Dark Paradise

Hoofdstuk 20

Ik werd wakker met barstende hoofdpijn. Ik keek op mijn gsm. Het was nog maar acht uur. Geheumeurd rolde ik uit mijn bed. Kyle sliep nog. Waarom zag hij er toch zo goed uit? Hij lag in zijn bloot bovenlichaam op zijn rug en ademde diep in en uit zonder een storent geluid. Op mijn tippen liep ik naar de badkamer waar ik me klaarmaakte. Gelukkig had ik 's morgens geen les en kon ik in de voormiddag Alexa bezoeken. Noah had nog niets van zich laten weten. Geen nieuws was goed nieuws zeker? Ik dronk koffie en daarna poetste ik meteen mijn tanden. Ik had geen honger. Mijn maag lag helemaal overhoop door alles wat er gebeurd was. Vroeger haatte ik het dat mijn leven zo vreselijk saai was, maar nu wenste ik dat het weer was zoals vroeger. Kyle kwam de badkamer binnengewandelt. 'Goeiemorgen schoonheid,' zei hij met een grijns en gooide wat water in zijn gezicht. Kon hij nu niet iets aantrekken? Ik rolde mijn ogen en poetste verder. 'Clover,' begon Kyle. 'Gisteren betekende niets voor mij, oké?,' onderbrak ik hem. 'Het was een vergissing.' Zijn ogen werden groter. 'Dan kan ik beter gaan,' mompelde hij en stormde de badkamer uit. 'Nee, wacht Kyle. Zo bedoelde ik het niet!' Hij trok zijn kleren weer aan en smeet de deur dicht alsof hij niet gehoord had wat ik zei. Ik had hem gekwetst. Ik met mijn grote mond ook altijd! Ik flapte er zoveel dingen uit die ik niet meende, zeker als ik bij hem was. Ik was in de war. Misschien moest ik het even laten rusten. We passen toch niet bij elkaar! Wat heeft het zin om onszelf valse hoop te geven? Ik was compleet in de war. Ik moest mij op Alexa focussen. Ik moest naar haar toe. 

Ik maakte me klaar en nam de bus naar het ziekenhuis. Het was best een grappig zicht toen ik Alexa's kamer naar binnen liep. Noah was langs de linkerkant in slaap gevallen in een stoel, Dylan langs de andere kant. Alexa daarentegen, zat klaarwakker rechtop in haar bed. Ze legde haar vinger op haar mond als gebaar dat ik stil moest zijn. 'Ze slapen,' fluisterde ze en ik lachte. Hoe kon ze zo vrolijk zijn terwijl...? Dylan schrok wakker. 'Oh, jij bent het!,' riep hij luid genoeg zodat Noah ook wakker werd. 'Waar is je liefje?,' vroeg hij met die irritante grijns op zijn gezicht. Alexa keek afwisselend met grote ogen van mij naar Dylan. 'Kyle?,' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik heb ze betrapt gisteren. Ik dacht echt dat jij een seut was. Je kunt je wel eens vergissen in mensen, niet?' Hij leunde achterover in zijn stoel en keek me geamusseerd aan. 'Zwijg! Hoe gaat het met jou?' Ik richtte me nu tot Alexa. 'Beter,' zei ze. 'Ik ben wel nog moe van de verdoving.' Was dat alles? Ze had bijna zelfmoord gepleegd! 'Waarom heb je die pillen geslikt?,' vroeg ik. 'Ik heb al zoveel psychologische hulp aangeboden gekregen. Dus stop allemaal met me zo te bemoederen! Ik heb jullie nodig als vrienden, niet als mijn therapeut.' Hoe kon ze hier nu zo licht overgaan? Ze was bijna gestorven! We waren allemaal ongelooflijk bezorgd om haar, zelfs Dylan. Het maakte me nog meer zorgen dat ze deed alsof ze een griepje had. Noah zag er vreselijk slecht uit. Hij had dringend slaap nodig, terwijl Dylan er best nog fris uit zag. Noah gaapte en legde zijn hand op die van Alexa. Ik zag hoe Dylan's ogen afweken en ik vond het best grappig dat hij jaloers was. Hij mocht van mij wel eens goed afzien. 'Ga maar slapen,' zei Alexa tegen Noah en kneep in zijn hand. 'Ik red me wel.' Noah's blik zei genoeg dat hij daar niet zeker van was, maar toch luisterde hij en stond op. Hij gaf Alexa en mij nog een knuffel en verliet de kamer. Dylan daarentegen was duidelijk niet snel van plan om te vertrekken. Hij lag in zijn stoel alsof hij met een biertje en pizza naar de voetbal zat te kijken. 'Ik was zo ongerust,' zei ik. 'Ik ben blij met zulke goeie vrienden als jullie,' zei ze glimlachend. Ik zette me naast haar neer. We kletsten nog over dagelijkse dingen en zelfs Dylan nam af en toe deel aan het gesprek zonder arrogant over te komen. Hij had duidelijk ook een zachtere kant die hij bijna nooit liet zien. Ik begon me schuldig te voelen over Kyle. Ik had hem veel te hard aangepakt. Het liefst van al zou ik in zijn armen springen, maar wat dan met het leeftijdsverschil?