Dark Paradise

Hoofdstuk 18

'Ze had een overdosis vermageringsmedicatie geslikt,' zei hij en duwde tegen zijn bril zodat die weer op z'n plaats zat. Noah sloeg zijn hand voor zijn ogen en slaakte een zucht. 'We hebben haar maag leeggepompt. Ze mag van geluk spreken dat u haar gevonden heeft,' zei de dokter en keek naar Noah. 'Komt het goed met haar?,' vroeg Noah wanhopig. De dokter knikte. 'Ja, maar ze heeft veel rust en therapie nodig. Kom maar even mee.' Ik voelde hoe Kyle zacht mijn hand losliet. 'Ik wacht hier,' zei hij bijna onverstaanbaar. De dokter stopte voor een kamer. Vanuit het raam zagen we Alexa liggen. Mijn hart brak. Ze lag aan een machine verbonden met draden en er liep een buisje door haar neus. Het leek wel of ze in coma lag. 'Ze slaapt nog van de narcose. Ik adviseer jullie om naar huis wat te gaan slapen. Kom morgen maar terug, nu kunnen jullie toch niets doen,' zei de dokter en liep weg. 'Hij heeft gelijk, we kunnen nu toch niets doen. Ik ben opgelucht dat ze er weer bovenop komt,' zei ik. Noah trok één wenkbrauw op. 'Opgelucht? Heb je gezien hoe ze erbij ligt?' Ik knikte en legde mijn hand op zijn schouder, maar hij wrong tegen. 'Ik wist dat ze niet veel at, maar dat het zo erg was...' 'Ja,' zuchtte ik. 'Ik wist het ook niet. Ik had het moeten zien aankomen.' 'Het is niet jouw schuld,' zei hij. 'Het ligt allemaal aan die rotzak van een Dylan. Hij maakt haar altijd wijs dat ze te dik is!,' riep hij. 'We zitten in een ziekenhuis,' fluisterde ik. Ik had geen zin om hier een scène te maken. 'Het heeft geen nut om iemand de schuld te geven. We moeten morgen met Alexa praten, zij kan ons meer vertellen. Hoewel ik die Dylan ook wel een keer op zijn gezicht zou willen slaan, geloof me.' Noah leek een beetje kalmer door wat ik zei en leunde tegen het raam. 'Arme Alexa. Ik wou dat ik iets kon doen. Waarom doet ze zich dit zelf toch aan? Ze is perfect.' De manier waarop hij het zei klonk als een verliefde puber, maar ik reageerde er niet verder op. 'Ik ga naar mijn kamer,' zei ik. 'Het is al laat en Alexa is in goede handen. We kunnen morgenvroeg terugkomen.' 'Geen sprake van,' pruttelde Noah tegen. 'Ik wil hier zijn als ze wakker wordt!' 'Goed', zei ik. 'Bel je me als ze wakker is?' Hij knikte, maar keek me niet meer aan. Zijn ogen waren helemaal op Alexa gericht. 

Kyle had me weer naar mijn kamer gebracht en hij stond op het punt te vertrekken. 'Wacht,' zei ik. Ik was een beetje verrasd door mijn plotse actie. 'Kun je blijven?' Verbaasd kwam hij dichter naar me toe. Ik was doodmoe, ik zag op mijn radiowekker dat het al twee uur 's nachts was. Maar ik kon niet slapen, ik zou toch heel de tijd hebben liggen piekeren over Alexa. Ik had medelijden met Noah. Hij gaf echt zoveel om haar en zij merkte dat niet eens. Zonder iets te zeggen liet ik me vallen op mijn bed. Kyle kwam naast me liggen. 'Ik ben blij dat je bij me bent,' fluisterde ik. Hij grijnsde en legde zijn arm om me heen. Ik legde mijn hoofd op zijn borstkas. Het voelde zo veilig om bij hem te zijn, een gevoel dat ik bij niemand anders kende. Hij wikkelde een blonde haarlok van mij om zijn vinger. 'Mag ik je iets vragen?,' vroeg ik voorzichtig. 'Zeker,' antwoordde hij. 'Wat zie je toch in mij?' Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Je ben prachtig,' zei hij en glimlachte. Ik rolde mijn ogen. 'Lieg niet' Nu begon hij luidop te lachen. 'Ik vind je echt prachtig Clover. Niet alleen je uiterlijk maar ook je persoonlijkheid. Je bent niet zo oppervlakkig als de meeste mensen. Je bent er me wel ééntje.' Hij knipoogde en ging met zijn hand door mijn haar. Ik snapte nog steeds niet wat een knappe man in een meisje zoals ik zag. 'Waarom haal je jezelf altijd zo naar beneden? Komt dat door die Samantha?' 'Ander onderwerp! Waarom ben je met die drugs begonnen?' Samantha was de laatste persoon over wie ik nu wilde praten en hij had me nog steeds niets verteld over zijn drugsverslaving. Zijn glimlach verdween en hij werd lijkbleek zien. 'Ik wil daar liever niet over praten,' zei hij en schraapte zijn keel. 'Ik wil je begrijpen,' zei ik en ging rechtop op mijn bed zitten. Hij zuchtte. 'Mike heeft me nooit gemogen.' Hij slikte. 'Hij...,' zijn stem viel weg. 'Het is lang geleden. Het ging door Mike thuis niet goed.' Ik luisterde aandachtig naar wat hij me vertelde. 'Ik woonde nog amper thuis. Ik was veel bij Nigel. Hij houdt van uitgaan en zo ben ik met drugs in aanraking gekomen. Nigel kon stoppen wanneer hij wilde, ik daarentegen was verslaafd. Kunnen we alsjeblieft over iets anders praten?' Ik zag dat hij emotioneel begon te worden en hij was liever niet kwetsbaar als ik erbij was. Ik knikte en legde me weer ontspannen op zijn borstkas.