Dark Paradise

Hoofdstuk 26

Ik schrok wakker. Ik voelde dat ik hard zweette. Dit was al de derde keer vannacht. Ik had opnieuw een nachtmerrie. Dit keer had Mike me verstikt met een kussen. De eerste keer had hij me verdronken, de tweede keer had hij me bedreigd met een mes. Gelukkig had Kyle me op tijd wakker gemaakt zodat ik het vervolg van mijn droom niet wist. Ik kon niet geloven hoe we hier in de zetel in slaap gevallen waren. Het voelde alsof ik geen lucht kreeg. Ik ademde diep in en uit. Ik zag hoe Kyle's buik op en neer ging wanneer hij ademde. Ik beloot even te wandelen tot aan het grote raam. Zo zachtjes mogelijk trippelde ik tot aan het raam. Het mooie uitzicht deed me kalmeren, maar toch leek de droom net echt. Ik keek op de klok van de televisie. Vier uur. Ik moest terug slapen. Ik was doodop, maar dan zou ik weer dromen. Ik had Kyle nodig maar ik wilde hem niet wakker maken. Dit was de enige keer dat ik hem niet had wakker gemaakt met mijn nachtmerries. Ik liep op mijn tippen naar de keuken waar ik in de donker zocht naar een glas. De lichten van de stad gaven voldoende licht maar in een keuken die je niet kent was het niet zo makkelijk. Ik nam de fles water zo traag mogelijk uit de koelkast en dronk het glas in één teug uit. Plots voelde ik twee handen op mijn heupen. Ik gilde zo hard ik kon. 'Clover?' Het was Kyle. Opgelucht draaide ik me om. 'Mike is hier niet, je bent veilig,' zei hij en omhelsde me. 'Gaat het?,' vroeg hij. 'Het spijt me, ik wilde je niet wakker maken,' zei ik. 'Wat is er?' 'Mike heeft mijn gsm,' zei ik uit het niets. Paniekerig ging ik met mijn hand door mijn haar. Ik kon maar geen rust vinden. 'Ik ga hem halen voor je. Maak je daar geen zorgen over.' 'Wat? Nee!,' protesteerde ik. 'Nee! Wat als hij jou ook...,' mijn stem viel weg. Kyle wist wel wat ik wilde zeggen. 'Ik ga morgen. Elke zaterdag gaat hij vissen.' Vissen dat was een sport waar ik volledig tegen was. Wat was het nut van een haak door een vis te steken, hem dan laten uitdrogen tot hij bijna geen adem meer heeft om hem tenslotte toch terug in het water te smijten? Het leek me zo onmenselijk. 'Ik praat wel met mijn moeder,' zei hij en probeerde me gerust te stellen. Maar zaterdag zou ik naar huis gaan. Ik moest mijn familie laten weten dat ik niet kwam. Ik kon het niet aan. Ik kon dit aan niemand vertellen. Er gingen duizenden gedachten door mijn hoofd. 'Laten we gaan slapen. Je hebt je slaap nodig,' zei hij.

Ik werd wakker door het zonlicht dat de woonkamer verlichtte. De enige keer dat ik niet wakker werd door een nachtmerrie. Kyle was al wakker en ik zag dat hij in de keuken was. 'Goedemorgen schoonheid,' zei hij. Hij grijnsde en gaf me een kop koffie. 'Dit zal je wel kunnen gebruiken.' Ik knikte en nam een klein slokje want het was nog heet. 'Hoe laat is het?,' vroeg ik en wreef in mijn ogen. 'Al bijna middag,' zei hij. 'Ik moet je mobieltje gaan terughalen. Hij moet nu juist vertrokken zijn. Er staan broodjes en croissants klaar in de keuken. Neem maar wat je nodig hebt. Je kan ook een douche nemen als je wilt. Ik ben zo terug.' Hij zorgde echt voor mij. Waarom heb ik niet eerder ingezien hoe geweldig hij wel niet is? Ik glimlachtte en Kyle vertrok. 'Wees voorzichtig,' zei ik nog voordat hij de deur dichtsloeg. Ik ging iets halen in de keuken om te eten en zette me op één van de krukjes. De keuken en woonkamer waren doorlopend en er was nog een slaapkamer en badkamer. Hij moest wel wat geld hebben want alle meubels waren splinternieuw en ze zagen er niet goedkoop uit. Wat zijn hobby's waren, wat zijn lievelingskleur was,... Er waren heel veel dingen die ik niet van hem wist en hij niet van mij. Het klonken belachelijke nutteloze weetjes maar vrienden weten zulke dingen van elkaar. Zoveel wisten we niet over elkaar en toch wanneer ik bij hem was voelde het aan alsof we elkaar al veel langer kenden. Ik moest aan Alexa denken die in het ziekenhuis lag. Misschien had ze al iets gestuurd op mijn mobieltje. Verdorie! In deze tijd was het echt lastig zonder zo'n ding. Ik hoopte echt dat Kyle erin zou slagen om het te vinden. Misschien had Mike het al lang in de vuilbak gegooid. Ik ging naar de badkamer. Het was best netjes voor een man alleen. Kyle had een paar handdoeken klaargelegd. Ik moest toch ooit terug naar mijn kamer gaan. Al mijn spullen lagen daar. Bovendien mocht ik school niet verwaarlozen. Na het weekend moest ik er terug invliegen. Wat ik ook had meegemaakt. Het leven ging door. Het liefst van al zou ik hier voor een tijdje blijven. Maar ik wist ook dat dat niet mogelijk was. Ik wilde Kyle ook niet tot last zijn. Net op het moment ik mijn T-shirt wilde uitdoen hoorde ik dat er iemand het appartement binnenkwam.