Dark Paradise

Hoofdstuk 10

Door het raam zag ik Kyle aan een tafeltje zitten. Hij was een krant aan het lezen en dronk thee. Mijn hart bonsde tot in mijn keel. Ik haatte dat gevoel, maar ik kreeg het niet weg. Hij merkte mij op. Verbaasd staarde hij naar me. Ik ademde diep in, liep naar binnen en ging naast hem zitten. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. 'Ik ben blij dat je gekomen bent,' zei hij bijna onverstaanbaar. Ik zweeg en deed mijn jas uit. 'Je ziet er geweldig uit,' zei hij. Ik rolde mijn ogen. Ik had niets bijzonders aan. Ik zag er toch maar uit als een doorsnee achttienjarige? 'Waarom doe je altijd zo?,' vroeg hij geïriteerd. Ik ging met een zucht zitten. 'Wat?,' vroeg ik brutaal. 'Je weet wel.' Er viel een stilte en zijn ogen zochtten de mijne. Ik probeerde zijn blik te ontwijken, maar ik voelde zijn ogen nog steeds op mij gericht. 'Wat is dat met Samantha en jouw broer?,' vroeg ik uit het niets. Hij haalde zijn schouders op. 'Voor Liam was het maar voor één nacht.' 'Goed,' zei ik. Kyle fronste zijn wenkbrauwen. 'Is Samantha niet je vriendin?' Ik schudde mijn hoofd. 'Was.' En meer wilde ik er ook niet over kwijt. Zelfs al was Sam niet hier, ze wist toch overal aanwezig te zijn. Ik was opgelucht dat ze geen serieuze relatie met hem had. Het idee alleen al... 'Ik wilde je zien omdat...,' begon hij en slikte. 'Ik weet dat het heel gek klinkt door het leeftijdsverschil maar...' Waar wilde hij naartoe? Ik ging in een andere houding zitten en luisterde aandachtig. 'Ik heb geprobeerd om je uit mijn gedachten te zetten, maar het gaat niet.' Zijn ogen werden groter. Ik voelde me ongemakkelijk en wist niet hoe te reageren. Waarom keek hij me zo hoopvol aan? Met zijn prachtige blauwe ogen... 'Kyle,' stamelde ik. De serveerster onderbrak me. 'Wat willen jullie drinken?' We bestelden beide een koffie. Het was plots muisstil en de tijd leek stil te staan. 'Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld bij iemand als bij jou, voel jij die chemie dan niet?' Ik voelde hoe rood ik werd. Ik haatte het. Ik probeerde mijn gezicht te verbergen, maar hij nam mijn handen vast. Zijn handen waren warm en groot en zijn aanraking deed me smelten. 'Ik denk dat we goede vrienden kunnen zijn,' zei ik terwijl ik naar de houten tafel staarde. 'Wees eerlijk met jezelf,' zei hij en leunde een beetje naar voren. Ik trok mijn handen terug. 'Ik ken je niet eens,' zei ik. De koffie werd op tafel gezet, en we werden opnieuw onderbroken. Ik deed wat melk in mijn kop en concentreerde me daarop. 'Vraag maar wat je wilt weten,' zei hij en ging achterover hangen alsof we een gezellig theekransje hielden. 'Meen je dit nu?,' vroeg ik gefrustreerd. 'Goed, waar woon je eigenlijk? Wat doe je voor werk? Wat is dat met die stiefvader van jou?' Hij lachtte. 'Rustig aan.' 'Eén vraag tegelijk. Ik ben een verkoper en ik woon in een appartement. Mijn echte vader is wegegaan toen ik zeven jaar was. Toen is Mike bij ons komen wonen. En Liam werd geboren.' Ik moest alles even laten bezinken. 'Dus Liam is je halfbroer?' 'Klopt,' zei hij en nam een slok van zijn koffie. 'Nu is het mijn beurt.' Hij wist goed genoeg dat ik meer wilde weten over zijn stiefvader, maar hij verandere van onderwerp. 'Wat is je passie?' 'Wat is dat nu weer voor een vraag?,' vroeg ik. 'Iedereen heeft er toch,' zei hij. 'Mijn passies doen er niet toe,' zei ik kortaf. 'Waarom ben je nog zo aardig tegen Samantha?' Waarom bracht hij Sam weer ter sprake? Ik wilde niet over haar praten. Waarom zou ik hem alles vertellen als hij niets over die Mike wilde vertellen? 'Wat verkoop je?,' vuurde ik op hem af. 'Dat doet er niet toe,' antwoordde hij met een grijns op zijn gezicht. Ik zuchtte. 'Dit was een vergissing,' zei ik en stond op. 'Waarom loop je altijd weg?,' vroeg hij. 'Snap je het dan niet? Ik wil geen relatie met jou!' Zo snel mogelijk ging ik naar buiten, maar ik zag vanuit mijn ooghoeken dat hij een briefje van 20 euro op tafel achterliet en me volgde. Verdorie.

'Waarom ben je zo bang?,' vroeg hij buiten adem. 'Ik ben niet bang!,' riep ik terug en draaide me weer om. Nu legde hij zijn hand op mijn schouder, wat me op de een of andere manier kalmeerde. 'Wat ziet iemand zoals jij in mij?,' vroeg ik zacht. 'Denk je dat echt?' Hij kwam dichter en keek me bezorgd aan. 'Jij hebt een veel te laag zelfbeeld Clover.' Ik rolde mijn ogen en slaakte een zucht. Hij kwam nog een stapje dichter en legde zijn handen op mijn kaken. Hij keek me recht in mijn ogen aan. 'Je bent mooi Clover.' Ik wist dat hij het goed bedoelde, maar hierdoor voelde ik me nog meer nerveus en onzeker. 'Ik weet wat jij nodig hebt,' zei hij plots. 'Kom mee.'