Dark Paradise

Hoofdstuk 11

We stopten bij zijn auto. Hij ging zitten en keek me verbaasd aan toen ik buiten bleef staan. Hij was me wel wat uitleg verschuldigd. Wat was hij verdomme weer van plan? Ik zette mijn handen op mijn heupen en keek hem wantrouwend aan. 'Ik ga je geen pijn doen. Vertrouw me,' zei hij en opende de deur. 'Hoe moet ik je vertrouwen als ik je niet eens ken?,' riep ik en ging met mijn hand door mijn blonde haar. Hij grijnsde. 'Stop met je altijd zoveel zorgen te maken, vertrouw me.' Ik wist niet wat ik moest doen, maar iets in mij vertelde me dat ik hem moest volgen. Ik stapte in zonder hem aan te kijken. 'Waar gaan we dan naartoe?,' vroeg ik. 'Dat is een verassing,' antwoordde hij geheimzinnig. Ik kruisste mijn armen en staarde uit het raam als een klein kind. De eerste tien minuten hebben we niets tegen elkaar gezegd. Hij had de radio opgezet en concentreerde zich op de baan. Waar bracht hij me naartoe? Ik was achterdochtig, maar toch voelde het helemaal niet verkeerd aan. Ik keek op de klok. Het was ondertussen al zo'n zes uur in de namiddag. Ik moest Alexa verwittigen, misschien was ze wel ongerust? Ik stuurde snel een berichtje en begon een spelletje te spelen op mijn mobiel als afleiding. 'Ik moet je iets bekennen,' zei hij uit het niets. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wat nu weer? 'Die serre en die bloemen zijn niet van mij, maar van Mike. Ik zou daar nooit elke dag mogen of willen komen.' Meende hij dit nu? Misschien was hij toch niet zo perfect als ik dacht. Waarom loog hij over zoiets? De wagens op de autosnelweg raasden voorbij en de radio stond luid, toch leek het alsof het muisstil was. Ik reageerde niet, maar hij verwachtte wel degelijk een antwoord. 'Ik wilde indruk op je maken,' vulde hij aan. 'Waarom lieg je over zoiets?,' vroeg ik. Zijn ogen waren op de weg gericht, maar keek me af en toe aan vanuit zijn ooghoeken aan. 'We zijn er bijna,' zei hij en reed een parking op. Hij negeerde mijn vraag! Verdomme, hij irriteerde me steeds meer en meer. 

We stonden stil voor de ingang van een restaurantje. Hij had me hier bijna naartoe gesleept. 'Heb je honger?,' vroeg hij vrolijk alsof er niets aan de hand was. 'Verdomme Kyle, waarom heb je gelogen tegen mij?' Hij fronste zijn wenkbrauwen en zijn ogen werden groter. 'Ik wilde gewoon indruk op je maken, ik bedoelde er echt niets verkeerd mee. Je bent nu niet bepaald makkelijk te overtuigen Clover.' Hij knipoogde naar mij en opende de deur als een gentleman. Het was een klein, gezellig restaurant. Het was er best donker binnen. De meubels waren al oud, maar het rook er erg lekker. 'Hé Kyle!' Ik schrok toen een man zijn armen om Kyle legde. 'Ik ben blij dat je er bent!' Hij had een zwarte huid en had kort zwart haar. Ik schatte hem rond de leeftijd van Kyle. Zijn tanden waren spierwit en hij droeg een spannend grijs T-shirt, waardoor je zijn spieren goed kon zien. Zijn ogen vielen op mij. 'En jij moet Clover zijn,' zei hij. Hij schudde mijn hand en glimlachtte breed. Ik knikte en lachte terug. Kyle had dus al over mij verteld. 'Clover, dit is Nigel, mijn beste vriend. Dit is zijn restaurant,' zei Kyle trots. Nigel gaf me meteen een welkom gevoel. Ik was eindelijk een beetje gerustgesteld, maar helemaal ontspannen was ik nog zeker niet. 'Ik heb voor jullie mijn beste tafeltje vrijgehouden,' zei hij en wees naar een piepklein houten tafeltje in de hoek van het restaurant. Er lag een wit met rood geruid tafellaken en een kaars op. Nigel nam mijn jas aan en schoof de stoel naar achteren zodat ik kon gaan zitten. En daarna overhandigde hij de menukaarten. 'Ik wilde niet liegen,' begon Kyle en schraapte zijn keel. 'Ik wilde gewoon een goede indruk op je maken. Je haatte me al en...' Hij kreeg de kans niet om zijn zin af te maken. 'Ik haat je helemaal niet,' onderbrak ik hem. Voor de eerste keer was ik eerlijk tegen hem, maar ook tegen mezelf. 'Ik ben niet zo goed in mensen vertrouwen.' Had ik teveel informatie over mezelf gezegd? Ik wist het niet meer, Kyle was nog niet van de slechtste. Hij legde zijn hand op het mijne, maar zei niets. Precies wat ik nodig had. 'Heeft dat iets te maken met een zekere Samantha?' Ik knikte en mompelde onverstaanbaar ja. 'Telkens als ik gelukkig ben weet ze zelfs vanop afstand me in de weg te staan.' Net toen hij iets wou zeggen werden we onderbroken door Nigel. 'Hebben jullie al gekozen?,' vroeg hij. 'Je verassingsstoofpotje zoals altijd,' zei Kyle. Ik had de menukaart nog niet eens kunnen bekijken, dus ik bestelde dan maar hetzelfde. 'Wanneer ga je me vertellen wat er met jou stiefvader is?,' vroeg ik voorzichtig. Hij slaakte een zucht en ging een beetje achteruit hangen op zijn stoel. 'Ik weet het niet Clover, ik praat er niet graag over. Onze relatie is niet bepaald goed.' 'Ik maak me zorgen. Ik hoorde hem dingen tegen je moeder zeggen die niet bepaald vriendelijk klonken,' voegde ik toe. Hij slikte. 'Je moet je geen zorgen maken, ik ben volwassen. Het is meer mijn moeder waar ik me zorgen over maak.' 'Hoe bedoel je?,' vroeg ik. 'Ze laat haar manipuleren door hem. Ik wil niet dat ze nog bij hem in de buurt is. Ik zit nog steeds met haar in, ook al is ze verre van een goede moeder geweest. Het blijft je moeder, snap je?' Ik knikte, en ik realiseerde me hoe open we beide plots wel niet waren tegen elkaar.