The End Of The World

Hoofdstuk 14

Pov Adam

"Ik vertrouw het niet", peinsde ik en ik keek naar Megan. "Ik denk dat ze echt weg is."

Megan zei niks en staarde voor zich uit. Ik mompelde wat.

"Megan?" Ik keek naar haar. "Ik ga Lilly zoeken, oké?" Ze knikte. "Wil je mee?" Vroeg ik en ze schudde haar hoofd. Wat ik ergens wel begreep, ze zag er moe uit.

"Oké. Als ik er morgen avond nog niet ben moet je hulp gaan zoeken, oké?"

"Ja, is goed", zei ze wat afwezig. Ik glimlachte en drukte snel een kus op haar wang.

"Doe voorzichtig, Adam."

"I Will."

Ze glimlachte terwijl haar ogen half in slaap vielen. Toen ze dat merkte stond ze op en liep ze achter mij aan naar buiten.

"Dus als je voor morgen middag 12:00 niet terug bent, moet ik me zorgen gaan maken?" Fluisterde ze. Ik knikte. "Ja. Maar ik denk dat ik dan al weg ben. Waarschijnlijk is ze gewoon een eindje lopen. Maar ik maak me wel gewoon zorgen. Ik heb het gevoel dat er toch iets niet klopt", zei ik en ik beet op mijn lip.

Megan knikte.

"Lilly is sterk, dus ze zal niet snel dingen over haar heen laten lopen. Ik denk dat ze het wel red."

"Maar toch..." Ze knikte. "Ga nou maar. Als er echt iets gebeurd heeft ze nu wel jouw hulp nodig." Megan klopte op mijn schouder. Ik glimlachte naar haar.

"Wens me succes."

"Succes, Adam."

Ik zwaaide naar haar alsof dit de laatste keer was dat ik haar zou zien. Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar. Mijn hard bontste in mijn keel en ik keek rond. Waar zou ze zijn?

Als ik een voor gevoel had dan klopte die meestal ook. "Lilly!" Schreeuwde ik wanhopig. "Lilly!"

Ze reageerde niet en ik bestudeerde de grond. Misschien kon ik haar voetstappen vinden, tenminste dat hoopte ik. Anders was ik echt verloren.

"Lilly?!" Al weer geen antwoord. Bezorgd keek ik om me heen. Daar! Opgelucht rende ik naar het einde van het lange bospad en ging op mijn hurken zitten om er naar te kijken.

Vier voet afdrukken. Dat betekende niet veel goeds.

Ze konden van Lilly zijn. Althans de kans was groot. En als dat zo was, betekende dat niet veel goeds. Dan was ze door iemand mee genomen.

Ik begon te rennen en volgde de voetstappen, waarna ik bij een huisje aankwam. Ik keek rond. Hier stopten Lilly's voetstappen. Ik fronste diep. Wat zou Lilly hier doen?

Toen ik de voordeur vond deed ik die langzaam open. Mijn ogen werden groot toen ik zag wie daar waren.

Lilly.

Had ze een geheime relatie? Dan had ze het ook wel mogen zeggen. Ik slikte.

"Lilly!"

Ze keek met grote ogen naar me. Meteen liet die jongen haar los. En daar maakte gebruik van en wurmde zich los, rende in mijn armen en ik trok haar mee in een knuffel. Tranen stroomden over haar wangen en ik probeerde haar te troosten.

"Ssst... Het is oké", fluisterde ik. "Wat is er gebeurd? Wat heeft hij gedaan?" Vroeg ik terwijl ik voorzichtig haar haar streelde.
"Het komt goed", beloofde ik haar.

"Hij... Hij... H-hij probeerde me te verkrachten!" Ik slikte, wist niet hoe razend snel ik hem een klap moest geven en verkocht hem een harde klap.

"Au", jammerde hij.

"Denk je dat het bij Lilly niet pijn gedaan heeft?!" Schreeuwde ik hard en vanuit mijn ooghoeken zag ik Lilly in één krimpen. Ik slikte en had meteen spijt van het feit dat ik geschreeuwd had.

"Laat me het uitleggen!" Riep hij gefrustreerd. "Laat me het uitleggen! Alsjeblieft, Adam!"

Nu pas besefte ik dat ik hem kende. Vastberaden schudde ik mijn hoofd.

"Nee. Nooit. Het is je eigen fout, Sam. Ik zou dit bij Justin melden. Binnen de kortste ben je weg."

"Maar... Nee! Dit kun je niet maken!" Schreeuwde hij kwaad. Ik zuchtte en trok Lilly tegen me aan.

"Oh jawel, want jij denkt dat je het kunt maken om zomaar een meisje te verkrachten!" Ik was zo, zo zo boos.
Wat dacht die gast wel niet?

"Maar dat doe ik niet zomaar", piepte hij en hij keek naar me, met tranen in zijn ogen. "Ik heb een reden, oké?!"

"Well", ik spuugde zowat naar hem, "I dont care About the fucking reason you May have, maar je gaat niet een meisje verkrachten! Dat is gewoon zo, zo laf!"

"Ik weet nu wel dat je me haat, Adam", zei hij kortaf en ik zuchtte. Weer stroomden er tranen over Lilly's en ik veegde ze weg. "Rustig maar, Lilly", fluisterde ik. Ze gaapte.

"Ben je moe?"

"Ja", piepte ze. Ik zuchtte.

"Ga maar slapen."

"Waar?"

"In mijn armen."

"Oké", glimlachte ze en ze nestelde zich tegen me aan, terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legde, haar ogen sloot en wat slaap probeerde te vatten. Ik streelde haar en zuchtte. Wat zaten er soms akelige mensen in deze wereld. Maar ook hele mooie, lieve, geweldige mensen waar je verliefd op kon worden.

Lilly, ik hou van je.

Ik beet hard op mijn lip en drukte een kus op haar voorhoofd. Sam was ik helemaal vergeten, totdat hij mij bij zijn naam noemde.

"Adam?" Ik slikte en schudde mijn hoofd.
"Hou op. Ga weg. Ga ver, ver weg. Misschien kan ik je dan vergeven, maar de kans is klein. Je hebt aan mijn meisje gezeten."

"Hebben jullie iets?" Zijn gezicht verstreek.

"Nee." Zenuwachtig tikte hij met zijn voet op de grond. Waarom was hij er nog? Als ik hem was geweest, was ik waarschijnlijk al lang weg gerend... Maar nee. Dat was laf. Misschien was het juist goed dat hij er nog stond. Dan kon ik hem keihard in zijn gezicht slaan. Daar had ik op dit moment echt zin in.

En dat deed ik dus ook. Zo hard mogelijk, waardoor hij een bloedneus kreeg. Tevreden glimlachte ik en ik keek naar Lilly, die gelukkig niet wakker was geworden. Ik zag Sam's gezicht lijkbleek worden en ik gaf mezelf een schouder klopje.

"Adam", zei Sam wanhopig, en hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar hij kon de woorden niet vinden. Hoe moeilijk was het om de juiste woorden te vinden? Een tijdje was het stil, en toen brak ik.

"Adam. Ik ben verliefd op je."