Dark Paradise

Hoofdstuk 12

Het was ondertussen al donker buiten. We hadden heerlijk gegeten. Het voor mij onbekende verrassingsstoofpotje was verukkelijk en ik had gezellig met Kyle gebabbelt. 'Zal ik je naar de campus brengen?,' vroeg hij, fluisterde hij bijna. 'Ik heb het best naar mijn zin,' zei ik. Geschokkeerd van mijn antwoord staarde ik naar de grond. Hij grijnsde. 'Ik weet hier nog wel leuke plekken om uit te gaan.' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet het niet. Ik heb het druk met school, ik ben vandaag al niet naar de les geweest.' 'Hoe lang is het wel niet geleden dat je eens volledig los gegaan bent? Je moet je af en toe eens laten gaan Clover. Kom met me mee.' Hij keek me aan met zijn puppyogen en ik kon geen nee meer zeggen. 

Voor ik het wist stonden we in een rij aan de ingang van één of andere club. De muziek stond luid en je kon het tot buiten horen. Het was al snel aan ons. Kyle gaf de buitenwipper een briefje van twintig, de man deed daarna bandjes om onze polsen en liet ons vervolgens binnen. 'Ik ga je de helft terugbetalen!' Ik deed mijn best om boven de muziek uit te komen. Kyle schudde zijn hoofd. 'Niets daarvan!' Wat een gentleman... Al snel werd ik overompeld door het volk en de flashy lichten. Hij deed zijn leren jack uit en daaronder droeg hij een wit hemd. En hij zag er ongelooflijk sexy uit. Nu bekeek ik hem pas aandachtig. Best gek eigenlijk, aangezien we al een tijdje samen waren vandaag. In de spotlights was zijn aanwezigheid nog sterker en misschien had ik uiteindelijk door hoe aantrekkelijk hij wel niet was. Daarom was het voor mij zo moeilijk te vatten dat hij bij iemand zoals mij wilde zijn. Het was erg druk, maar er hing een aangename sfeer in de zaal. Het was er best groot. In het midden een groot podium waar de dj stond en een heleboel mensen aan het dansen waren. Rond het podium was er veel ruimte, maar die stond helemaal vol. Het leek bijna onmogelijk om aan de overkant te geraken. Aan de zijkanten waren banken met tafels en vooraan was er een bar. Het publiek leken me allemaal twintigers en dertigers. Ik ging in het middelbaar wel eens naar een fuif, maar daar was ik eerder bij de oudsten. Kyle bestelde cocktails die net zoals het verrassingsstoofpotje heerlijk waren. Hij kende zijn wereld, en wist wat goed was. Zonder iets te zeggen wist hij wat ik luste en wat niet. Al snel bestelden we er nog een paar. Het was een lekkere zoete mix met aarbeismaak die ik snel naar binnen werkte. Ik begon me al tipsy te voelen, maar ik drong het schuldige gevoel weg. Ik had ook eens recht op gewoon plezier. Kyle had gelijk. Ik maakte me veel te veel zorgen. Kyle begon de knopen van zijn hemd los te maken. Hij droeg daaronder een wit T-shirt zonder mauwen. Nu zag ik dat hij op zijn rechterbovenarm een tattoo had. Ik kwam dichterbij en probeerde zijn tattoo te bestuderen. Het was cirkelachtige vorm met daarin iets geschreven wat ik niet kon lezen. 'Het is een Deense spreuk!,' riep hij in mijn oor. Wat die tattoo betekende was ik van plan om later te vragen, dit was niet de plaats om te kletsen. Hij legde zijn hand op mijn schouder en deed zachtjes mijn blazer uit. In normale toestand had ik hem al lang tegengehouden, maar ik liet hem doen. Hij legde zijn hand op mijn heup en kwam een stap dichterbij. Misschien gingen we te ver. Het was allemaal nogal vaag. Waarom was hij ook zo verdomd knap? Ik heb nog nooit zo veel gedanst en plezier gemaakt als met hem. Hij was de eerste die me zo'n speciaal gevoel gaf. Hij gaf me het gevoel dat ik mooi was. Zijn dancemoves waren sexy en zijn donkerblonde haar lag warrig door elkaar. Ik dacht niet aan de tijd of wie er ongerust zou kunnen zijn, vandaag was mijn dag en omdat ik onder invloed van de alcohol was kon ik toch niet zuiver meer nadenken dus gaf ik daar de schuld maar aan. Hij legde een haarlok achter mijn oor en ik was best verrast door zijn attente actie. Ik voelde hoe hij met zijn andere hand onder mijn topje over mijn rug streelde. Ik liet hem doen, stiekem vond ik het best leuk. 

Na een tijdje voelde ik mijn benen niet meer en het was er snikheet. Ik had nood aan zuurstof. Ik plofte neer op de vensterbank. Het was rustig buiten. Geen auto in de verste verte te zien, enkel een paar mensen van de club die stonden te roken. Kyle kwam naast me zitten. 'Ik ben blij als jij lacht,' zei hij even charmant als anders. Misschien was het de alcohol? Toch leek hij niet echt dronken, hij leek veel beter tegen drank te kunnen dan ik. 'Ik ben doodmoe,' zei ik al gaapend. 'Ik kan wel niet rijden.' Dat was waar ook. Niemand van ons was bob. Verdorie ik had niet moeten drinken! Hoe stom kon ik zijn? 'Dus we moeten hier op straat slapen?,' vroeg ik paniekerig. Hij grijnsde. 'Natuurlijk niet, we kunnen bij Nigel blijven overnachten.'