Dark Paradise

Hoofdstuk 17

Het weekend was voorbij gevlogen. Het familiefeest was vreselijk. Maar vandaag had ik een lange wandeling gemaakt met mijn vader en het had me echt deugd gedaan. We hadden gepraat over dagelijkse dingen en dat had ik echt nodig. Gelukkig geloofden ze me dat Sam loog en hadden ze terug wat meer vertrouwen in mij. Ik liep die avond door de gangen van de campus met mijn grote rugzak die ik meesleurde op mijn schouder. Mijn hart stond stil toen ik zag dat de deur van mijn kamer openstond. Inbrekers?! Ik begon te paniekeren en durfde niet naar binnen te gaan. Al bevend wandelde ik aarzelend verder tot aan de deuropening. Alles lag netjes op zijn plaats. Er was dus geen sprake van inbraak. 'Alexa?,' riep ik, maar er volgde geen antwoord. Traag ging ik verder naar binnen. De televisie stond er nog. Geen enkele inbreker die die zou laten staan. Alexa was er duidelijk niet. Ik zocht in de badkamer, maar er was niets bijzonders op te merken. Had ze gewoon de deur vergeten te sluiten? Wie vergeet er nu zoiets? Ik gooide mijn rugzak op mijn bed en mijn ogen vielen op een klein kattenbelletje dat op onze minikoelkast hing. 'Ik breng Alexa naar het ziekenhuis, liefs Noah.' Ziekenhuis? Wat?! Mijn hart begon wel tien keer sneller te slaan. Ik begon zenuwachtig door de kamer te lopen. Ik moest hem bellen. Noah neem verdomme op! Meteen voicemail. Ik ademde diep in en uit en nam een grote slok water. Ik moest helder nadenken. Ik moest naar het ziekenhuis. Maar hoe? Ik had geen auto en de bussen reden niet meer op dit late uur. Kyle. Hij zou me kunnen brengen. Nee! Ik kon zoiets toch niet van hem verwachten? Ik was zo'n kreng geweest. Ik wilde mijn trots niet opzijzetten. Denk Clover! Dylan? Nee die zeker niet! Voor de rest kende ik hier niemand. Ik was ten einde raad en besloot Kyle te bellen. Ik was zo ongerust. Wat was er toch met haar aan de hand? 

Geklop. Eindelijk Kyle was daar! Zo snel als ik kon opende ik de deur. Ik was nog nooit zo blij geweest om hem te zien. 'Het spijt me dat ik je moet lastig vallen,' begon ik. Hij onderbrak me meteen. 'Wat is er? Je klonk zo ongerust aan de telefoon.' Ik duwde het briefje van Noah bijna onder zijn neus. Zonder meer te zeggen nam ik mijn jas en zaten we in zijn auto. 'Bedankt,' zei ik nerveus. 'Ik wist echt niet wie ik anders moest bellen.' Hij grijnsde en concentreerde zich op de baan. Hij reed ver over de snelheidslimiet, maar dat maakte me allemaal niets uit. Ik wilde weten wat er was met Alexa, liefst zo snel mogelijk. Gelukkig was het ziekenhuis niet zo ver weg en wanneer we de parking opreden sprong ik snel uit de wagen. 'Ga maar ik zoek parking,' riep Kyle nog na. In de gang zag ik Noah staan en meteen liep ik naar hem toe. We omhelsden elkaar meteen alsof we al jaren vrienden waren. 'Wat is er met haar?,' vroeg ik. Mijn stem trilde. 'Ik heb haar bewusteloos gevonden in jullie kamer. De deur was gelukkig niet op slot en ik kon naar binnen wandelen. Ze lag op de grond in de badkamer en ik heb haar meteen hiernaartoe gebracht.' 'Heb je al nieuws van de dokters?,' vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik zit hier al een uur te wachten. Ik hoop maar dat alles goed is.' 'Jij ook een koffie?,' vroeg hij. Hoe kon hij daar nu aan denken? Ik kreeg niets binnen. 'Het helpt te kalmeren.' 'Nee dankje. Waarom neem je die verdomde gsm niet op?' 'Die was ik in mijn kamer vergeten. Ik had geen tijd om die terug te gaan halen dus heb ik snel een briefje geschreven,' vertelde hij. Kyle kwam naar binnen gelopen. 'En?,' vroeg hij buiten adem. Het sierde hem dat hij zo in zat met Alexa terwijl hij haar eigenlijk niet kende. En hij bleef hier bij mij. 'We weten nog niets. Noah heeft haar bewusteloos gevonden,' legde ik uit. 'Ze heeft geluk met een vriend zoals jou,' zei hij tegen Noah. Maar die zat met zijn gedachten natuurlijk bij Alexa. Ik voelde plots een aanraking aan mijn hand. Het was Kyle. Hij nam mijn hand stevig vast en ik liet hem dit keer doen. Ik was blij dat hij hier bij me was. 'Het spijt me,' fluisterde ik. 'Waarvoor?,' vroeg hij verbaasd. 'Ik was een echte bitch tegen jou. Ik wil niet dat je denkt dat ik alleen maar aardig doe als ik iets van je nodig heb.' 'Dat denk ik ook niet,' zei hij en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Een dokter kwam naar ons toegelopen. Noah stond op ontploffen, maar de dokter was de kalmte zelf. 'Ik heb nieuws over Alexa.'