Dark Paradise

Hoofdstuk 19

'Ik maak me zorgen om Alexa,' zei ik en schraapte mijn keel. 'Dat is normaal, ze is je vriendin. Het is echt heftig wat ze allemaal meemaakt,' antwoordde Kyle. Hij deed een blonde haarlok achter mijn oor en bleef mij aankijken. Het leek of de zwaartekracht wegviel wanneer ik in zijn helblauwe ogen keek. 'Je hebt geen idee hoe graag ik je wil zoenen op dit moment,' zei hij met z'n lage sexy stem. Ik dacht niet aan het feit dat ik niet verliefd wilde worden en dat dit gewoon knettergek was. Dit was de eerste keer dat ik me liet meeslepen door mijn gevoelens. Hij kwam dichter en leunde met zijn voorhoofd tegen het mijne. Ik wist me geen houding te geven. Ik had nog nooit iemand echt gezoend en ik was het niet van plan om hem te vertellen. Hij drukte zijn lippen op de mijne en nam een klein beetje afstand. Ik glimlachte en nu gaf hij me echt een zoen. Een tongzoen. Ik zou altijd degene geweest zijn om te zeggen hoe vies het eruit zag, maar met Kyle was het geweldig. Ik werd overladen met een dolgelukkig gevoel en zoende hem terug. Daarna begon hij me te kussen in mijn nek. Terwijl hij me bleef zoenen trok hij zijn grijs T-shirt uit. Een beetje geschrokken keek ik hem aan. Ik wou iets vragen over zijn tattoo, maar hij nam me stevig vast en zoende verder. Ik kon mijn ogen van zijn lichaam niet afhouden. Ik voelde dat hij onder mijn blouse zocht naar het slot van mijn bh. Hij maakte het los en trok mijn blouse uit. Was dit wel een goed idee? Ik lag hier halfnaakt voor hem. Ik voelde me best onzeker over mijn lichaam. Ik was vroeger altijd het dikkertje geweest. Hoewel ik veel was afgevallen bleef ik me mentaal hetzelfde voelen. Hij begon me weer te zoenen in mijn nek en op mijn schouders. 'Clover?' Ik schrok. Ik herkende die stem. Het was Kyle niet. Dylan! Verdorie wat deed hij hier in helemelsnaam? Kyle sprong recht. 'Mag ik blijven voor de show?,' vroeg Dylan al lachend en ging op mijn bureaustoel zitten. Zo snel als ik kon nam ik mijn laken vast om mijn bovenlichaam te bedekken, maar het was te laat hij had al alles gezien. 'Hoe ben je hier binnengeraak?!,' schreeuwde Kyle buiten adem. 'Ik heb een sleutel van Alexa gekregen,' zei hij alsof het doodnormaal was dat hij hier zo binnengewandelt kwam. Hij staarde naar me en had die vervelende grijns op zijn gezicht alsof hij doorheen het laken kon kijken. Kyle had het ook gemerkt en gooide zijn T-shirt naar mij. Ik deed het zo snel mogelijk onder het laken aan. Het was te groot, maar het voelde goed om zijn T-shirt aan te doen. De aangename geur van zijn parfum zat erin en het gaf me een veilig gevoel. 'Ga weg en laat ons met rust,' zei Kyle en wees naar de deur. 'Ik kwam voor Alexa. Ik kan haar nergens vinden, ze neemt die verdomde gsm niet op! Waar is ze?' Hij wist duidelijk nog van niets. 'Ze is in het ziekenhuis,' zei Kyle op een serieuze toon. 'Waarom?,' vroeg Dylan achterdochtig alsof we hem hier iets aan het wijsmaken waren. 'Nee, het is echt waar. Ze heeft een overdosis dieetpillen geslikt. Noah is bij haar,' legde ik uit. Dylan slikte en beet op zijn lip. 'Ik moet naar haar toe,' zei hij. Voor het eerst leek hij bezorgd te zijn. Misschien zat er toch een hart, daar heel heel diep vanbinnen. Zonder nog iets te zeggen verliet hij de kamer. Kyle plofte naast me neer op het bed.'Gaat het met je?,' vroeg hij. Hij leek nog steeds geschrokken door wat er net gebeurd was. 'Ja,' zei ik aarzelend. Ik wist zelf het antwoord niet op de vraag. Wat als Dylan niet was binnengekomen? Ik mocht er niet aan denken! Waarom had ik me zo laten meeslepen? Kyle legde zich naast me neer. We lagen een lange tijd naast elkaar zonder ook maar een woord te zeggen. 

'Dit was een vergissing,' zei ik even later. 'Wat bedoel je?,' vroeg hij. 'Ons.' Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Mijn vriendin ligt in het ziekenhuis te vechten voor haar leven en wij hadden bijna...' Ik wilde het woord niet zeggen en ik mocht er ook niet aan denken. 'Je helpt haar niet door depressief te zijn,' reageerde hij. 'Dit kan niet!,' pruttelde ik tegen. 'Wat? Omdat ik te oud voor je ben?' 'Nee!,' viel ik aan. 'Wat moeten andere mensen wel niet denken?' 'Wat maakt dat uit? Ik ben verliefd op je Clover, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld bij iemand en dit maakt mij gelukkig. Het kan me niet schelen wat ze denken. Denk je niet dat ik niet wilde dat we dezelfde leeftijd hadden?' Ik wilde hem wel geloven. Maar ik kende hem amper. Hij had zoveel geheimen waar ik niets van mocht weten. Mijn eigen familie en vrienden van het middelbaar zouden me niet herkennen. Ik was juist degene die sterk genoeg was om niet verliefd te worden en zich al zeker niet te laten doen door de eerste knappe man die ze tegenkwam. Ik voelde me een slet. Ik zuchtte en draaide me om, met mijn rug naar hem. 'Het is al laat. Slaapwel,' zei ik kortaf en deed het licht uit.