Dark Paradise

Hoofdstuk 7

Die ochtend stond ik op met hoofdpijn. Ik had geen oog dichtgedaan. Kyle bleef heel de tijd rondspoken in mijn gedachten. Er was iets mis met die stiefvader van hem, en ik wilde weten wat. De roos die hij me gisteren gegeven had staarde naar me op mijn nachtkastje. Ik stak ze in de lade. Ik moest Kyle uit mijn gedachten zetten. Mijn ouders hadden aan Samantha voorgesteld of ze bleef slapen. Het kon niet erger gisteren. Ik had spijt dat ik niet tegen mijn ouders gezegd had wat voor een vreselijk mens ze eigenlijk niet was. Mijn ouders dachten nog altijd dat ze zo'n goed meisje was, een perfecte vriendin voor hun dochter. Haar luchtmatras was al leeg toen ik wakker werd. Ik had de badkamer voor mij alleen. Ik nam een hete douche en ging naar beneden. Mijn vader en moeder keken me boos aan toen ik de keuken binnengestormt kwam. Wat was er aan de hand? Sam zat naast ze aan de ontbijttafel en werkte een sandwish naar binnen. 'Clover,' zei mijn vader. Zijn stem klonk verdrietig. Ik kende hem. Als hij een zin begon met mijn naam was er iets niet pluis. 'Wij, en Samantha ook natuurlijk zijn bezorgd over jou,' vulde mijn moeder aan. Ik ging traag zitten en luisterde aandachtig. Over wat hadden ze het in hemelsnaam? 'We denken dat het beter is dat je die Kyle niet meer ziet.' Wat? Hoe wisten ze over Kyle? Ik had hen niets gezegd. Sam. Samantha! Ik wilde haar dikke nek omwringen. 'Wat heb je hen wijsgemaakt?!,' viel ik Sam aan. Ze haalde haar schouders op. 'Rustig Clover, ze wilt je alleen maar helpen. We zijn blij dat ze ons alles verteld heeft,' zei mijn vader en hield mijn hand vast. Ik was compleet in de war. 'Sam heeft ons verteld over je relatie met een veel te oude man. Je weet toch dat dat niet normaal is. Zoiets kan gewoon niet. Hij zal alleen maar van je profiteren schat.' 'Maar ik heb helemaal geen relatie met hem!,' verdedigde ik mezelf. 'Samantha heeft ons al gewaarschuwd dat je zou ontkennen,' zei mijn moeder op een rustige toon. 'Waarom geloven jullie me niet?!' Ik kon wel gaan huilen. Ik haatte Sam zo hard. Ze was jaloers en daarom verzint ze van alles om me weeral te dwarsbomen. Net nu mijn leven beter begon te worden. Ik wist dat mijn ouders zo zouden reageren. Ze zijn altijd al veel te beschermend geweest als het op jongens aankwam. En ik had niet eens iets met hem! 'Ik ben volwassen,' zei ik nu op een rustigere toon. 'Ik wil je beschermen, je bent mijn beste vriendin. Ik had al meteen gezien dat hij een louch typetje is. Ik vertrouw hem voor geen haar,' zei Sam op een arrogante toon. Nu ging ze te ver! Ze had zelfs nog met hem gedanst. Maar dat was ze natuurlijk vergeten te vermelden! Ik greep haar haar vast en alle frustraties van de afgelopen jaren leek eruit te komen. Ik hoorde ze nog help roepen. Ze was zelfs zo laf dat ze niet terugvocht. Mijn vader had me al snel van haar af gehaald. 'Clover! Ga maar wat afkoelen op je kamer!' Ik was achttien en ze behandelden me nog steeds als een klein kind. Ik kon niet wachten tot het weer maandag was. Dit gevoel kende ik niet. Normaal gezien haatte ik maandagen, maar nu... Ik wilde Alexa weer zien. Ik kende haar maar een week, maar ik beschouwde haar meer als vriendin dan Sam, wie ik al bijna heel mijn leven kende. Wat voor onzin was dit nu allemaal wel niet? Sinds wanneer was hun dochter slechter dan een vriendin? Waarom geloofden ze haar zomaar? Het werd me allemaal te veel. 

Maandag. Eindelijk. Ik kwam aan op mijn kamer. Alexa was er al. Ze kwam in mijn armen gelopen en gaf me drie zoenen. 'Ik ben blij dat ik je terug zie!' 'Ik ook,' zei ik opgelucht. Ze ging op de rand van haar bed zitten. 'Vertel me nu wat er gebeurd is op dat feestje!' 'Zwijg me ervan,' zei ik en sloeg een diepe zucht. 'Kom op, ik wil alles weten!' Haar ogen glinsterden. 'Wel, door een oude vriendin denken mijn ouders dat ik een relatie heb met Kyle. En zijn familie is knettergek. Dat is het zo'n beetje.' Ze lachtte. 'Vertel me straks alles in detail bij een kopje koffie.' 'Ik ga eerst mijn notities en tablet nemen, dan kunnen we nog voor de les naar de cafetaria.' Ze begon te rommelen in haar slordige koffer. 'Hoe is het met jou?,' vroeg ik kalm. 'Goed,' zei ze en zocht verder. 'En Dylan? Zijn jullie een koppel?' Ze ontweek mijn vraag en begon over het weer. 'Alexa?' Ze ademde diep in. 'Kijk, ik weet dat je hem niet graag hebt, maar ik hou van hem.' 'Als hij je weer kwetst, mag ik dan zeggen ik zei het je toch?' Ze giechelde. 'Nee, dan moet jij er zijn voor mij! Maar dat gaat niet gebeuren. Hij heeft zelf gezegd dat hij veranderd is.' Ik wilde haar wel geloven, maar ik kon het niet. Ik wilde allerlei dingen zeggen om het tegendeel te bewijzen, maar ik zweeg. Ik moest mij erbij neerleggen. En misschien was hij wel echt veranderd. Des te beter voor Alexa. Ik moest stoppen met zo pessimistisch te denken. We schrokken allebei toen er plots geklopt werd op de deur. 'Dylan?,' vroeg ik aan Alexa. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, die heeft nu al les.' Wie zou het dan zijn? Ik deed zachtjes de deur open. Het was die jongen waarmee ik kort gesproken had. Ik denk dat zijn naam Noah was, als ik me niet vergis.