft hier totdat mensen je komen zoeken."

Ik kende hem niet, dat wist ik vrij zeker - maar toch, vaag herinnerde ik hem ergens van. Ik moest hem ergens gezien hebben.

"Maar tot die tijd.." Hij grijnsde.

Oh nee.

Nee Nee Nee.

Laat hem niet zeggen wat ik denk. Waarom ben ik nou mee gegaan?!

Ik ben een domme sukkel. Ik zuchtte.

"... Kunnen we erg leuke dingen doen." Hij grijnsde en keek naar me, terwijl ik mijn hoofd afwendde. Hij drukte me tegen de muur aan en begon me te zoenen, waarna ik hem probeerde weg te duwen, maar hij hield me in een houdgreep vast waardoor ik helemaal niks meer kon. Ik slikte.

"Leuk geprobeerd, Lilly", hij grijnsde. "Hebben je ouders nooit verteld dat je niet zomaar met vreemden mee moest gaan? Ze kunnen vervelende dingen doen en zeker een meisje zoals jij is een zwak daarvoor", hij hijgde en zoende me weer.

Ik wilde hem slaan.

Waarom was hij zo sterk?!

Ik beet hard op zijn lip en hij zuchtte geïrriteerd, wat me een klap op leverde.

"Doe normaal!" Riep ik geschrokken uit. Ik voelde mijn wang branden.

"Dat krijg je er van! Werk nou gewoon mee!"

"Nooit!" En weer sloeg hij me. Het deed pijn en tranen ontstonden in mijn ogen.

"Luister. Als je mee werkt, is het voor ons allebei gemakkelijk. Dan zijn we sneller klaar en hoef je er minder pijn voor te lijden", zei hij gemeen en hij pakte mijn polsen vast.

"Waarom doe je dit?!" Schreeuwde ik wanhopig. "Wat wil je hier mee bereiken?"

"Jou. Ik ken je beter dan je denkt. Ik wilde je altijd al."

En juist die ene persoon die ik niet wilde, kreeg ik.
Ik had nog liever niemand dan dat ik hem had.

Ik zweeg en keek naar hem, waarna hij mij begon te zoenen. Al snel had hij mijn shirt uit en hij bekeek me uitgebreid. Hij grinnikte en beet sexy op zijn lip. Ik slikte.

Onzeker keek ik naar zijn schoenen. Ik zweette van angst.

"Kus me", beval hij me. "Kus me."

Ik schudde mijn hoofd, wat mij nog een grote klap op leverde. Ik ga hem echt niet kussen hoor. Dan kuste ik nog liever Adam.

"Kus me!" Schreeuwde hij in mijn oor. Ik knikte en drukte zijn lippen op de mijne, waarna hij mij meteen ruw begon te zoenen. Zonder toestemming te vragen liet hij zijn tong naar binnen glijden. Ik walgde er van. Hij stonk.

Zijn handen gleden naar mijn heupen en kwamen bij mijn kont, waar hij uiteraard in moest knijpen. Ik beet op mijn lip en een traan liep over mijn wang.

"Awh, niet huilen, prinses", zei hij en hij kuste mijn tranen weg, die alleen maar meer werden. Hij grijnsde en ging zo door, tot al mijn tranen op waren.

Automatisch gleden zijn handen verder naar mijn broek en hij maakte mijn broek los. Al die tijd zweeg ik en liet het toe - althans, alleen maar vanwege het feit dat ik me niet kón verzetten.

"Doe mijn shirt uit en kus die." Ik fronste.

"Moet ik je shirt uit doen en je shirt kussen?" Vroeg ik verbaasd, wat me weer een klap opleverde. Ik slikte. Ik vond persoonlijk dat die klap onterecht was. Hij was onduidelijk. En dan zou die klap nog steeds on terecht zijn. Binnenkort zou ik hem maar verkrachten.

"Nee, je moet mijn sixpack kussen", zei hij. "Je weet echt helemaal niks, he!" Hij lachte. "Je bent een dom wijf."

Ik was zo boos op hem. Mij zomaar een dom wijf noemen? Hij had volgens mij zelf een IQ van nul.

"Doe wat ik zeg", zei hij. Ik rilde en trok zijn shirt uit. Het was een gewoonte, want ik moest er wel éventjes naar kijken. Maar ik had al meteen spijt van het feit dat ik gekeken had.

"Je geniet er wel van, hé babe", fluisterde hij hijgend in mijn oor. Ik rolde mijn ogen.

"Noem me geen babe."

"Vind het eigenlijk wel lekker klinken zo, babe", hij grijnsde en sloot zijn ogen toen ik geïrriteerd zijn sixpack kuste.

Was er iets erger op de wereld dan dit?

Volgens mij was dood gaan nog leuker.

"Lilly!" Meteen liet Sam mij los. Ik draaide me om en zag wie er in de deuropening stond. Ik was gered!

En nu wist ik dat ze echt van me hielden, al lieten ze me altijd in de steek.