Dark Paradise

Hoofdstuk 1

Het was de eerste dag van een gloednieuw schooljaar. Ik ging psychologie volgen aan de de universiteit! Pas achttien geworden en helemaal klaar voor een nieuw begin. Ik liet mijn koffers op mijn bed vallen en keek in het rond. Mijn kamer was klein, maar best gezellig. De muren hadden pas een nieuw likje witte verf gekregen, je kon het nog ruiken. Mijn bed stond naast het venster en op een nachtkastje stond een plastieken bloem. Dit gaat mijn jaar worden, dacht ik. Ik begon er vol goede moed aan. Ik was benieuwd wie mijn kamergenoot zou zijn. Ik begon uit te pakken en hing al mijn kledingstukken netjes aan kapstokken. Ik was zo blij dat ik niet meer in het middelbaar zat. Eindelijk zat ik niet meer tussen de kinderen waar ik het zes jaar mee moest uithouden. Nu waren er zoveel verschillende mensen. Stiekem was ik ook best onzeker. Wat als ik me eenzaam voel en helemaal geen vrienden vind? Ik was er ondertussen achtergekomen hoe rot de wereld wel niet in elkaar zat en dat juist maakte me bang. Zoveel bedrog, oorlog, geweld,... Ik keek in de spiegel die op de kast hing. Ik zag er zoveel beter uit dan vorig jaar. Ik was heel wat kilo's kwijt en had mijn blonde haren in een vlecht gedaan. Ik ben altijd groot en mollig geweest, het voelde goed om ergens opnieuw te beginnen. Er was de laatste tijd zoveel gebeurd. Plots ging de deur open. Daar was mijn kamergenoot. Een mager meisje met lange donker bruine lokken kwam de kamer binnengestormd. Ze zette haar veel te grote zonnenbril af en zette haar kleine roze koffer op de grond. Ze droeg een felblauwe comfypants en een spannend wit topje. 'Ik ben Alexa,' zei ze en ze schudde mijn hand. Ik knikte vriendelijk. 'Ik ben Clover, je kamergenoot.' 'Jij bent nieuw neem ik aan? Ik zit in mijn tweede jaar,' zei ze. Ik knikte. Ze liep verder naar haar bed en ging er met een zucht op liggen. Ze bekeek de kamer aandachtig en daarna mij. Ze legde haar hoofd op haar hand en dacht na. 'Ik ga even wat drinken buiten, ga je niet mee?' Ik haalde mijn schouders op. Waarom ook niet?

We wandelden traag over de campus. Het was erg druk. Honderden studenten die sleurden met valiezen en pufften van het hete weer. Het was zo'n dertig graden buiten. We haalden een fris drankje en gingen buiten op een bankje zitten. We vergeleken elkaars studieroosters en we zaten voor een paar vakken bij elkaar in de aula omdat ze gezakt was voor die vakken. Het luchte wel op dat ik dan toch in sommige lessen iemand kende. Zo helemaal alleen ergens nieuw zijn was best angstaanjagend. We werden plots onderbroken in ons gesprek. Een jongen legde zijn handen op Alexa's schouders. 'Laat me met rust Dylan,' zei ze geïriteerd. Hij had zwart piekjes haar en droeg losse kleding. 'Niet zo vijandig schat.' Hij had een ongelooflijke grijns op zijn gezicht die me niet aanstond om de een of andere reden. Wat een creep. Hij was best aantrekkelijk, maar zijn sarcastische lach deed me kotsen. Alexa negeerde hem en begon weer tegen mij te praten. 'Als je me wilt negeren ook goed' mompelde hij. 'Maar vergeet niet alle fun die we samen hadden.' Nog steeds reageerde ze niet. Hij merkte mij op en staarde me van kop tot teen aan. 'Wie is je nieuwe vriendin?' 'Clover,' antwoorde ik. Ik wist niet goed waar kijken. Zijn blik maakte me nerveus. Nu boog hij zich voorover en fluisterde in Alexa's oor. 'Ik mis je schat.' Hij knipoogde en was weer weg. 'Wie was dat?,' vroeg ik nieuwsgierig. 'Mijn ex,' zuchtte ze. Ik moest een vreemde blik gehad hebben, want ze schoot in de lach. 'Ja, iedereen heeft wel dat foute vriendje waarvan je weet dat hij niet goed voor je is maar bij wie je niet weg kan blijven.' Ik knikte al lachend, maar ik had nog nooit een vriendje gehad. Ik was best zielig. Er waren wel eens jongens geïnteresseerd, maar dat was nooit wederzijds geweest. Het leek wel of ik niet verliefd kon worden. Terwijl al mijn vriendinnen het ene vriendje na het andere versleten bleef ik alleen. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. Mijn vriendinnen hadden niets van zich laten horen in de zomer. Ik voelde me in de steek gelaten, wat had ik hen misdaan? 'Zo, ga je morgen naar het welkomstfeest?,' vroeg ze enthousiast uit het niets. 'Welkomstfeest?' Ik trok één wenkbrauw op. 'Elk jaar is er een groot feest voor de nieuwkomers. Het is door de school georganiseerd. Heel groot en chic hoor.' 'Ik weet het niet, ik ken hier niemand...' 'Het is in een grote tent. Er zijn veel hapjes en er speelt een orkest. Kom op je kent mij toch. Geen meisje dat nee zegt tegen een lange jurk dragen.' Ze giechelde. Ze had me wel overtuigd. Ik had niets te verliezen, als het tegenviel had ze me beloofd te trakteren op een koffie. 'Goed.' We glimlachten naar elkaar.

Die avond lag ik al vroeg in mijn bed. Alexa zat met oortjes op haar laptop een filmpje te kijken. Morgen begint het echte universiteitsleven. De lessen gaan van start en het welkomstfeest vind plaats. Ik wist niet of ik nu blij en enthousiast moest zijn voor wat zou komen of juist bang. Stel dat het allemaal zou tegenvallen en het een herhaling van het middelbaar zou zijn? Ik wou me juist omdraaien en goed leggen toen ik mijn IPhone zag oplichten. Mijn moeder had een lief aanmoedigend berichtje gestuurd. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. Ze waren thuis vast ongerust over me, dus ik besloot een kort berichtje met wat uitleg over mijn dag te sturen. Dat zal ze vast gerust stellen.