Annesini hiç görmeden, anne sevgisini hiç tatmadan sadece babasının ve akrabalarının sevgisiyle büyüyen bir kız çocuğu mutlu olabilir mi?. Mutluluğu seçip babasına tutunduğu anda babası da ellerinin arasından kayıp giderse ne olur?. Zaten annesinin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üniversite sınav sonuçlarımın açılmasını beklerken onlarca öğrencinin aksine gayet sakin ve açılsın da gideyim modundaydım. Sonunda sınav sonuçları açıklandığında içimde bir anlık ufak bir sızı oldu fakat hemen sonra geçti. Kazanamamıştım. Zaten ben annemden sonra her şeyi kaybetmiştim. Ama nedense içimde üzüntü ya da daha fazla çalışmadığım için pişmanlık yoktu.
Bilâkis tüm bu durumdan mutluydum da. Çünkü sırf bu sınav uğruna tüm duygularımı içime atmam iştenmişti. Şimdiyse özgürdüm çünkü artık duygularıma zincir vurmamı gerektiren bir sınav yoktu.
Bilgisayarı kapatıp kendimi sırt üstü yatağa attım. Sarı saçlarımın herbir teli yastık kılıfının üzerine güneşe var olan sonsuz aşkı sebebiyle kavrulmaktan şikayetçi olmayan birer kum tanesi gibi dağılmış, gece tutulmuş olan sırtımın her bir hücresi sızlıyordu. Ev bana babamsız o kadar boş ve hissiz geliyordu ki daha küçük bir ev almayı düşünüyordum. Babam beni yalnız bırakalı iki gün önce tam iki yıl olmuştu. Onsuz bana bu ev öylesine kötü hissettiriyordu ki babamın değerini bilemediğimi her seferinde idrak etmemi sağlıyor, ardından sonsuz bir göz yaşı seline girmeme sebep oluyordu. Hayat çok garipti sahip olduğumuz şeylerin değerini ancak artık sahip olmadığınızda anlıyorduk.
Gözlerimi sım sıkı kapatıp babamın bana son hediyesi olan ikimizin resminin yer aldığı kalp şeklindeki yastığa sarıldım. Her ruhum daraldığında bu yastığa sarılıp babama sarılıyormuş gibi hayal etmeye çalışıyordum. Zilin çalmasıyla bıkkınlıkla nefesimi dışarıya verip yatağımdan kalktım. Büyük ihtimalle gelen teyzem ve halamlardı. Babamın ölümünden sonra sürekli yanımda olmaya çalışmışlar hatta her biri onlarda kalmam için ayrıca teklifler sunmuşlardı ama ben kabul etmemiştim. Çünkü biliyordum ki gün geçtikçe her birinin omzuna ağırlık olacaktım.
Kapıyı açtığımda tahminimde yanılmadığımı gördüm. Cümbür cemaat toplanıp gelmişlerdi. Ufuk büyük ihtimalle istediği bölümü tutturmuştu ki yüzündeki gülümseme bunu kanıtlar nitelikleydi.
"Toprak kızım çekilde içeriye geçelim. Baklava aldık kutlama yaparız diye. Nasıl olsa artık Ufuk da sen de üniversiteli sayılırsınız."
"Tey-."
"Içeriye geçelim de öyle şöyle ne söyleyeceksen. Kavrulduk sıcaktan burada hadi." Cümbür cemaat oturma odasına geçtiklerinde amcama sarıldıktan sonra elinden kolaları ve baklavaları alıp mutfağa geçtim. Kolaları bardaklara boşaltım baklavaları tabaklara dizerken bir yandan da kazanamadığımı öğrendiklerinde verecekleri tepkiyi düşünüyordum.
Büyük ihtimalle ilk başta kazanamadığıma inanamayacaklar daha sonra da büyük bir hayal kırıklığına uğrayıp özel üniversiteyi teklif edeceklerdi. Lakin ben kabul etmeyecektim. On dokuz senelik hayatımın her dönemine bir şeyler sıkıştırmış, kendimi zorlamıştım. Şu bir seneyi de olabildiğince az stresli geçirmek istiyordum.
