Dark Paradise

Hoofdstuk 16

Het was weekend en hoewel ik ernaar uit keek om mijn ouders terug te zien zag ik ongelooflijk op tegen het familiefeest. Ze onderschatten mij altijd, alsof ik de mislukkeling van de familie ben. Alexa had beloofd me veel te sms'en zodat de tijd sneller voorbij zou gaan, maar het was verboden om met een gsm aan tafel te zitten. Alexa en Noah vonden me leuk om wie ik was, niet omdat het zo hoorde. En Kyle... Nog nooit heeft iemand zo veel geduld met me gehad. Ik begon me schuldig te voelen. Ik heb niet eens naar hem geluisterd. Waarom was ik zo verdomd gemeen tegen hem? Het was allemaal Sam haar schuld. Toen ik er haar over belde had ze gewoon neergelegd. Het was dus duidelijk dat ze gelogen had. Waarom? Wat heb ik haar ooit misdaan? Ik wilde met haar gaan praten. Maar ik had nog steeds de moed niet gevonden. Alexa had gisteren weer niets gegeten. Ze beloofde me telkens dat ze gewoon buikpijn had en later wel at. Maar ik geloofde er niet veel van. Wat zegt die klootzak van een Dylan allemaal tegen haar? Noah had ook zo zijn problemen en hem had ik de laatste dagen niet meer gesproken. Ik wilde hem helpen, maar hoe dan? We zitten niet meer op de basisschool. Ik had me de laatste dagen op mijn studies geconcentreerd en gelukkig kon dat mijn gedachten wat verzetten. 

Het familiediner nam zoals altijd plaats in ons huis. Nooit, maar dan ook nooit stelde mijn tante voor om het in hun huis te laten doorgaan. Zowel mijn moeder als mijn vader stonden in het zweet van het heen en weer lopen met borden. En ik schreeuwde bijna om te helpen, maar telkens zeiden ze dat ik niets hoefde te doen. Er werd niet veel gezegd deze keer. Af en toe werd er een vraag gesteld over mijn studies, maar de gesprekken waren al snel afgelopen. Telkens als ik uitleg gaf over psychologie keken mijn neven en nichten me met bedenkelijke blikken aan alsof ik de meest vreemde richting deed. Zij deden allemaal ingenieur en wetenschapsrichtingen en daar was iedereen trots op. Zij vonden dat als je psychologie studeerde je zelf gestoord werd, dat kon niet anders. Van de moment dat ik ouder werd zijn ze me als een loser gaan beschouwen. Volgens mijn moeder was er niets van waar, maar toch voelde het zo. Het werd inderdaad nooit letterlijk gezegd, maar hun afkeurende blikken zeiden genoeg. Ik at snel mijn bord leeg zodat ik zogezegd lang op het toilet kon gaan zitten. Alexa had al verschillende berichten gestuurd om te vragen hoe het feest verliep. Ik antwoordde extra traag en ging daarna weer aan tafel zitten, waar ze gelukkig al aan het dessert begonnen waren. Hetzelfde dessert als altijd. Appeltaart. Konden ze nu niet origineler zijn? Vroeger als ik klein was vond ik zulke feestjes leuk. Wat eten en daarna gaan spelen. Toen beoordeelde niemand mij zo als nu. Het vreemde was dat ik heel de tijd aan Kyle dacht. Ik ergerde me er zo aan dat ik veel meer om hem gaf dan ik zou willen toegeven. Eindelijk was het etentje gedaan en iedereen vertrok naar huis. Mijn moeder kwam naar me toe en gaf me een zoen op mijn blonde kop. 'Je zag er afwezig uit. Weet je zeker dat het goed gaat op school?' Ik knikte. 'Ja maak je geen zorgen. Ik ben gewoon een beetje moe.' Ze glimlachtte en begon de tafel af te ruimen. 'Ik moet je iets vertellen,' begon ik aarzelend tegen haar terwijl ik de borden stapelde. 'Ik luister,' antwoordde ze. 'Je mag Sam niet geloven. Weet je nog wat ze zei over die jongen dat te oud was?' Ze knikte en haar ogen werden groter. 'Wel, dat is allemaal gelogen. Ze heeft me zitten sms'en dat ze een relatie met hem heeft. Je moet me geloven mam, ik ben jullie dochter niet zij! Ik ben niet degene met een relatie met hem maar zij!' Ik werd er zelfs emotioneel van. Gelukkig kon ik mijn tranen nog net inhouden. 'Maar lieverd toch,' zei ze en ze drukte me tegen zich aan. 'Natuurlijk geloof ik jou.' Ik wilde dat ze zo min mogelijk van Kyle afwist. Dat was het beste. Bovendien lag dat incident met Sam nog steeds op mijn maag. Ze wringt zich overal tussen en probeert zelfs mijn eigen ouders tegen mij te keren! Ik was haar spuugzat! Mijn moeder nam me stevig vast. 'Negeer Sam maar, volgens mij is het gewoon een fase. Ze heeft aandacht nodig,' fluisterde ze. 'Concentreer jij je maar op je studies. Ruzies met vriendinnen kan je nu niet gebruiken. Wanneer ze terug normaal doet kunnen jullie weer afspreken.' Hoe lief ze het ook bedoelde, ze snapte er niets van. Het voelde gewoon zo goed om door haar omhelst te worden.