The End Of The World

Hoofdstuk 20

Super bedankt voor de 0,5K mensen, nooit gedacht ooit zoiets te kunnen bereiken😍😍 Echt heel erg bedankt allemaal ❤️

Pov Megan

Mijn hart was gebroken. Gescheurd en niet meer te lijmen.

Ik wist niet meer wat leugens waren en wat de waarheid was. Wie moest ik nog vertrouwen? Ik dacht dat hij nog van me hield. Want dat zei hij. Maar dat was een leugen. Alweer.

Tot diep in de avond bleef ik bij het meertje zitten. Het was koud maar het maakte me niet zoveel uit. Verveeld gooide ik steentjes in het water, want ik wist niet hoe ik de tijd anders moest doden. Ik zuchtte.

Zen was ik kwijt. Justin was ik kwijt. Lilly was ik kwijt en Elysah waarschijnlijk ook. Zou het haar niet kwalijk nemen als ze me voor eeuwig zou haten.

Ik beet hard op mijn lip en staarde voor me uit. Langzaam viel er weer een traan op de grond, en toen nog één. Snel veegde ik de tranen weg. Ik wilde niet huilen. Dat verdiende hij niet.

Toen ik honger begon te krijgen, slenterde ik langzaam naar huis om eten te maken. Ik besloot om simpel een eitje te bakken, dat was het enige waar ik zin in had op dat moment. Ik schrok toen ik Zen op de bank zat zitten, maar zweeg en zei helemaal niks tegen hem.

"Megan..." peinsde hij. Ik voelde zijn pijn, en keerde mijn rug naar hem toe zodat ik mijn eitje gemakkelijk kon bakken. Terwijl ik naar het eitje keek wat in de pan aan het bakken was, zag ik vanuit het raam dat Zen naar me toe liep. Ik trilde.

"Alsjeblieft, Megan...", fluisterde hij en hij sloeg zijn armen om mijn middel. Ik zweeg. Ik begreep niet waarom hij hier was. Als ik hem was geweest had ik nooit vergeven wat ik hem had aangedaan.

"Waarom ben je hier?"

Hij zuchtte en drukte en klein kusje in mijn nek. Gespannen duwde ik hem weg. "Ik ben aan het koken", hielp ik hem herinneren. Hij haalden zijn schouders op.

"Boeien."

"Waarom ben je hier eigenlijk?"

"Ik mis je, Megan."

"Ben je niet boos?"

"Diep van binnen wel, maar jij hebt me ook al een keer vergeven", zei hij en hij draaide me naar me toe, zodat ik naar hem keek. Met zijn vingers pakte hij mijn kin vast.

"Zen..." Hij schudde met zijn hoofd.

"Megan, nu staan we quitte. We hebben allebei vreselijke dingen gedaan; ik hoorde bij de vijand en jij ging vreemd. Maar ik ben bereid je te vergeven omdat jij mij ook hebt vergeven - als je verder wild tenminste", fluisterde hij.

"Ja, natuurlijk wil ik dat."

Hij glimlachte, boog zich naar voren om me te zoenen, maar ik duwde hem weg. Ik grinnikte.

"Sorry, maar mijn eten wacht op me", fluisterde ik en draaide me om. Ik pakte wat spek en legde die op mijn ei, toen ik kusjes in mijn nek voelde. Ik rolde mijn ogen.

"Ik ben eten aan het koken", herhaalde ik. Hij glimlachte. "Maakt toch niet uit?"

"Ik heb honger" gaf ik toe. Hij knikte. "Oké." Ik pakte en bord, deed ei op mijn brood. Vervolgens ging ik aan tafel zitten en Zen nam plaats tegen over me.

"Eetse, babe" ik glimlachte en nam een hap van mijn brood. Hoelang was het geleden dat ik voor het laatst een eitje op had? Geen idee. Maar wel lang geleden, in ieder geval.
Na tien minuten had ik mijn ei op.

"Geef maar, ik breng het wel naar de keuken", zei Zen en hij pakte mijn bord. Ik glimlachte en stond op, terwijl ik met hem mee liep.

"Weet je, het verbaasd me eigenlijk dat de anderen zo rustig zijn", zei ik met een frons. "Het is weken geleden dat ze zich voor het laatst hebben laten zien."

"Alleen maar goed toch?" Ik zweeg. Ik vertrouwde het niet. Ze moesten iets in hun schild voeren. Maar ik had geen idee wat.

"Weet jij het misschien?" Ik keek naar hem en kneep mijn ogen tot spleetjes.

"Wat?"

"Waar ze mee bezig zijn." Zen fronste. "En hoe moet ik dat weten?"

"Je hoorde toch bij de anderen?"

"Well, degene die aan het hoofd staan vertellen ons niet wat ze van plan zijn, dat vertellen ze pas de dag voor dat we de aanval gaan doen", zei hij. "Maar je kan meestal wel uit de soorten trainingen halen wat ze van plan zijn. De trainingen veranderen ze elke aanval, omdat elke aanval anders is".
"Maar ik weet niet wat ze nu van plan zijn. Daarvoor ben ik al te lang uit het systeem", zei hij en hij pakte mijn handen.

"Misschien moet je doen alsof je nog bij de andere hoort? Dan hebben we misschien een voorsprong", peinsde ik en hij schudden zijn hoofd.

"Nee Megan, het is te gevaarlijk. Als ze dat door krijgen dan ben je nog niet jarig", hij beet op zijn lip.

"Sorry, Zen. Ik had het niet moeten vragen", zei ik en hij haalde een hand door zijn haar.

"Maakt niet uit, Megan. Je had het niet kunnen weten. Ik snap dat je dat vroeg, dat had ik ook gevraagd", hij glimlachte en trok me tegen zich aan.

"Ik hou van je, Megan", ik glimlachte.

Terwijl hij mijn rug streelde sloot ik mijn ogen.
Al snel voelde ik kusjes in mijn nek en ik grinnikte.

"We worden samen oud, hé?" Glimlachte ik. Hij knikte en drukte een kus op mijn lippen.

"Zolang u dat wilt, prinses, dan worden wij samen oud".

"Ik ben een slechte vriendin", mompelde ik. Zen schudde mijn hoofd.

"Nee niet, Megan. En ik heb je nog nooit gevraagd so, eigenlijk hadden we niet eens iets." Hij glimlachte. "Misschien had ik je moeten vragen, dan had je dit nooit gedaan, hé?" Ik grinnikte. "Nou... Misschien toch wel", grijnsde ik. "Nee grapje schat. Natuurlijk niet", zei ik en ik legde mijn hoofd in zijn nek. Hij glimlachte en hield met zijn vingers mijn kin vast.

"Megan?"

"Ja?"

Hij glimlachte en haalde een pluk haar uit mijn voorhoofd. "Wat is er?"

"Wil je mijn meisje zijn?"