KEIRA

Chapter 29

Ferrante's Mansion. Philippines

Zephyrine Ruth Ferrante

A man in his late 40's said that's my real name and claimed to be my father. Sabi niya hinanap niya kami ni Mama for 5 years. He brought pictures as a proof that he's a family member. He said nasa Japan kami para mag bakasyon, 2 years old pa daw ako nun and then something happened. It's a tragedy for him. Yan siguro yung reason kaya walang maalala si Mama. Alam ko yun kase yan ang sinabi ni Grandpa sa akin ng magtanong ako kung bakit wala akong papa.

Sa ngayon andito ako sa Philippines. Dinala kami ni Dad para makilala si Rose, yung kambal ko. I'm so happy ng malaman kong may kapatid ako, kambal pa. Excited na tuloy ako.

Ang ganda ng bahay. Malaki at magara, pangmayaman. Pero mas gusto ko yung bahay ni Granda, syempre doon ako lumaki at nagkaisip.

Nag ikot-ikot ako para makabisado ko yung buong bahay. Ganeto ako lage, ewan ko ba. Nakasanayan ko ng mag observe muna sa paligid

Nag iikot lang ako when i found a treehouse. I decided to check kaya naglakad ako papunta doon. Ng nasa taas na ako bukas yung pinto at may batang lalake sa loob.

"Who are you?"

Nagulat siya ng magsalita ako. Nakahawak pa sa kanyang dibdib eh.

"Konichiwa" sabi niya na nakangiti

Huh? Japanese ba ito. Syempre lumaki ako sa Japan kaya alam ko yung sinabi niya.

"Get out" hindi nman sya nakatira dito eh. Pansin ko kaya na tinitignan niya ang mga gamit dito sa loob, halata na ngayon lang sya nakapunta dito

"Ikaw may ari neto? Nakita mo ba Daddy ko?"

Malay ko ba sinong Daddy niya. Ngayon ko lang nga din nakilala Daddy ko

"Get out" pagpapaalis ko sa kanya. Hindi nman ako salbahe eh, nakakatawa kase yung expression niya. Ngingiti tapos sisismangot Parang ewan

"Waaaahhh"

Medyo nagulat ako when he cried. Ano ba yan, napaiyak ko.

"Hey, don't cry.. You can stay" with that, his tears automatically stop and he smile brightly.

"I'm Takashi Hiro. Ano name mo?"

Sabi na nga eh. Hindi ko siya sinagot at umupo dun sa duyan. May nakita akong comic book kaya kinuha ko yun at binasa.

"Hey ano name mo?" ulit niya

Bahala ka nga. Ang kulit nman niya. Tumahimik siya. Ng tignan ko nagmukmok sa gilid. Para talaga syang abnormal

"Zephyrine"

I don't know pero bigla ko nlang sinabi sa kanya yung name ko. Sabi ni Dad dapat daw Zephyrine yung gagamitin kong name

"Hello Zephy"

"Sugoi. Nagbabasa ka rin pala niyan"

"Uy patingin din ako"

Grrr. Bat ang kulit at ingay niya. At tumabi pa talaga dito sa duyan eh ang sikip

"You can have it" binigay ko sa kanya at umalis na. Ayoko sa mga maiingay.