Dark Paradise

Hoofdstuk 22

Ik ging in het bushokje zitten. Het was nog halfuur wachten voor de volgende bus zou komen. Ik kon niet wachten om Kyle te zien en om hem te omhelzen. De tijd ging ongelooflijk traag voorbij. Telkens als ik op mijn horloge keek waren er nog maar vijf minuten voorbij. Ik besloot een spelletje op mijn gsm te spelen. Liefst van al wilde ik naar Kyle bellen om te vragen of hij me kwam ophalen, maar dan zou het geen verrassing meer zijn. Hij was al zo dikwijls naar mij gekomen, nu was het mijn beurt. Ik moest hem laten zien dat ik wel om hem gaf. Plots kreeg ik een berichtje van een nummer dat ik niet kende. 'Mike heeft me laten weten dat je me zoekt. Loop de straat uit daar vind je een schuurtje. Ik zal je opwachten dan rijden we daarna verder naar mijn appartement. Liefs, Kyle. Oh en P.S.: mijn gsm is stuk ik leen even die van Nigel.' Mijn hart begon sneller te slaan. Het klonk romantisch, maar het was best een beetje vreemd. Ik dacht dat hij en Mike juist geen contact hadden met elkaar? Ik begreep het niet helemaal, maar het zou wel duidelijker worden als ik naar het schuurtje ging. Niet? Kyle bedoelde het goed, dat wist ik zeker. Ik vertrouwde hem, maar het was toch een beetje verdacht dat Mike hem zo snel verwittigd had. Ik besloot om er gewoon naartoe te gaan. Veel liever bij Kyle in de wagen dan in een overvolle bus. Ik wandelde naar de plek die hij beschreven had en zag op een open grasveld het schuurtje staan. Ik zag Kyle's wagen niet staan, het was dan ook logisch dat ik er als eerste zou zijn. Langzaam liep ik naar het schuurtje. Het zag er best mooi uit, helemaal in hout en ervoor stonden grote bloembakken. Zou het grond zijn van Kyle's moeder en stiefvader? Er stond geen huis in de buurt. Wel bomen. Rondom het schuurtje stonden grote dennenbomen. Ik klopte op de deur. Geen reactie. Ik was best nieuwsgierig en voelde aan de deurklink. Het was niet op slot. Ik opende de deur. Er lag overal stro. Wanneer ik me omdraaide om weer naar buiten te gaan kijken stond Mike voor mijn neus. 'Je deed me schrikken,' zei ik al lachend tegen hem. Hij grijnsde terug. 'Jij en Kyle zijn close, nietwaar?,' vroeg hij en zette een stap dichterbij. Dit voelde niet goed. Had hij me gevolgd tot hier? Mijn hart bonsde tot in mijn keel. Ik voelde me alles behalve op mijn gemak bij hem en ik moest hier zien weg te graken. 'Ik heb wel zin om te kletsen, maar ik moet naar Kyle sorry,' zei ik snel en wilde langs hem weggaan. Hij nam mijn arm vast in een sterke greep en sleurde me terug achteruit. 'Waar denk je naartoe te gaan?' 

Ik wilde mijn gsm nemen, maar hij pakte die meteen uit mijn handen. 'Denk je echt dat Kyle naar hier komt?' Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Ben je zo lomp om niet door te hebben dat hij je niets gestuurd heeft?' Mike had die sms gestuurd! Hoe kwam hij aan mijn nummer? Ik begon te beven en ik keek in het rond op zoek naar een uitweg. Er was maar één deur, verdomme! Ik werd doodnerveus en hij genoot daarvan. Ik was boos op mezelf dat ik zo dom was geweest. Mike haalde een pakje lucifers uit zijn zak. Ging hij de schuur in brand steken?! Was hij helemaal gek geworden?! Hij zag de angst in mijn ogen en kwam een stap dichter. Hij haalde traag een lucifer uit het doosje. 'Dit is de enige manier om wraak te nemen,' zei hij en begon te lachen. Ik werd misselijk van hem. Met dat hout en stro zou het hier zo in de fik staan. 'Alsjeblieft, ik smeek je laat me hieruit! Je gaat naar de gevangenis moeten!,' riep ik. Nu begon hij nog harder te lachen. 'Ja want wie gaat me aangeven?' Er moet toch iemand iets horen als ik begin te roepen. Ik zette mijn keel open en riep help zo luid ik kon. Mike was daar niet zo gelukkig mee en nam me stevig vast. Hij legde zijn hand op mijn mond. Ik kon geen kant meer uit. Ik wilde gaan huilen, maar ik moest sterk blijven. Ik probeerde me los te wringen met alle kracht die ik in me had. Maar ik was niet sterk genoeg. 'Zwijg stom wicht!,' riep hij en duwde me met een smak tegen de grond. Ik wilde zo snel mogelijk weer rechtop staan, maar hij was weg en had de deur op slot gedaan. Ik liet me tegen de deur vallen en schreeuwde om hulp maar er was geen reactie. Ik zag tussen de spleten van het hout dat hij de brand aanstak en vertrok. Ik ging meteen naar achter in de schuur om de vlammen te ontwijken. Door de rook kon ik moeilijk ademen. Ik begon te hoesten en ging op de grond zitten. Ging ik het nu echt opgeven en gewoon wachten tot ik stierf? Er moest toch een manier zijn om eruit te geraken? Mike had mijn gsm. Ik kon geen hulpdiensten bellen. Oh verdorie wat moest ik toch doen?!