The End Of The World

Hoofdstuk 9

Everything Will Be Okay At The End, And When Its Not Okay, Its Still Not The End.🌸

Pov Megan

Misschien had ik teveel vooroordelen. Waarschijnlijk wel. Ik bedoel, als je me voordat ik Elysah ontmoet had om me twee dingen op te noemen hoe ik over haar dacht, had je gemene dingen gehoord.

Slet en bitch.

Maar ze valt eigenlijk wel mee. Ze is aardig en ze ziet er niet slecht uit. Ik mag haar wel, eigenlijk. Tegen mijn verwachtingen in.

Ik kwam haar tegen toen ik bij Angel was gaan kijken. Ze glimlachte breed naar me.

"Megan, is het toch?"

"Had je niet kunnen missen", mompelde ik en zuchtte diep, terwijl ik naar de wond van Angel keek.

"Aangenaam kennis te maken" glimlachte ze breed en ze stak haar hand uit. Ik had hem ook niet aankunnen nemen, maar dat zou respectloos zijn en ik moest een goede leider worden.

"Insgelijks." Mompelde ik en ik nam haar hand aan.

"Wie is dat?" Vroeg ze en ze keek naar de wolf. Ik glimlachte.

"Angel." Ze fronste kort. "En waarom is ze hier?"

"Ze had een grote wond, dus die heb ik verzorgd. Ik wil haar eigenlijk niet in het wild laten, ik ben bang dat ze het dan niet overleefd. Later wel natuurlijk, als ze weer sterk genoeg is."

"Dat is lief van je." Lief? Ik wist eigenlijk niet meer wat lief was. Een lieve leider was ik namelijk niet bepaald.

Ik mompelde wat onverstaanbaars.

"Zullen we een eindje gaan wandelen?" Vroeg ze vrolijk. Ik knikte. "Natuurlijk", zuchtte ik en ik stond. Ze begon te lopen en ik had moeite om haar tempo bij te houden.

"Waarom zit je eigenlijk niet in een kamp?" Vroeg ik en ik keek naar haar.

"Heb ik niet", zei ze kortaf en ik had het gevoel dat ze niet verder wilde praten, dus dat deed ik niet. Ze glimlachte en veranderde snel van onderwerp. Achteraf had ik misschien wel door moeten vragen.

"Je bent altijd welkom, hoor Elysah", glimlachte ze. Ze keek naar me.

"Ik red het wel zo", zei ze, nog steeds kort af. Ik keek naar haar en zag tranen in haar ogen ontstaan, en iets in haar brak. Ik wilde eigenlijk graag weten wat, maar ik hield mijn mond.

"Als er iets is-..."

"Ik vertel het toch niet" kapte ze mijn zin af. Ze klonk een beetje boos en ik wilde haar niet bozer maken.

"Oké, oké", mompelde ik.

We hadden een goed gesprek over van alles, over wat we verder wilden of wat we, als we moesten kiezen, als we iets konden terug krijgen wat we in het verleden verloren hebben, wat we dan zouden kiezen. Één ding.

Ik had haar niet de waarheid verteld.

"Mijn familie, denk ik", verzuchtte ik.

"Maar dat zijn meerdere dingen!" Zei ze. "Ach nou, geen dingen, mensen", verbeterde ze zichzelf.

"Het is één geheel", glimlachte ik. "Mijn moeder, mijn vader en ik zijn één geheel. Dat wil ik terug."

"Zijn ze dood?"

"Ja."

"Het spijt me."

"Kan je niks aan doen, het zijn die fucking kut
An-..."

Ik kon mijn zin niet afmaken, ik keek op en meende Zen's stem te horen.

"Was dat Zen?" Vroeg ze.

"Ja."

Ik sliep naar de plek waar ze stonden en ze liep met me mee. Af en toe kraakte er een takje onder mijn voeten en ik hoopte dat ze me niet zagen.

Als je het over het meervoud hebt, tegen wie was Zen eigenlijk aan het praten?

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en probeerde te achterhalen wie het was.

Bruin haar, blauwe ogen, lang.

Nee...

Kon niet.

Hij was dood.

Oh, wat had Zen ook alweer gezegd?

Ik slikte. Leefde hij serieus nog?

Ik keek naar hem en wist het bijna zeker.

Het was Evan! Evan, mijn broer! Half broer, trouwens.

"Evan!" Ik glimlachte en kon mijn tranen niet meer inhouden. Geschrokken keek hij op.

"Megan? Wat doe je hier?!"

"Ik hoorde jullie praten."

"Wat heb je gehoord?" Hij klonk geïrriteerd.

"Niet veel", mompelde ik. "Wat fijn dat je ook blij bent mij weer te zien."

"Rot op. We zijn met zaken bezig die je niet hoort te weten.

"Wat?!" Ik verstijfde helemaal. Mijn broer en ik hebben nooit echt ruzie gehad. Het was vreselijk als we dat wel hadden.

"Evan, ze hoort de waarheid te weten", fluisterde hij. "Ik kan dit niet meer. Ik ben niet meer zoals vroeger. Dat weet jij ook. Ik wil dat ze de waarheid weet. Ik wil geen geheimen in onze relatie."

Ik begon duizelig te raken en klemde me tegen de boom aan.

"Wat bedoel je met de waarheid? Is dit niet de waarheid dan van ons leven?"

"Oh Megan, er zijn zoveel geheimen dat je als je eenmaal de waarheid weet, dat je ver moet zoeken."

Ver moet zoeken voor wat?
Ik slikte en beet hard op mijn lip. Wanhopig keek ik van Zen naar Evan en van Evan terug naar Zen.

"Zen?..."

"Ja, Megan, ik zal het je vertellen", fluisterde hij en hij trok me tegen zich aan en haalde een pluk haar uit mijn voorhoofd. Kort voelde ik zijn lippen op de mijne.

"Beloof me dat je niet boos wordt, oké? Ik ben veranderd, Megan, maar ik wil niet zonder jou leven", smeekte hij bijna. Ik snapte er niks meer van.

"Vertel het nou!" Zei ik geïrriteerd en hij keek naar me.

Één seconde was het stil, hooguit een minuut. Maar het leken uren. Dagen. Weken. Maanden.

"Vertel het, Zen. Vertel het", zei ik wanhopig. Soms vraag ik me af of ik het wel had willen weten. Misschien was het beter als ik het niet had geweten. Ik slikte en keek naar hem.

Weer voelde ik zijn lippen op de mijne. Achteraf deed hij dat omdat hij mijn lippen misschien nog één keer wilde voelen. Want hij wist dat hij mij hier pijn mee zou doen en dat hij me daardoor kwijt zou raken. Ik slikte en beet hard op mij lip.

"Zen, zeg het, oké? Zeg het alsjeblieft. Je maakt me bang", fluisterde ik en hij keek naar me, waarna hij zijn mond opende om het te vertellen, waarna mijn wereld vrijwel in elkaar zakte.

—————-

Hihi jullie pesten is wel leuk :).
Ik zat al een tijdje met de vraag wanneer ik dit hoofdstuk wilde doen en heb het nu maar gedaan, omdat het anders te saai werd. Ik merk van mezelf dat ik best wel zin heb om te schrijven hihi :)

Wat denken jullie dat Zen gaat vertellen? Oh en  Thirza en Sarah, niet verklappen anders praat ik niet meer tegen jullie :)

Tips zijn altijd welkom.

Lots of Love.

🌸❤️