Annesini hiç görmeden, anne sevgisini hiç tatmadan sadece babasının ve akrabalarının sevgisiyle büyüyen bir kız çocuğu mutlu olabilir mi?. Mutluluğu seçip babasına tutunduğu anda babası da ellerinin arasından kayıp giderse ne olur?. Zaten annesinin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İPEK KARAHANLI'DAN - 17 Kasım 2016
Aylardır camların ardında kablolara bağlı bir şekilde yatan yeğenime üzüntüyle baktım. Sürpriz yapmaya gittiğimiz bir sabah onu kanlar içerisinde neredeyse nabzı durmuş bir halde bulunca ne yapacağımızı bilememiş hepimiz delirmiştik. Zar zor hastaneye yetiştirdiğimiz güzeller güzeli yeğenimin kalbi ameliyatta üç kez durmuş ama hayata döndürülmüştü.
Hayata dönmüştü dönmesine fakat bir sıkıntı vardı. Yeğenim yaklaşık altı aydır bitkisel hayata girmiş bir şekilde hiçbir tepki vermeden uyuyordu. Kalbinin üzerine saplanan çerçevenin keskin camı birçok damarına zarar vermişti ve onu bu hale getirmişti. Kardeşlerimin emaneti olan güzeller güzeli yeğenime iyi bakamamıştım.,
Her gün aynı saatte gelip onunla konuşuyor belki işe yarar diye saçlarını tarıyordum ama hiçbir faydası olmuyordu. Şu an için en büyük endişem ise doktorların bizlere gelip de artık hiç umut kalmadığını makineleri kapatmak zorunda kalacaklarını söylemeleriydi
Buna izin veremezdim. Kardeşlerimin emanetinin ölmesine izin veremezdim. İçimdeki umut yeğenimin uyanacağını söylüyordu. Zaten yapabileceğim tek şey de umut etmek ve dua etmekti. Her zaman yaptığım gibi üzerimdeki hastane önlüğünün hışırtılarını kulak ardı ederek çantamdaki tarağı çıkarttım ve yeğenimin saçlarını taramaya başladım. Bu sırada da aklıma gelen kardeşlerimle olan anılarımdan birini anlatmaya başladım.
"Bir gün üniversitenin kantininde oturuyorum tabi o zamanlar ne babanla ne de amcanla tanışmamıştım. Neyse işte annen o gün okula geç kaldı ben de kantinde tek başıma oturmuş kahvemi içiyorum bir yandan da kulaklıkla müzik dinleyip telefondan bir şeylere bakıyorum. O zamanlar da öyle pek insan canlısı değilim baya soğuk kız havalarındayım. Neyse işte ben kahvemi içerken bir anda kulaklığımın teki çekildi sinirli bir şekilde kafamı kaldırdım. Karşımda da bir baktım baban var. Tabi ilk ne olduğunu anlayamadım sonra kısadan bir hayırdır çektim babana. Meğersem o da bizim üniversiteye başka bir üniversiten yeni gelmiş amacı da arkadaş edinmek. Ben buna bir sinirlendim anlatamam dik dik cevaplar veriyorum falan. Sonra işte kendinden biraz bahsedince ondan zarar gelmeyeceğini anladım. Bir de aynı sınıfta olduğumuzu söyleyince içim de biraz ısındı. Sonra baktık ders saati geldi kalktık sınıfa gideceğiz. Biz kantinden çıkarken birkaç çocuk babana omuz attı. Baban da delirdi tabi erkeklik damarı o da karşılık verdi." Derin bir nefes alıp bardakta yarısı kalmış olan suyun hepsini içtim.
"Karşı taraf da üç dört kişi hep beraber babanın üstüne gelince dayanamadım ben de girdim araya . O zamanlar da tek yaşadığım için dövüş dersleri falan almıştım. Neyse orada çocukların ağzının payını verdik babanla sınıfa girdik. Ders bitince annenin gelmesini beklemek için aşağıya indim. Baban da benim peşimden gelmiş. Annen geldi ama babanı görünce beni kıskandı onunla ilgilenmediğim için. O gün çok gülmüştüm annenin o haline sırf babanla konuşup onu biraz ihmal ettim diye günlerce burnumdan getirmişti." Gözlerimden akan birkaç damla yaşı silip Toprak'ın elini tuttum.
