Dark Paradise

Hoofdstuk 21

Uitgeput slenterde ik door de gangen van de unief. Het voelde best vreemd aan dat ik naar de les moest zonder eerst koffie te drinken met Alexa. Het was nog een kwartiertje voor de les begon en ik besloot alvast mijn samenvatting van de vorige lessen te overlopen. Ik zou me volledig op school moeten focussen. Maar met Alexa en Kyle in mijn hoofd ging het moeilijk. Ik ging in de leeshoek zitten. Een aantal mensen zaten op de laptop's van school te tokkelen en een meisje zat gemotiveerd te studeren. Ik zette me in een hoekje en probeerde mijn aandacht hierop te richten. Plots werd ik afgeleid door een groepje jongens die voorbij liepen. Had ik nu Noah gezien? Zoveel jongens waren er niet met half-lang bruin haar. Ik keek op vanuit mijn boek. Ze hadden hem vast en duwden hem tegen de muur. Waren dit die pesters? Ik moest toch iets doen. Een kleine blonde jongen gaf hem een klap in zijn gezicht. Noah pruttelde niet eens tegen, hij liet alles begaan. De andere studenten in de leeshoek keken niet eens op. Ze deden verder alsof ze doof en blind waren. Wat was de wereld toch hard. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik balde mijn vuisten en liep naar het groepje toe. 'Hé! Laat hem met rust! Best zielig hoor!' Ze keken allemaal geschrokken om. Nu zag ik dat ze met z'n vier waren. Een jongen met rode, bruine haren kwam naar me toe. 'Waar bemoei jij je mee? Noah moet zich laten verdedigen door een meisje!' Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken. Ik maakte totaal geen kans tegen die jongens. Waarom was ik toch zo impulsief? Ik had beter even nagedacht en naar het secretariaat gelopen om hulp te halen. Noah had een vreselijk angstige blik in zijn ogen. Hij ademde heel snel in en uit en zat op zijn hurken. Wat moest ik toch doen? Ik deed het bijna in mijn broek van de angst. Ik had geen idee waar ik die lef vandaan hield. De jongen legde zijn hand op mijn wang en ik duwde hem weg zo hard ik kon. Ze begonnen allemaal luidop te lachen. 'Zo is het wel genoeg.' Iedereen keek om. Het was Dylan. 'Kom op jongens, laat hen allebei met rust.' Ik was ongelooflijk verrast. Dylan nam het op, voor ons? Noah klauwterde stilaan recht. 'Wat? Sinds wanneer sta je aan zijn kant?,' vroeg de kleinde blonde. 'Zoek een ander slachtoffer,' zei Dylan. Was Dylan bevriend met hen? Ze leken elkaar goed te kennen. 'Goed,' mompelde hij en het groepje ging weg. 'Voor deze ene keer,' zei de jongen met z'n rode haren en spuwde op Noah voor hij wegging. Wat? Dit was echt de druppel. Ik wilde hem in zijn gezicht slaan, maar Dylan hield mijn arm vast en glimlachte naar de jongen die naar mij bleef staren en liep daarna langzaam weg. 'Bedankt,' zei Noah tegen Dylan. Ik snapte nog steeds niet waarom hij ons verdedigd had. Was hij misschien ook één van de pesters van Noah? Zocht hij dit keer vrede omdat Alexa er zo slecht aan toe was? Of voelde hij zich schuldig? Dylan knikte en ging weg. 'Ik schaam me, maar bedankt dat je voor me opkwam Clover,' zei Noah en legde zijn haar goed. 'Het is jouw schuld niet, er worden zelfs mensen op hun werk gepest. Zij zijn zielig, jij niet,' zei ik en legde mijn hand op zijn schouder. 'Je bent een geweldige vriendin, weet je dat?' Ik grijnsde, maar twijfelde of dat wel juist was. Waarom was alles dan misgelopen met Sam? Had ik haar onbewust iets misdaan? En Kyle, ik was een echte bitch tegen hem geweest. Ik moest het goedmaken, maar hoe? 

Ik moest naar hem toe gaan, zeggen dat het me spijt. Ik wist niet waar hij woonde. Zou ik naar zijn moeders huis gaan en vragen waar hij woont? Nee, hij heeft zelf gezegd dat het niet goed klikte met zijn stiefvader. Maar hoe erg kan het zijn? Sam had een stiefmoeder en zei altijd dat ze een vreselijk mens was, maar ik vond haar best aardig. Het is gewoon een persoon die je gezin binnendringt dus ik snapte de haat wel, maar hoe erg kon hij zijn? Kyle overdreef vast wel. Ik besloot de bus te nemen. Ik haatte de bus, maar ik had geen auto en mijn ouders zouden me er ook geen geven. Met mijn studies had ik geen tijd om te gaan werken dus er zat niets anders op dan de bus te nemen. Gelukkig was de bushalte maar twee straten verderop en al snel stond ik aan de voordeur van de imens grote villa van zijn ouders. Ik moest terugdenken aan het feest. Kyle is altijd al ongelooflijk lief tegen mij geweest. We moesten toch op z'n minst vrienden zijn? Hij had gelijk, ik had me inderdaad nog nooit zo goed gevoeld bij iemand. Ik belde aan. Zelfs de bel zag er duur uit. De deur was misschien wel zo'n vier meter lang en twee meter breed. Zijn stiefvader, Mike opende de deur. Hij leek me te herkennen. 'JIj bent...een vriendin van Kyle?,' vroeg hij alsof hij het antwoord zelf niet wist. Ik knikte. 'Mag ik zijn adres?,' vroeg ik to the point. Zijn haren waren achteruit gekamd en hij had misschien wel een hele pot gel op. Hij droeg een wit hemd en een spijkerbroek met een riem die veel te strak zat. Hij ging naar binnen zonder iets te zeggen en liet de deur openstaan. Hij kwam terug met een papiertje waar het adres op stond. 'Bedankt,' zei ik en voor ik kon glimlachen en gedag kon zeggen had hij de deur alweer dichtgesmeten. Hij zag er mij inderdaad niet van de vriendelijksten uit, maar het maakte niet uit. Ik had Kyle's adres.